خوشحال کردن من خیلی راحته. شما میتونید یه موزیک برام‌ بفرستیدو بگید: وقتی پلی شد یاد تو  افتادم و من تا چند ساعت از این کار ذوق کنم)))))

سلام ، میشه بیشتر خودت رو معرفتی کنی؟؟؟؟ اسمت، شغلت، رشته تحصیلی، سنت؟؟؟ #شما_گفتین

سلام چطور نمیشناسی؟! بابا من خیلییییییییییی معروف و سلبریتی ام.

پشت نیسان آبیه نوشته بود: «سبقت بگیر ولی قیافه نگیر» دلم خواست پشت گردنم تتوش کنم.

نتیجه‌ی عاشقِ دنیا شدن،رنج فراوان است. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ مولای ما فرمود))))

روز روان‌شناس مبارک من و نصف اعضای کانال باشه. چرا می‌گم نصف؟ چون هرکس رو نگاه می‌کنی یا روان‌شناسی خونده یا می‌گه من خودم یه پا روان‌شناس ام و اصن روان‌شناس ها خودشون مشکل دارن و مثلا شما بیا پول ویزیت رو بده به من اصن حالت بهتر هم می‌شه. روان‌شناسی هم دوست داشتنیه هم ترسناکه. از روز اولی که پا گذاشتم توی دانشگاه، بیشتر استادها سعی شون این بود که بهمون بفهمونن حرفه‌ای باشیم. اخلاق حرفه‌ای داشتن یه خط‌کش خوب برای تشخیص روان‌شناس کاردرست از عمه تراپیست یا آدم سطح پایینه. بعضی از اصول روان‌شناسی مشخصه که می‌تونین گوگل کنین و بخونین. مثلا روان‌شناس حق نداره کسی از اعضای خانواده یا دوستان و همکارانش رو درمان کنه. یا مثلاً به غیر از وقتی خطر خودکشی یا دیگرکشی وجود داره، روان‌شناس نباید اسرار بیمارش رو به کسی بگه. البته درمورد بچه‌ها یه کم شرایط پیچیده است ولی رازداری اصل خیلی مهمی توی کار ماست. اینا اصولی هستن که واضح ان ولی از نظر من یه اصلی رو چه آماتورها و تجربی‌ها و چه متخصصین باید رعایت کنن و اونم فضولی نکردنه. حالا البته اسم شیکی نشد ولی من بعضی از همکاران رو می‌بینم انگار با زره و ذره‌بین کمین کردن، منتظرن که یکی یه حرفی بزنه بگن ببین این دفاع فلان بود، یا تو سبک دلبستگیت اینه، یا هیجانت فلانه. درصورتی که این کار دور از اخلاق و اصوله. ما فقط وقتی حق داریم با دیگران وارد رابطه درمانی بشیم که ازمون کمک  حرفه‌ای می‌خوان. ورژن ضعیف ترش نظر دادن درمورد زندگی دیگران و تربیت بچه و رفتار با همسرشونه. با نظر دادن باسواد و فرهیخته به نظر نمی‌رسیم. فقط دیگران رو معذب می‌کنیم و حس عدم کفایت بهشون می‌دیم و اگه یه زمانی ممکن بود به روان‌شناس مراجعه کنن احتمالش رو خیلی کم کردیم. تصویری که افرادی مثل هلاکویی سال‌ها تو ذهن مردم به اشتباه ایجاد کردن و آسیب‌های زیادی داشته این بوده که روان‌شناس عقل کله، تو زندگی خودش نباید مشکلی داشته باشه، با یه نگاه یا چند تا جمله می‌تونه تشخیص بده و بعدش هم با یه موعظه از بالا به پایین و عاقل اندر سفیه همه چیزو درست می‌کنه. اونایی که این فضولی رو تو زندگی حرفه‌ای و روزمره شون پیش گرفتن همین روند اشتباه رو ادامه می‌دن. درصورتی که اگه دلتون برای این رشته و حرفه و روان مردم می‌سوزه بیاید تصویری که از روان‌شناس دارن رو اصلاح کنید. روان‌شناس یه پروتکل کاری داره و معجزه‌گر یا واعظ یا مصلح اجتماعی نیست. انسانه و خودش هم در زندگی و خانواده با چالش‌های مختلفی روبه‌رو می‌شه. ممکنه خودش هم به اختلالات مختلفی دچار بشه و اینا کاملا عادی ان. اینکه گفتم دوست‌داشتنی و ترسناکه برای همین چیزهاست. برای اینکه باید وقتی کسی ازت چیزی نخواسته سعی کنی نبینی و نشنوی و روابطت رو طوری مدیریت کنی که دیگران احساس نکنن رفتار و گفتارشون رو زیر نظر گرفتی. بازم مبارکتون باشه. زیاد کتاب بخونید. نگاه علمی به مسائل داشته باشید، قاطی دعواهای قبیله‌ای و سیاسی نشید و اول مواظب روان خودتون باشید.  #روانی_شناسی

روز روانی شناس به روان‌شناس های عزیز مبارک.

چه پادکستی رو کجا گوش بدیم؟! -اگه میخوای خودتو بهتر کنی و توسعه فردی داشته باشی پادکست های "رادیو نویسندگی" "مسیر آفرین" "هلی تاک" "جا فکری" رو دنبال کن. -اگه میخوای کتابای خوب و مناسب خودت رو برای خوندن پیدا کنی پادکست های: "بی پلاس" "کتاب باز" "کتاب راه" و "کتاب گر" رو دنبال کن. و اگه میخوای زبان انگلیسی یاد بگیری پادکست های: "Fahim English" "Daily easy English expression" رو دنبال کن!

‏ما ایرانی‌ها یه جوری نمی‌تونیم از هیچ کدوم از امکانات دنیا استفاده کنیم که انگار نسخه اندروید خلقتیم.

برعکس چیزی که جوان ایرانی فکر می‌کنه، آمریکایی‌ها سطح فرهنگ و سواد پایینی دارن، حرف منم نیس، آمار و اتفاقات جاری جامعه‌شون نشون می‌ده. این روزا یه چالشی راه افتاده بین زن‌های آمریکایی که میگن کی گفته بچه‌مون رو باید تو یه سن خاصی از شیر بگیریم؟ بیاید تا ۳،۴ سالگی‌ش ادامه بدیم و اصلا این یه شکلی از رابطه برقرار کردن بین ماست و هرکس هم مخالفه نظرش اهمیتی نداره. البته که این مسائل فرهنگی ان و ما نمی‌تونیم به این راحتی درمورد فرهنگ‌های دیگه نظر بدیم، مثلا کلا آمریکایی‌ها بیشتر شخصیت دهانی دارن و حالا نمی‌دونم بیشتر شیر خوردن بچه‌هاشون و تثبیت بیشتر در مرحله دهانی اصلا اثری داره یا نه یا قابل بررسی هست یا نه. یا مثلاً ساکنین کشورهای اسکاندیناوی بچه‌هاشون رو کمتر بغل می‌کنن و به چشم مشاهده‌کننده خارجی دلبستگی خیلی از بچه‌ها ناایمنه ولی تو فرهنگ اونا عادیه و کلی مثال دیگه. اما مشکل اینجاست که مخاطب ایرانی شبکه‌های اجتماعی خیلی راحت تقلید می‌کنه، از اینکه چطوری بچه بزرگ کنیم گرفته تا اینکه اصلا هرکس ناراحته مشکل خودشه. چندتا بلاگر هم این وسط به خاطر اینکه بگن ما خیلی شیک و خارجی و به روزیم میشن سردمدار این قضیه و خیلی راحت بخش‌هایی از فرهنگ ما عوض میشه که یا مقدماتش فراهم نبوده یا اصلا لازم نبوده و به بقیه قسمت‌ها نمی‌خوره. تقلید کردن خوبی‌ها بد نیس ولی تقلید از کسی که تنها مزیتش چشم رنگی بودن و بور بودنه و سواد و دانشی هم پشت حرفش نیس چی؟  این شیردهی یه مثال کوچیکه ولی اگه وضعیت فرهنگی، اجتماعی، روانی امروز ما تبدیل به این لحاف چهل تکه بی‌قواره شده ریشه‌ش تو همین مثال‌های کوچیکه، توی کم دیدن خودمون و فراموش کردن ارزش‌ها و خوبی‌های خودمون و راحت به هر جهتی چرخیدنه. خلاصه که مثل بچه‌ها که برای هر چیزی میگن چرا، شاید ما هم کم‌کم باید هر چی دیدیم و شنیدیم از خودمون بپرسیم چرا؟ کی گفته؟ چرا گفته؟ و نذاریم زیر این گردباد چالش‌ها و بمباران اطلاعات دفن بشیم و دیگه راه رفتن خودمون رو هم یادمون بره. #روانی_شناسی