به وقت رُمان (خدیجه ومحمد)👇🏻❤️

🌺 رمان 🌺 #قسمت_هفتادوسه جبار(پرویز) می دونم آقاجون ، می دونم این قوم رحمی تو‌وجودشون نیست ، ولی از من هم کاری برنمیاد،هرکاری می تونستم کردم که راضی بشن برای معاوضه،بازم تلاشمم می کنم، قول میدم . مادر ،این صدای کیه؟ کی داره گریه می کنه؟صدای آفاجونتِ ، رفته حیاط،نگرانِ آقاپرویزِ.برم بیارمش بالا، هوا خیلی سردِ. آقاجون ، عه یعقوب توأم اینجایی ؟ بیایین بالا هوا سوز داره. هرچی می گم آقاجون نمیاد.آقاجون بیا بریم توخونه ، تواین وضعیت مریض میشی.شما برین ،نمی تونم بخوابم. نمی تونم یه جا بشینم.وجب به وجب این خونه ازپرویز می گن ، می خوام صداشو بشنوم،خدایاااااا خودت به دادِ پسرِ من برس.خدایا خودت می دونی پرویز برادرم نیست ،پسرمِ ، نخواه که داغشو ببینم ، من برای بزرگ کردنش خونِ دل ها خوردم.آقاجون اذان صبحو دادن،وضو بگیر نماز بخون،یه استراحتی بکن ، که سپاهو باز کنن بریم ببینیم چی می گن. سلام . آقای فطینی شما چرااومدین ،ما به ناصر می گفتیم که به شما اطلاع بده . چی رو اطلاع بده ؟ شما؟ برادرم یعقوبِ.آقا یعقوب اینکه قرارِ جوابِ کومله هارو چی بدیم . خب! بگین ! ما منتظریم. والله چی بگم! بگین! آخه چجوری بگم! شمارو بخدا بگین جون به سرمون کردین.موافقت نشد. چی!!!!! موافقت نشد؟باچی؟بااا، معاوضه. یعنی چی که موافقت نشد؟ گفتن اونا سرانشونو می خوان ، که اگه آزاد بشن ، منطقه بیشتر ناامن میشه وجوونای بیشتری رو از دست خواهیم داد.آخه همین سران کومله رو برادر من اسیر کرده ، اگه پرویز آزاد بشه دوباره می تونه دستگیرشون کنه. آقای فطینی ما همه ی اینارو گفتیم ، موافقت نشد . یعنی چی که موافقت نشد؟!!! پرویز چهارتا بچه ی قدونیم قد داره ،نخوایین که یتیم بشن ، نخوایین که از مهر پدر محروم بشن. آقای فطینی شما بااین سنّتون اینجوری گریه می کنین دلِ ما به درد میاد.التماستون می کنم. آقای فطینی مارو شرمنده نکنین ، باور کنید دستِ ما نیست. برین تو‌کل برخدا کنین.توکل به خدا کنم؟ نه بگین ،برو منتظر مرگ پاره ی تنت باش. مادر بچه شو از سینه ش شیر می ده. من با انگشتام برادرمو شیر دادم ، از چهار سالگی زحمتشو کشیدم ، پرویز ثمره ی جوونیایِ منِ. دیر ازدواج کردم ،تو ۳۲سالگی ازدواج کردم که بیشتر خودمو وقفشون کنم. مرگِ پرویز منو میشکنه.نخوایین که بشکنم،نخوایین که زن ۲۶ساله ش بیوه بشه.آقای فطینی نگین مرگ، بگین شهادت. بااین حرف، غفار روی زانو به زمین افتاد و با صدای بلند گریه کرد، گریه ای که نه درمرگ پدرومادروبرادرش احمد ونه حتی در مرگِ پسرش رسول نکرده بود.مثل مرده ی متحرک بود ناصرو یعقوب از دو طرفش گرفته بودن ، پاهاش یاریش نمی کردن،چندین بار به زانو رو زمین افتاد، چشماش جوی آب شده بود ،همه جارو تا می دید ، قلبش بقدری ضعیف می زد که گاهی زدنشو حس نمی کرد، برگشتن خونه . رقیه دووید جلو .آقا غفار چرا اینجوری شدی؟وای خدا چرا به صورتت رنگ نمونده؟ناصر ، یعقوب آقاتون چش شده؟از عموتون چه خبر ؟کِی آزاد میشه؟ چرا هیچی نمی گین؟چرا ساکتین؟ حرف بزنین! ناصرررر! نشد مادر! چی نشد مادر ؟آزادی عمو! چرا، مگه قرار نشد اون کومله هایی رو که خودش دستگیرکرده آزادکنن؟ قبول نکردن! آخه چرااااا ؟ جونِ این جوون براشون ارزش آزاد کردن چند تا کومله رو نداره ؟بخدا گناه دارن اون چهار تا بچه تواین سن سایه ی پدر بالای سرشون نباشه. مادر عموجون خودش این راهو انتخاب کرده. هممون با اختیار این راهو انتخاب کردیم. من ، آقاجون ،یعقوب ، عمو ستار.خودِ آقاجون که الان معاون پایگاه بسیج روستای بندِ، مدام در حالِ درگیریِ رودرو باحزبِ کومله س ، هرروزم احتمال داره این اسارت و شهادت برای ماهم اتفاق بیفته.همین عمو ستار ،از سال ۵۸برق کاری رو کنار گذاشته شده سپاهی ، منم شدم سپاهی، یعقوبم که یه پاش تو جلقرانِ یه پاش تو مدرسه .می بینی که یک سالم از درس عقب مونده بخاطر جنگِ بااین کومله ها.آره می دونم مادر،همشو می دونم، اما اشرف خانم چجوری بدون پدر ۴تا بچه رو بزرگ‌ کنه،اون خیلیییی جوونِ برای این مسئولیت. نه غذا می خورد ،نه می خوابید ، شبها تو حیاط روی برفها مدام راه می رفتو گریه می کرد، اونقدر تو دلش درد داشت که گریه هاش بی صدا نبودند، فقط باخدا حرف می زد ،لحظه به لحظه با پرویز شکنجه می شد.ازبس گریه کرده بود چشماش شده بود کاسه ی خون.روزهام تو خونه قرارش نبود ،می رو بیرون ،می رفت پیش پسرخاله هاش ،قنبرو حبیب (پسرانِ اخترسودبخش).از یونس می گفتن از پرویز می گفتن ،بعدش از سرِ استیصال، این سه مرد زانو به بغل گریه می گردندفقط ۱۷ماه از شهادت یونس گذشته بود هنوز داغِ شکنجه های این نوجوان ۱۶ساله رو به دل داشتند.

🌺رمان🌺 #قسمت_هفتادوچهار جبار(پرویز) پسرخاله اینجوری گریه نکن ،داری خودتو داغون می کنی، می دونیم داغ برادر کمر می شکنه اما یه خورده م به فکر خودت باش.حاج حبیب نگو برادر ،من توتابستونا زیر گرمای سوزان و برفو بورانوبادوبارون توخونه ها و روی دیوارهای مردم کار کردم که الان حاصل دسترنجم بشه گوشتِ قربونیِ کومله؟!؟ دارم دیوونه می شم . شونه های غفار از فرط گریه می لرزید. آقا غفار خب منم داغِ برادر دیدم،برادر۳۰ ساله م رفت زیر ماشین و تیکه هاشو از زیر چرخ‌های ماشین درآوردن،برای اینکه بتونن این چهارتا جوونو از تو ماشین دربیارن مجبور شدن ماشینو قیچی کنن.دیدی بدنِ رضای مهربونِ من توی ماشین له شده بود ؟!حتی وقتی می رفتن زیر ماشین نتونسته بود دستشو بگیره جلوی سرو صورتش.آخه آدم وقتی می بینه داره براش اتفاقی میوفته ناخودآگاه دستشو بالا میاره ، رضای من برای اینکه تو‌ماشین جابشن دوتا دستاشو انداخته بود گردن مهندسهای سمت چپوراستش .رضای عزیز من فقط وحشت زدن زیر چرخ‌های ماشین رفتنو دیده و نتونسته عکس العملی نشون بده،بعداز مرگشون این چهار تا جوونو از هم جدا کردن.نخواسته بودن یه ماشینی غیر از وانت سیمرغ بدن که اینا راحت بشینن و بخاطر تنگی جا پرپر نشنو مظلومانه نمیرن. نمی دونم اداره ی سرجنگلبانی رو مقصربدونم؟نمی دونم خودشونو مقصر بدونم که نباید قبول می کردن که با وانت سیمرغ نرن.هر چی بود الان منو سیاهپوش کرده.الان ۹ماهه یه چشم اشک ،یه چشم خون.تو می گی از ۴ سالگی برای پرویز پدری کردی. منم می گم رضا ،پدرم بود، مادرم بود، برادرم بود ،خواهرم بود، رفیقم بود، غمخوارم بود، حامی یم بود،تکیه گاهم بود،همیشه نگران خودمو شوهرو بچه هام بود،محرم اسرارم بود . چقدر در مقابل فرق گذشتنهای پدرو مادرم با منوخواهرم یا فرقی که بین توو شوهر خواهرم می زارن ازمون دفاع کرده ، چقدر با پدرو مادرم بحث کرده ،چقدر بهشون تشر زده که اینکارورو نکنن. فکرشوبکن من کی رو از دست دادم. پرویز تکیه گاه تو‌نبود ،محرم اسرارت نبود،غمخوارت نبود همه کس ت نبود ،آقا پرویز داشت زندگی خودشو می کرد، اما رضا همه ی داروندار من بود ،من نه فقط رضارو که خانومِ مهربونشم از دست دادم.من دوتا عزیزو‌از دست دادم.اما چه کنم که تقدیر خدا این بود،خواست خدا این بود.نمیشه که با سرنوشت جنگید.آقا پرویزم بسپار به همون خدایی که اونو تو این راه پذیرفته. رقیه همه ی حرفهات درست، از مرگِ رضا دلِ منم سوخت ،به اون خدای احدوواحدمنم از مرگ رضا سوختم.بیشتر از تو نباشه کمتر از تونسوختم.احترامی رو که من تواین ۲۳سال از رضای خدابیامرز دیدم برام مثال زدنی بود.رضا مرد بود،نامرد نبود ،رضا عادل بود،رضا یه پارچه آقا بود ،ولی مرگِ رضای خدا بیامرز شاید تو کمتر از یک دقیقه بوده، اما گوشتو استخونهایی که از لحظه به لحظه ی تباه شدنِ عمرِ من شکل گرفته زیر چکمه های دژخیمِ بی خداست.می دونی چیه رقیه؟ دارم دیوونه میشم.من دارم نفس می کشم یه جای دیگه توهمین شهر دارن نفسِ نفسمو می بُرّن. دارم دیوونه میشم خداااااااا.چجوری توصورت اشرف نگاه کنم.رقیه دیگه نایِ یتیم داری رو ندارم.از ۱۹سالگی یتیم داری کردم.اگه برسم به بچه های پرویز دیگه قدرتشو ندارم،نرسم مگه میشه ،چجوری نرسم ، من همین الانشم برای تووبچه هام کم گذاشتم،اون عمری رو که می تونستم صرفِ زندگی زنوبچه م کنم صرف مادرو خواهرو برادرام و برادر زادمواهالی این خونه کردم. دیگه طاقت ندارم،هیچ دقت کردی سنِّ من بهم نمی خوره؟متوجه شدی جسمأوصورتأ خیلییییی بیشتر از سنّم می زنم .رقیه از هم سنو سالهای خودم خیلی بزرگتر دیده میشم، اینو خودم می دونم.چرااا؟ چون یه شبِ بزرگ‌ شدم.چون تو اوج جوونیم یه شبه نون آور چندینننن نفر شدم. من قبل از اینکه بچه های خودمو عروسو داماد کنم،قبل از اینکه خودمو‌ عروسودامادداربشم، خواهروبرادراوبرادرزاده مو عروسو داماد کردم، من بدون اینکه بچه هامو بفرستم خونه ی بخت پدر زنو پدر شوهر شدم، مردم تو خرجو مخارجو ازدواج بچه هاشون لنگن،من از این خونه عروسهاودامادراهیِ خونه ی بخت کردم.اما تو این سن من الان چی دارم؟ از تو و بچه هامم شرمنده م. اما آخه حاصل دسترنجم داره شکنجه میشه، اون یه سپاهی عادی نیست ،پرویز فرمانده س،فرمانده ای که به خونش تشنه ن.بهت حق می دم اینقدر بی قراری کنی. خودِ منم از یه جهت مدیونِ آقا پرویز م.غفارسوالی رقیه رو نگاه کرد.یادتِ مادرت به رحمت خدا رفت.بعداز چله ی اون مرحوم ،آقاپرویز این درِ وسطی رو بست که دیگه تو خرجی اونارو ندی و فقط به خونواده ی خودت برسی!؟وگرنه بااین روالی که مادرخدابیامرزِت درپیش گرفته بود ،همین الآنم سرسفره مون منوبچه هام جایی برای نشستن پیدا نمی کردیم . از ته دل از خدا می خوام هرکاری که صلاحِ همونو برای آقا پرویز درنظر بگیره.دعا می کنم خداوند نجاتش بده . ادامه دارد...

#آخرالزمان_در_روایت‌_های_اسلامی با صدای شهید حاج شيخ احمد ضيافتے كافے

🌃 ٵࢪٵݦـــــۺ ۺب‍ ‍ان‍هٜٜ