من این مدلیم که میتونم ساعت ها بشینم با رفتگر محلمون صحبت کنم و لذت ببرم ، اما نمیتونم یه دقیقه آدم مزخرفی رو که فکر میکنه آدم خاصیه صرفا چون پولداره رو تحمل کنم.
نمیدونم چرا اینجوریه که حسرت یه چیزایی تا ابد تو دلت می مونه، حتی اگه بهترش رو داشته باشی.
نوشته بود: صدای رفتار آدما انقدر برام بلنده که دیگه صدای حرفاشونو نمیشنوم.
نباید فکر کنید اون بی نقصه، زیباست، آخرِ مهربونیه و هیچ بدیای نداره. شما اونو تو ذهن خودتون زیبا و بی نقص کشیدید، وگرنه خیلی هم معمولیه.
ولی «همدردی» واقعا حس عجیبی به ادم میده. واقعا مسکّنه. مثلا نشستی میگی من خیلی زشتم.
وقتی ۲ تا از دوستاتم میگن آره منم زشتم( فارغ از اینکه هستن یا نیستن) تو درد زشتیت کمتر میشه.