حسین جان  . . .
این روزها که دلتنگی نفس هایم 
را به شماره انداخته ، در حینی که 
زجه هایم راه نفس را بسته و از فراق
تو ، چون مادری جوان از دست داده
اشک می‌ریزم؛ همین حوالی که به
بدرقه زائرانت می‌روم ، شبهایی که با
بستن چشمهایم ، کربلا را تصور
می‌کنم ، این روزها که بین مکالماتم
مدام می‌پرسم . . کربلا . . کربلا چه
شکلیه؟ همین حوالی، یادم نرفته
ناامیدی از رحمته‌الله‌الواسعه ، گناه
است ، گناه … :) !
فراموشم نمی‌شود 
"مارا حسین بود که آدم حساب کرد:)"
آمدم اقرار کنم ، سیدی !
حتی اگر در کنج ماتم خویش جان
دهم ، لطفی که به من کرده ای
فراموشم نمی‌شود …
که مبادا ، مبادا زبان به گله بگشایم !
مباد آن دم که گلایه ای کنم . .
حسین جان . . .
این روزها که عده ای مشغول گلایه 
و عده ای درگیر و دار اربعینشان
هستند ، من لطف تورا از یاد نبردم !
و هرچند که کربلایی نیستم . . گلایه
نمی‌کنم ، شاید تلافی این دلتنگی ها
و اشک ها ، شب اول قبرم جبران شد ‌و من ، مطمئنم ‌آن‌ شب‌ نوکر خویش ‌را ز ِیادت ‌نمی‌بری … 
پس بلند می‌شوم ، اشک هایم را پاک
می‌کنم و دوباره قلم به دست می‌گیرم  . . . که جاماندنم از اربعین ،
آنچنان مرا مشغول خویش نسازد که
از کاروان صاحب الزمانم جا بمانم . . !