تصور ما این است از کربلا که بعد از اباعبدالله الحسین کے از همہ شجاع‌تر بود؟ عباس، ابالفضل العباس. روضہ های ابالفضل العباس را ببین شلوغ‌تر است. چون کیف ما از او بیشتر است. حقیقت ماجرا این است که اصلاً اصل خوشحالے انسانی از وصف خداست، از وصـف زیبایےهای خداست. از وصف زیبایےهای اولیاء خداست. _حـاج‌آقـا‌پناهیـان🌱 ˺ #حسیـن‌ِعلیہ‌السلام‌_مَـن♥︎° ˻‌ ˺ #شبـھه📌 ˻‌

نقل است وقتۍ کہ ام‌البنین قنداقہ ابوالــفضل(ع) را بہ امـــــام‌علـۍ(ع) داد ؛ عـلـۍ مـدام بر دســــــتان ابوالفـضل بوسہ‌ می‌زد و اشک مۍریخت ام‌البنین از امـــــام‌عـلـۍ(ع) علـــــت را پرســید، امـــام‌علـۍ(ع) فرمـــــود: مـن روزۍ را مۍبـــــینم کہ این دو دســت ابوالفضـــــل در یـارۍ حســـــین(ع) بریـــده مۍشود. ام‌البنـــــین با شنــیدن این سخن از امام عــــــلۍ(ع) لبخنـــــد زد و گـــــفت : عبـــــاس مـــــن لیاقـــــت دارد دست‌هایش را در یارۍ از حسین از دست بــدهد. 1⃣

در بحبوحــہ قیــــام کربلـا بود کـہ شـمر امـان‌نامــہ‌اۍ براۍ ابوالفضل و برادرانش آورد و هرچہ ابوالفضـل را صدا زد پاسخۍ نشنید امـــام‌حســـین(ع) گــــفت: ابوالفـــــضل جواب شمـــر را بـده حـضرت‌ابوالـــفـضل گفت: امان‌نامہ بہ چہ دردم مۍخورد وقتۍ حسین نباشد... 2⃣

در روز عـــــاشورا خدمت امـــام حســـــین(ع) آمــد و گفت : بچہ‌ها تشنہ‌اند اجازه بده بروم برایشان آب بیاورم امـــــام نیز بہ او اجازه داد برود و آب بیــــاورد حضــــــــــرت ابوالـــــفـــــضل وقتــۍ بـــــــراۍ آب‌ رفـــت ســــــپاه دشـــمن را شــکـــافت و خـــــودش را بــہ آب‌ رســـــاند و مشــــک را پر از آب کـرد. 3⃣

آن حـــــــضرت وقتـــــۍ در کـــــنـــــار آب بــــود مشتش را پر از آب کرد کہ بخـــــورد ناگهان بہ یاد لــــب تشـــــنہ حضـــــرت‌علۍاصــغر(ع) و امام حــسین(ع) افتاد... لــــــذا آب را روۍ آب ریــخت و بــہ آن لـــــب نـــزد. 4⃣

امــــــــام عـــــلۍ(ع) وقـــتۍ کہ حضرت ابوالفضل(ع) کوچـــک بودند بـا او مشـــق شمــشیر مۍکـردند لذا شـــیوه جنگ حضــرت‌ابوالفـضل(ع) مثـال‌زدنۍ بود و مــــردم کوفہ هنگامۍکہ حضــرت ابوالفـــــضل(ع) در کـنار پدر مــشق شمشیر و جــــنگ مۍکردند بـہ نظاره مۍنشستند و از آن لذت مۍبردند.حضــــرت علۍ(ع) همواره بـہ حضــــرت‌عبـــــاس مـۍفرمودند: قدرت بازوانت را براۍ کربلا برای حمایت از حسین بگذار و این در ذهن ابوالفضــــــل(ع) ماند. 5⃣

حضرت ابوالفضـــل(ع) وقتۍ با مشک پُر از آب راه نخلستان را در پیش گرفت ، دشــمن دستانش را قطع کرد... در ایـــــن هنگـــــام دلـــــش بہ این خـــــوش بــود اگر دست ندارد حــداقل مشــک آب دارد امــا لحــظہ‌اۍ کہ تیر دشمن بہ مشک اصابت کرد و آنرا پاره کــرد حیران شد کہ چگونہ بدون آب بہ خیمہ‌ها برگردد؟! 6⃣

هـــــمہ شهـــــداۍ کربــــلـا وقـتۍ از اسب بہ روۍ زمــــــیـــــن مۍافتـــــادنــــــد ، دســــــــــت داشــــــتند و دسـتان را حایــــل مــۍکـــــردند اما حضرت ابوالـــــفـضل دســـــــــت نداشــت و بـــا صــــــــــورت از روۍ اســـــب بہ زمیـــــن افـــــتاد... در این هنگام امـــام‌حـسین(ع) خود را بہ بالیــن برادرش ابوالفــضل رساند و گفت : بہ خدا قــسم الان کمرم شکـــــست و سر ابوالفضل(ع) را بہ دامن گرفت و خون از چشــــمان ابوالفـــــضل پــاک کـــرد حضرت ابوالفضــــل(ع) بـــــه بـــــرادرش حــــــــسین گفت : بـــــرادر خون را از جلوۍ چشمانم کنار بزن تا یـــــک بـــــار دیـــــگر چهـــره تـــو را مشـــاهده کنم، برادر مرا بہ خیمہ نبـــــر چون شرمنده اطفال تو هستم. 7⃣

وقتـــــۍ حضـــــرت‌ابوالفــضل(ع) گــریہ کرد ، امام حسین(ع) بہ او گفت : برادرم چرا گریہ مۍکنۍ گفت : براۍ تنهایۍ تو گریہ مۍکنم من الان کہ دارم جان مۍدهم سرم در دامن تو است اما تو وقتۍ شهید مۍ‎شوۍ کسۍ نیست سر تو را در دامان بگیرد...🥀 8⃣

حـضرت‌سجــاد(ع) هنگامیکہ براۍ تدفـــــین شهـدا بہ کربـــــلا آمده بود، با اینکہ بہ بنۍاسد اجازه داد در دفــن شهیدان او را یارۍ کنند، ولۍ براۍ دفن امام‌حــسین و حضرت‌عـــــبــاس بہ آن‌هـــــا اجـــــازه مشـــــارکت نداد، وقـــتۍ پرســیدند: تو تنها چگونہ مۍتوانۍ؟ فـــــرمود : با مـــــن کســـــۍ هست کہ کمـــــکم کند فرشــــتگان عالـــــم غیـــــب بـــــہ یاریـــــم مــۍآیـــــند. 9⃣

حضرت‌ام‌البنین بعد از شهادت پسرانش کنار بقیع مۍ‎نشست و صورت چهار قبر بہ یاد چهار پسـرش درست مۍکرد و آن‌قدر روۍ آن قبرها نالہ و گــریہ مۍکرد کہ حتۍ مروان هم براۍ او گـــــریہ مۍکرد. 🔟