🏴ذکر مصیبت روز دوم محرم ورود به کربلا🏴 🏴🏴🏴🏴🏴 السلام علیکم یا اهل بیت النبوه کاروان امام حسین( ع)امروز به کربلا رسیدن ،همون کربلائی که امام سجاد (ع) فرمودند هیچ پیامبری از دنیا نرفت مگر اینکه کربلا رو زیارت کرد. بار بگشایید اینجا کربلاست آب وخاکش با دل و جان آشناست السلام ای سرزمین کربلا السلام ای منزل و ماوای ما السلام ای خیمگاه خواهرم مقتل جانگداز اکبرم کربلا گهواره ی اصغر توئی مقتل عباس نام آور توئی ▪️▪️▪️▪️ تا این کاروان رسیدن به کربلا ...آقا از اسم این سرزمین سوال کرد تا اسم کربلا به گوش ابی عبدالله رسید سر رو به آسمون بلند کرد اشک از چشمان آقا سرازیر شد فرمود پناه میبرم به خدا از این سرزمین پر بلا. بعد فرمودن عباس جان بچه ها رو پیاده کن.جوونای بنی هاشم زن و بچه ها را با چه احترامی ...با چه عزتی ...از محمل ها پیاده کردن...اما آی مردم دلها بسوزه برا عصر روز یازدهم دیدن زینب داره یتیم های حسینشو سوار ناقه بی جهاز می‌کنه همه رو که سوار کرد نوبت خود زینب رسید هرچی نگاه کرد دید براش محرمی نمونده یکوقت دیدن سراسیمه به سمت گودال رفت صدا زد حسین جان پاشو ببین برای زینب محرمی نمونده ....همه بگین حسین جانم حسین جانم....😭😭 الا لعنه الله علی القوم الظالمین

زندگینامه ی میرزا اسماعیل دولابی محمد اسماعیل دولابی در روستای دولاب از توابع تهران زاده شد. در جوانی به شغل کشاورزی اشتغال داشت و در عین حال به صورت آزاد به دانش‌آموزی در جلسات علمای دینی معاصر مانند آیت‌الله سید محمد شریف شیرازی، آیت‌الله شاه‌آبادی، آیت‌الله تقی بافقی، شیخ غلامعلی قمی و شیخ محمدجواد انصاری پرداخت. اسماعیل دولابی در محافل پیرامون خود نماینده درک متفاوت و فراگیری از دین با تکیه بر مفاهیم محبت و زیبایی بود و این بیان جدید باعث جذب جوانان و قشر تحصیل‌کرده در جلسات هفتگی وعظ او بود.

"حاج محمداسماعیل دولابی و یا به قول خودش «کل اسماعیل»، هر چند از علم دین بی‌بهره نبود ولی با مرکبی رهوار‌تر از علوم رسمی به سر منزل کمال ره می‌‏سپرد. مرکب سیر او جذبه ‏ای الهی بود که از مجرای فیوضات قدسیه حضرت اباعبدالله ‏علیه السلام به او عطا شد.

"آن عارف بزرگ در اشاره اجمالی به سرگذشت سیر عرفانی خویش چنین می فرمود : در ایام جوانی همراه پدرم به نجف اشرف مشرف شده بودم . در آن زمان به شدت تشنه علوم و معارف دینی بوده و با تمام وجود خواستار این بودم که در نجف بمانم و در حوضه تحصیل کنم ؛ ولی پدرم که مسن بود و جز من پسر دیگری که بتواند در کارها به او کمک کند نداشت ، با ماندنم در نجف موافق نبود. در حرم امیرالمؤمنین (ع) به حضرت التماس می کردم ترتیبی دهند که در نجف بمانم و درس بخوانم و آن قدر سینه ام را به ضریح حضرت فشار می دادم و می مالیدم که موهای سینه ام کنده و تمام سینه ام زخم شده بود. حالم به گونه ای بود که احتمال نمی دادم به ایران برگردم .

با علماء نجف هم که مشکلم را درمیان گذاشتم تا مجوزی برای ماندم در نجف از آنها بگیرم به من گفتند که وظیفه تو این است که رضایت پدرت را تامین کنی.

"همراه پدرم که به کربلا مشرف شدیم ، در بالاسر ضریح حضرت همه چیز حل شد . هرچه را می خواستم به من عنایت کردند ، به طوری که هنگام مراجعت حتی جلوتر از پدرم بدون هرگونه ناراحتی به راه افتادم و به ایران بازگشتم . در ایران اولین کسانی که برای دیدن من به عنوان زائر عتبات، به منزل ما آمدند دو نفر آقا سید بودند . آنها را به اتاق راهنمائی کردم و خودم برای آوردن وسائل پذیرائی رفتم . وقتی داشتم به اتاق بر می گشتم جلوی در اتاق پرده ها کنار رفت و حالت مکاشفه ای به من دست داد و در حالیکه سفره به دستم بود حدود بیست دقیقه در جای خود ثابت ماندم . دیدم بالای سر ضریح امام حسین (ع) هستم و به من حالی کردند که آنچه را می خواستی از حالا به بعد تحویل بگیر .....