🌸🍃🌸🍃🌸🍃 💠 #شهید_شناسی 🔴 #شهید_احمد_مهنه 🥀 🌟 شهید_احمد_مهنه ،در یکی از محل های منطقه ابوغریب واقع در بغداد، در روز یک شنبه ۱۹۹۵/۰۳/۱۹ در یک خانواده مذهبی و مجاهد متولد شد. او یک برادر بزرگتر و یک برادر کوچکتر به ترتیب به نام های جاسم و علی داشت و شش خواهر دیگر نیز داشت. احمد تحصيلات ابتدايی خود را تا سال ۲۰۰۵ در منطقه ابوغريب گذراند، بعدها خانواده وی به دلیل حوادث طایفه ای در آن زمان ، به محله النصر در بغداد انتقال یافتند و سپس در سال ۲۰۰۷ خانواده اش همراه با جمع کاروانی به منطقه جکوک بین دو شهر الشعله و کاظمین منتقل شدند. احمد_مهنه، تحصیلات دوره متوسطه خود را در الشعله که به محل زندگیش نزدیک بود گذراند او دوره نوجوانی خود را با خانواده مجاهدش که با نظام بعثی کثیف به مبارزه برخواسته بود و در این راه دو تن از عموهاش نیز توسط این نظام کثیف اعدام شده بودند و عموی سومی وی بعد سقوط نظام بعثی، بدست تروریست ها به شهادت رسیده بود، پرورش یافت. احمد با پدر خود زندگی میکرد که صاحب موکب حسینی و قاری قرآن حرم امام کاظم علیه السلام و مراسمات مذهبی بود بطوری که در درونش بذر طهارت و پاکی را که حب اهل بیت بود، کاشت. احمد_مهنه همراه پدرش بود و در خدمت به اهل بیت به او کمک می کرد به طوری که در استقبال از زائران غیر عراقی در منزل خود می رفت و به آنها خدمت میکرد و امکانات لازم را برای آنان فراهم می ساخت. احمد ، به بازی فوتبال و تصویر برداری علاقمند بود، به طوری که دوربین اجاره ای میگرفت و به حرم امام کاظم (ع) می رفت و از زائران عکس می گرفت و همچنین وقتی به دیدن نزدیکانش خارج بغداد می رفت از طبیعت نیز تصویربرداری میکرد... احمد_مهنه به همراه همکارانش به عنوان تصویربردار مناطق جنگی، جهت لبیک به ندای فتوا، به حشد الشعبی ملحق شد. و همه عملیات و درگیری ها و مهمترین ناحیه ی خدمتی و انسانی را برای مردان دلیر حشدالشعبی و نیروهای امنیتی، مستندسازی کرد. بعد از پایان عملیات ، احمد_مهنه اقدام به تشکیل گروه های جوانان جهادی کرد تا هر شب جمعه با آنها به خانواده شهداء برود و به ختم کردن قرآن و خواندن دعای کمیل و برنامه های دیگر مربوط به شهدا از طریق عرصه ها و مناسبت ها ، بپردازد. در حالی که آرزوی شهادت داشت و از آن همیشه یاد میکرد، همچنین دوست داشت که به دوستان شهیدش ( علی بشیر الرکابی و احمد الذهبی) هم ملتحق شود. همیشه غبطه و حسرت میخورد هنگامی که یکی از مجاهدان به شهادت میرسید ، همیشه با حسرت و درد بغض میگفت ( اصلا من شانسی در شهادت ندارم) شهیداحمد_مهنه یک جوان اجتماعی که بچه های کوچک و معصوم را خیلی دوست داشت و در کار خود بسیار زحمتکش بود و بین دوستاش از محبوبیت بسیاری برخوردار بود و در مدیریت رسانه و خارج رسانه، هميشه در بر صورتش لبخندی داشت. غم و نگرانی های خانواده اش و همکارانش را همراه خود داشت و با وجود داشتن مشکلات و سختی هایی که خودش در امر مسکن و معیشت داشت همه تلاش خود را در جهت رفع نگرانی آنها به کار می برد. طی تظاهرات ۲۵ اکتبر ۲۰۱۹ در بغداد و سایر استان ها، در مطالبات اصلاحات و نابودی فساد، احمد_مهنه مانند هر هموطن عراقی دیگر، به مطالبه گری در حق خود و داشتن منزل جهت رفاه خودش و خانواده اش ، در تظاهرات شركت داشت. در حالی که او شروع به مستند سازی تظاهرات با استفاده از دوربين اش که از دوستش یا مدیرش گرفته بود، می کرد تا از روی صف تظاهرکنندگان، مستند سازی مسالمت آمیز و روشن را انتقال دهد.

‍ 🌷 #دختر_شینا – قسمت آخر ✅ فصل نوزدهم 💥 دیگر فرصت حرف بیشتری نبود. چند نفر آمدند و صمدم را بردند. صمدی که عاشقش بودم. او را بردند و از من جدایش کردند. سنگ لحد را که گذاشتند و خاک‌ها را رویش ریختند، یک‌دفعه یخ کردم. آن پاره‌ی آتشی که از دیشب توی قلبم گر گرفته بود، خاموش شد. پاهایم بی‌حس شد. قلبم یخ کرد. امیدم ناامید شد. احساس کردم بین آن همه آدم، تنهای تنها هستم؛ بی‌یار و یاور، بی‌همدم و هم‌نفس. حس کردم یک‌دفعه پرت شدم توی یک دنیای دیگر، بین یک عده غریبه، بی‌تکیه‌گاه و بی‌اتکا. پشتم خالی شده بود. داشتم از یک بلندی می‌‌افتادم ته یک دره‌ی عمیق. 💥 کمی ‌‌بعد با پنج تا بچه‌ی قد و نیم‌قد نشسته بودم سر خاکش. باورم نمی‌شد صمد آن زیر باش؛ زیر یک خروار خاک. هر کاری کردم بگذارند کمی ‌‌کنارش بنشینم، نگذاشتند. دستم را گرفتند و سوار ماشین کردند. وقتی برگشتیم، خانه پر از مهمان بود. دوستانش می‌‌آمدند. از خاطراتشان با صمد می‌گفتند. هیچ‌کس را نمی‌دیدم. هیچ صدایی نمی‌شنیدم. 💥 باورم نمی‌شد صمد من آن کسی باشد که آنها می‌گفتند . دلم می‌خواست زودتر همه بروند. خانه خالی بشود. من بمانم و بچه‌ها. مهدی را بغل کنم. زهرا را ببوسم. موهای خدیجه را ببافم. معصومه را روی پاهایم بنشانم. در گوش سمیه لالایی بخوانم. بچه‌هایم را بو کنم. آن‌ها بوی صمد را می‌دادند. هر کدامشان نشانی از صمد توی صورتشان داشتند. همه رفتند. تنها شدم. تنها ماندم. تنها ماندیم. مهدیِ سه ساله مرد خانه‌ی ما شد. اما نه، صمد هم بود؛ هر لحظه، هر دقیقه. می‌دیدمش. بویش را حس می‌کردم. آن پیراهن قشنگی را که از مکه آورده بود، اتو کردم و به جا لباسی زدم؛ کنار لباس‌های خودمان. بچه‌ها که از بیرون می‌آمدند، دستی روی لباس بابایشان می‌کشیدند. پیراهن بابا را بو می‌کردند. می‌بوسیدند. بوی صمد همیشه بین لباس‌های ما پخش بود. صمد همیشه با ما بود. 💥 بچه‌ها صدایش را می‌شنیدند: « درس بخوانید. با هم مهربان باشید. مواظب مامان باشید. خدا را فراموش نکنید. » گاهی می‌آمد نزدیکِ نزدیک. در گوشم می‌گفت: « قدم! زود باش. بچه‌ها را زودتر بزرگ کن. سر و سامان بده. زود باش. چقدر طولش می‌دهی. باید زودتر از اینجا برویم. زود باش. فقط منتظر تو هستم. به جان خودت قدم، این‌بار تنهایی به بهشت هم نمی‌روم. زودباش. خیلی وقت است اینجا نشسته‌ام. منتظر توام. ببین بچه‌ها بزرگ شده‌اند. دستت را به من بده. بچه‌‌ها راهشان را بلدند. بیا جلوتر. دستت را بگذار توی دستم. تنهایی دیگر بس است. بقیه‌ی راه را باید با هم برویم . . . 🌟پایان🌟

✦السّلامُ عَلَیْڪَ یا صاحِبَ الزَّمانِ ✦اَلسَّلامُ عَلَیْڪَ یا خَلیفَةَ الرَّحْمانِ، ✦اَلسَّلامُ عَلَیْڪَ یا شَریڪَ الْقُرْآنِ ، ✦اَلسَّلامُ عَلَیْڪَ یا إِمامَ الْإِنْسِ وَالْجانِّ

🌃 ٵࢪٵݦـــــۺ ۺب‍ ‍ان‍هٜٜ أینَ مُـــــــنتَقِّم...🇵🇸🇮🇷

#داستان_غلام_سیاه_و_ارباب با صدای شهيد حاج شيخ احمد كافے