❓🎥 آیا ما چیزی به نام روح سرگردان داریم که بعضی افراد را آزار دهند و اگر هست راه نجات از آنها چیست؟ #احضار_روح #احضار پرسمان اعتقادی #استادمحمدی

اسامی برندگان مسابقه شماره 🌹4⃣6⃣1⃣🌹 بزرگواران امام رضایی عزیزمون 👇👇👇👇 منیر سادات __زهره داوودی ایلیا __ساره پورسعیدی حمیده پورسعیدی__ یاس نبی ام البنین رحیمی__ مینا هانیه خدمتی__ معصومه عسگری فرزانه رشیدی__ کلثوم جهانگیری مریم نیکو فال__مریم

توضیحات تکمیلی مسابقه 👇👇👇👇 🍃🌸1⃣6⃣4⃣🌸🍃

و در جایى دیگر روح نماز را ذکرالله مى ‌شمرد، مى ‌فرماید: «َقِمِ الصَّلاةَ لِذِکْرى»(3)؛ (نماز را براى یاد من به‌پا دار!). و در جاى دیگر در مذمت شراب و قمار مى ‌فرماید: (شیطان مى ‌خواهد به ‌وسیله آن در میان شما کینه و عداوت ایجاد کند و شما را از یاد خدا و نماز باز دارد)؛ «اِنَّما یُریدُ الشَّیْطانُ أَنْ یُوقِعَ بَیْنَکُمُ الْعَداوَةَ وَالْبَغْضاءَ فِى الْخَمْرِ وَالْمَیْسِرِ وَیَصُدَّکُمْ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَعَنِ الصَّلاة».(4) و در آیه دیگر «اولوا الالباب» و صاحبان مغز هاى توانا را کسانى مى ‌شمرد که در همه حال به یاد خدا هستند؛ «لاَیاتٍ لاِولِى الاْلبابِ * الَّذینَ یَذْکُرُونَ اللَّهَ قِیاماً وَق ُعُوداً وَعَلى جُنُوبِهِمْ».(5) و در جایى دیگر کسانى را که از ذکر خدا روى‌گردان شوند تهدید به زندگى تنگ و سخت، و نابینایى روز قیامت کرده است؛ «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرى فَاِنَّ لَهُ مَعیشَةً ضَنْکاً وَ نَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیامَةِ أَعْمى».(6) و در جایى دیگر به مجاهدان اسلام دستور استقامت در مقابل دشمن، و ذکر فراوان پروردگار که سبب این استقامت است مى‌دهد، مى‌فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اِذا لَقیتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُوا وَاذْکُرُوا اللَّهَ کَثیراً لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ».(7) و بالاخره هرکس مى‌خواهد خدا به یاد او باشد یعنى او را از الطافش بى‌ نصیب نگذارد باید به یاد حق باشد؛ «فَاذْکُرُونى أَذْکُرْکُمْ)».(8)

اهمیت ذکر پروردگار در قرآن و احادیث اسلامى قرآن مجید اهمیت زیادى به ذکر داده است. در یک‌ جا مى‌فرماید: ذکر خدا مایه آرامش دل‌ هاست: «الَّذینَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللَّهِ أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوب»(1)؛ (آنها [هدایت یافتگان] کسانى هستند که ایمان آورده‌اند، و دل ‌هایشان به یاد خدا مطمئن [و آرام] است؛ آگاه باشید، تنها با یاد خدا دل‌ها آرامش مى یابد!). و در جاى دیگر که سخن از نور پروردگار است مى ‌فرماید: (این چراغ پر فروغ الهى در خانه‌هایى است که خداوند اذن فرموده دیوار هاى آن را بالا برند ([تا از دستبرد شیاطین و هوس ‌بازان در امان باشد]؛ خانه‌هایى که نام خدا در آنها برده مى‌شود، و صبح و شام در آنها تسبیح او مى ‌گویند، مردانى که نه تجارت و نه معامله‌اى آنان را از یاد خدا و برپا داشتن نماز و اداى زکات غافل نمى‌کند؛ آنها از روزى مى ‌ترسند که در آن، دل ‌ها و چشم‌ ها زیر ورو مى ‌شود)؛ «فى بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فیها بِالْغُدُوِّ وَالاْصالِ * رِجالٌ لا تُلْهیهِمْ تِجارَة وَلابَیْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَاِقامِ الصَّلاةِ وَایتاءِ الزَّکاةِ یَخافُونَ یَوْماً تَتَقَلَّبُ فیهِ الْقُلُوبُ وَالاَْبْصارُ».(2) بنابراین، آن چراغ پرفروغ الهى در خانه کسانى مى‌درخشد که امور مادى دنیا آن‌ها را از ذکر خدا هرگز غافل نمى‌سازد.

۰ آثار ذکر در روایات اسلامى در احادیثى که از معصومین: به ما رسیده درباره ذکر بحث‌ هاى بسیار گسترده و آثار مهمى دیده مى‌شود، از جمله در حدیثى مى ‌خوانیم که پیامبر اکرم(صل الله علیه و آله) به ابوذر فرمود: «ارْبَعٌ لا یُصِیبُهُنَّ الّا مُؤْمِنٌ... وَذِکْرُ اللَّهِ تَعَالَى عَلَى کُلِّ حَال»(9)؛ (چهار چیز است که فقط نصیب افراد با ایمان مى ‌شود،

ازجمله یاد خداوند متعال در هر حال). در حدیث دیگرى از همان حضرت مى ‌خوانیم که فرمود: «اِنَّ رَبِّى أَمَرَنِى أَنْ یَکُونَ نُطْقِى ذِکْراً وَصَمْتِى فِکْراً وَنَظَرِى عِبْرَةً»(10)؛ (پروردگار من مرا مأمور ساخته است که سخنم ذکر خدا باشد و سکوتم فکر و اندیشه و نگاهم عبرت‌آموز). امیرمؤمنان(علیه السلام) نیز مى ‌فرماید: «ذِکْرُ اللَّهِ سَجِیَّةُ کُلِ مُحْسِنٍ وَشِیمَةُ کُلِّ مُؤْمِنٍ»(11)؛ (یاد خدا سجیه هر نیکوکار وروش هر فرد باایمان است)

برکات ذکر الله على کل حال ذکرالله اثرات عجیبى در پرورش روح و جان انسان و نجات او از چنگال هواى نفس و وسوسه ‌هاى شیطان دارد و مایه آرامش قلب و روح انسان است همان ‌گونه که در قرآن مجید آمده است: «أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»(18)؛ (آگاه باشید! اطمینان و آرامش دل‌ ها تنها با یاد خداست). روایات معصومین: در این زمینه بسیار گسترده و پر معنا و پر محتواست: ازجمله رسول خدا(صل الله علیه و اله) مى‌ فرماید: «بِذِکْرِ اللَّهِ تَحْیَا الْقُلُوبُ وَبِنِسْیَانِهِ مَوْتُهَا»(19)؛ (با یاد خدا دل و جان زنده مى ‌شود و با فراموشى آن مرگ آن فرا مى ‌رسد). در حدیثى از امیرمؤمنان على(علیه السلام) مى‌خوانیم: «الذِّکْرُ نُورُ الْعُقُولِ وَحَیَاةُ النُّفُوسِ وَجَلاَءُ الصُّدُور»(20)؛ (ذکر خدا مایه نورانیت عقل وحیات نفس و جلاء قلب [از انواع زنگار ها] مى ‌شود). در روایات اسلامى آثار بسیار گسترده‌اى براى ذکر و یاد خدا آمده است، از جمله: ذکر باعث حیات قلوب است. در حدیثى از امام امیرمؤمنان على(علیه السلام) مى ‌خوانیم: «فِى الذِّکْرِ حیاةُ الْقُلُوبِ»(21)؛ (در ذکر، حیات دل ‌هاست). و در حدیث دیگرى از آن‌ حضرت آمده است: «اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً خَالِصاً تَحْیَوْا بِهِ أَفْضَلَ الْحَیَاةِ وَتَسْلُکُوا بِهِ طَرِیقَ النَّجَاةِ»(22)؛ (ذکر خداوند را با خلوص انجام دهید که بهترین حیات و زندگى را پیدا مى ‌کنید و راه ‌هاى نجات را مى ‌پیمایید).

«ذکر کثیر» به معناى واقعى کلمه؛ یعنى توجه به خداوند با تمام وجود، در تمام حالات؛ ذکر کثیرى که در همه اعمال و رفتار انسان تجلی پیدا کند؛ به هنگام عبادت با حضور قلب و اخلاص؛ به هنگام نعمت با یاد خدا و شکرگزاری؛ به هنگام گرفتاری و مشکلات با صبر و شکیبایی؛ و... .

مفسران قرآن با بهره‌گیری از احادیث وارده در تفسیر آیه فوق، مصادیقی را به عنوان ذکر کثیر معرفی کرده‌اند؛ از جمله گفته‌اند منظور از ذکر کثیر آن است که: 1. بنده هرگز خدا را فراموش نکند. بر اساس این معنا، مقصود از ذکر کثیر، توجه قلبى است که مؤمن بایستى همیشه و در همه حال به یاد حق تعالى باشد؛ زیرا که ذکر زبانی دائمى نمی‌شود. 2. منظور از ذکر کثیر آن است که انسان به یاد اسما و صفات حسنای الهی‏ نیز باشد. 3. ذکر کثیر آن است که در همه احوال بگوید: «سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا اله الا اللَّه و اللَّه اکبر».[3] 4. هرگاه بنده در شبانه روز صد بار به یاد خدا باشد، ذکر کثیر کرده است: «عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع... قَالَ إِذَا ذَکَرَ الْعَبْدُ رَبَّهُ فِی الْیَوْمِ مِائَةَ مَرَّةٍ کَانَ ذَلِکَ کَثِیراً».[4] 5. از امام صادق(ع) سؤال شد، کمترین مقدار ذکر کثیر چیست؟ فرمود: گفتن سی مرتبه تسبیح[5] بعد از هر نماز است: «قُلْتُ: مَا أَدْنَى الذِّکْرِ الْکَثِیرِ؟ فَقَالَ التَّسْبِیحُ فِی دُبُرِ کُلِّ صَلَاةٍ ثَلَاثِینَ مَرَّةً».[6] 6. منظور از ذکر کثیر، تسبیح حضرت زهرا(س) است: «تَسْبِیحُ فَاطِمَةَ الزَّهْرَاءِ ع مِنَ الذِّکْرِ الْکَثِیرِ»؛[7] یعنی کسی که تسبیحات حضرت زهرا(س) را بگوید، جزو کسانی است که خدا را بسیار یاد کرده است. گفتنی است که از ابن عبّاس نقل شده است: هر دستورى را که خداوند مقرّر فرموده، حدّ و حدودى دارد، و به هنگام عذر، ساقط می‌شود، مگر ذکر خدا که نه محدود است، نه عذرى براى ترک آن وجود دارد.[8] به هر حال، ذکر کثیر مفهومی وسیع و نسبی دارد که همه آنچه را که به عنوان مصداق بیان شده، در بر می‌گیرد و با آن قابل جمع است