از یکسو افزایش صادرات نفت کشورمان (به اذعان رویترز) را به پای تساهل آمریکا می نویسند (نه تلاش کشورمان در خنثی سازی تحریم‌ها)، تا هم مُفت و مجانی برای "بایدن" شان دستاورد سازی کرده باشند و هم مانع از شکست هیمنه تحریم‌ها نزد افکار عمومی شوند و از سوی دیگر مدعی اند پس چرا باز هم مذاکره می کنیم و اوضاع اقتصاد اینگونه است، چون هم می‌خواهند از پاسخگویی (بابت زمین مین گذاری شده‌ای که دولت متبوع شان تحویل دولت جدید داده و موقعیت ارّه ای که با برجام شان فراهم آورده اند) بنحوی فرار کرده باشند، هم قصد دارند مانع خروج مذاکره از اولویت ذهنی جامعه شوند و اساسا با مذاکره از موضع "عزت" و تن ندادن به "هر توافقی" مشکل دارند!

عجب دنیایی شده!

"بر اساس پیمایش ملی انجام شده به سفارش مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری، ۸۲ درصد از مردم با توافقی که در آن آمریکا تحریمهای بعد از خروج از برجام را رفع نکند، مخالفند." ‏"اغلب مردم ایران از مذاکره و توافق حمایت می کنند ولی نتیجه و کیفیت توافق در اولویت بیشتری قرار دارد."

دولت سیزدهم و خسارات خلاء گفتمانی معمولا دولت ها به گفتمان‌شان شناخته می‌شوند. اما رواج عبارت «دولت سیزدهم» در ارجاعات به دولت در رسانه‌ها، نشان می‌دهد دولت نتوانسته خود را پرچم‌دار یک گفتمان به جامعه معرفی کند. یکی از دلایل اینکه این دولت از همین آغاز کار زیر ضرب رفته، همین خلا گفتمانی است. گفتمان، قدرت نرم ایجاد می‌کند. دولت فاقد گفتمان، از قدرت نرم محروم است و لذا در عرصه جنگ نرم، اولا توان حمله ندارد، ثانیا در برابر حملات نرم بی سلاح و سپر است. گفتمان است که در قول و فعل کارگزاران، در رویکرد و عملکرد آنان، انسجام ایجاد می‌کند. گفتمان، عینک آسیب‌شناسانه‌ای است که دولت به چشم می‌زند، مشکلات را از زاویه این گفتمان می‌بیند و از همین زاویه راهکارش را ارائه می‌دهد و اجرا می‌کند. دولت فاقد گفتمان به شهرداری تقلیل پیدا می کند و این یکی از جدی ترین خطراتی است که دولت سیزدهم را تهدید می‌کند. دولتی که ناکارآمدی گفتمانش عیان شود، گرفتار رکود می شود، اما دولت فاقد گفتمان، گرفتار روزمرگی می‌شود و خسارت این روزمرگی از رکود بیشتر است؛ چه، رکود با یک موفقیت گفتمانی -ولو کوچک- شکسته می‌شود، اما بدون گفتمان از روزمرگی نمی‌توان خلاص شد. گفتمان یک شاخص برای انتخاب و ارزیابی مدیران نیز هست. در خلاء گفتمان، تیم دولت با بازیکنان قرضی از تیم‌های دیگر شکل می‌گیرد و روشن نیست این تیم، به کدام اصول باید متعهد باشد و بر اساس کدام معیارها ارزیابی می‌شود. دولت حتی وقتی پیامی به کشور خارجی می‌دهید باید محور آن، گفتمان‌ش باشد. باید این خلا گفتمانی برطرف شود. اگر تلقی این است که «مردمی بودن» گفتمان دولت است، این سوال مطرح است که آیا اساسا مردمی بودن می‌تواند گفتمان باشد؟ گفتمان، یک دال مرکزی دارد که در حوزه ها و عرصه های مختلف تجلی و امتداد پیدا می کند. بر مبنای گفتمان می شود یک کلان پروژه تعریف کرد و پیش برد و پیشرفتش را سنجید. بر مبنای این کلان پروژه است که در سطوح میانی، پروژه‌های خردتر تعریف می‌شود. آیا «مردمی بودن» این ظرفیت را دارد که برای مثال در حوزه مالیات، در سیاست خارجی، در آموزش و پرورش، در بهداشت و درمان، در کشاورزی و... تجلی و امتداد پیدا کند؟ آیا می‌توان مسائل این حوزه‌ها را از زاویه «مردمی نبودن» آسیب‌شناسی کرد و از زاویه «مردمی شدن» برایشان راهکار ارائه داد؟ پاسخ بلاتردید خیر است، چون این مفهوم اساسا چنان عمقی ندارد؛ هرچند می‌تواند یکی از اجزاء و امتدادهای یک گفتمان باشد. اما راهکار، تمرکز و تکیه بر روی عدالت به عنوان گفتمان دولت سیزدهم است که هم واجد مشخصات فوق است و هم با شخصیت آیت‌الله رئیسی تناسب و همخوانی دارد. گفتمان عدالت نباید به لفظ عدالت محدود شده و تقلیل یابد. با صرف تکرار کلمه عدالت، گفتمان ایجاد نمی شود. مراکز فکری و دانشگاهی کشور و مشخصا مراکز فکری در دولت باید بسیج شوند و درباره عدالت ادبیات تولید کنند. رئیس جمهور درباره هر موضوعی و در هر زمان و مکانی صحبت و سخنرانی دارد، باید بتواند اولا بی‌عدالتی‌های منجر به وضع موجود را بیان کند، ثانیا وضع مطلوب را از منظر عدالت توصیف کند، ثالثا اقدامات عادلانه‌ای که دولت می‌خواهد برای گذار از وضع موجود به وضع مطلوب انجام دهد را شرح دهد. این اقدامات، همان پروژه‌های خُرد هستند که ذیل کلان پروژه عدالت، تعریف می‌شوند و باید نظام رصد و پایش و ارزیابی و گزارش‌دهی برایشان ایجاد شود. هرچقدر ادبیات رئیس جمهور در این سه مرحله، اختصاصی و بدیع و دارای کلیدواژه‌های منحصر بفرد باشد، موفق‌تر خواهد بود؛ و البته بزرگترین تهدید برای گفتمان، این است که به ادبیات‌های وام گرفته شده از منابع دیگر، یا به اقدامات معمول و رایج، بخواهیم رنگ گفتمان خودمان را بزنیم. دولت زمانی توانسته پرچم گفتمان عدالت را بلند کند که مخالفان اقدامات دولت را بتوان مخالفان عدالت توصیف کرد. باید در پایان چهار سال اول دولت، کتاب عدالت آیت‌الله رئیسی برگرفته از مجموعه سخنرانی‌های این چهار سال منتشر شود. همچنین دولت در پایان چهار سال باید بتواند گزارش دهد که چگونه با برقراری عدالت مشکلات را برطرف کرده است. «سید یاسر جبرئیلی»

‌ 🎥 آیا رفتارهای منطقه‌ای ایران باعث شد برخی از کشورهای خلیج فارس به سمت عادی سازی روابط با اسرائیل بروند؟ نماینده پیشین پارلمان بحرین پاسخ می‌دهد... 🔻برخی از کشورهای خلیج فارس اختیاری از خود نداشته و به دستور کشورهای دیگر راهبرد خود را مشخص می‌کنند/ایران چندین بار به این کشورها پیشنهاد تفاهمات امنیتی داد/چرا نباید همچون قطر، کویت، عمان و دبی روابط خوبی با ایران داشته باشیم؟

‌ 🎥 بازتاب رونمایی از موشک جدید ایران در رسانه‌های رژیم صهیونیستی پیام ایران این است، توافق مطلوبی برای ایران حاصل نشود گزینه جایگزین تنش بیشتر خواهد بود...

تو اردکان این تابلو رو زدن ورود آمریکایی و سگ ممنوع

سالگرد انقلاب اسلامی در سفارت ایران در لندن آیا مهمانی با حضور این اشخاص، کوچکترین نفعی برای مردم ایران داشت؟

صدای احمد متوسلیان است که این روزها باید دوباره شنیده شود: من با لباس سپاه با کارت سپاه به شما می گویم از سپاه توضیح بخواهید، بودجه سپاه، پول سپاه چه طور و کجا خرج شد.. چه طور سپاه پایگاه مردمی پیدا می‌کند؟ این طور که آقا، مردم بدانند هر ماه این بودجه سپاه کجا خرج می شود. یک قرآن داده شد، مثلا گوشت خریدیم.. من از شما می پرسم چرا سپاه اینجا باید ماهی یک ملیون تومان تا دو میلیون تومان خرج داشته باشد؟

🎥 بحث داغ کارشناس سعودی و عراقی 🔻کارشناس سعودی : بایدن در مکالمه با ملک سلمان حملات به عربستان را محکوم کرد و آنها را ایرانی دانست/امیدواریم دولت آمریکا مواضع بهتری نسبت به قبل اتخاذ کند/بایدن و سلمان بر عدم اجازه به ایران برای دستیابی به بمب اتم تاکید کردند... 🔻کارشناس عراقی : سعودی ها تمام مشکلات خود را از ایران می‌دانند این در حالی است که حتی آمریکایی ها به آنها گفتند بیشتر مشکلات شما داخلی و به خاطر دیکتاتوری و سرکوبگری است و بروید خودتان مشکلات را با ایران حل کنید/عربستان همان کشوری است که 5 هزار انتحاری به عراق فرستاد و باعث مرگ هزاران نفر در این کشور شد...

به شرکت‌های داخل مناطق آزاد معافیت مالیاتی داده شده تا با هزینه کمتر کالا تولید کنند و در بازار خارجی قدرت رقابت داشته باشند. اما صادرات محصولات تولیدی در این مناطق به داخل کشور ۳ برابر صادرات به کشورهای خارجی بوده! این یعنی معافیت‌ها، اهداف خود را محقق نکرده و باید بازنگری شود. در چین، معافیت مالیاتی مناطق آزاد دائمی و ۱۰۰ درصدی نیست و واحدهایی از مشوق‌ها و تخفیف‌های مالیاتی بهره‌مند می‌شوند که ۷۰ درصد تولیدات خود را صادر کنند. در امارات نیز صادرات از مناطق آزاد به سرزمین اصلی، کلا ممنوع است. ا گر سیاست‌ها باعث تحقق اهداف نشود، باید تغییر کند.