‌‌ ✨اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ [اَبَداً] ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ.✨ 🌷اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ 🌷وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ 🌷وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ 🌷وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ ‌‌💚اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يااَباعَبدِالله الْحُسَيْن عَلَيْهِ السَّلامُ

🌿🌱

دعای عهد رو باهم زمزمه کنیم🌸

بسم رب الشهدا✨ سلام✋🏻 صبحتون شهدایی🦋 یه‌سلام‌بدیم‌به‌آقامون‌صاحب‌الزمان! السَّلامُ علیڪَ یا بقیَّةَ اللهِ یا اباصالحَ المَهدي یا خلیفةَالرَّحمن و یا شریڪَ القران ایُّها الاِمامَ الاِنسُ و الجّانّ سیِّدے و مَولاے الاَمان الاَمان🍃

صوت زیارت عاشورا💐

استغفار یادتون نره ☺️

ماه عسل5 🌷🌷

امروز آخرین جمعه ماه شعبانه هااا فرصتی خوبی برای جبران کوتاهی هامون تو این ماه

ماه شعبان تمام شد من آدم نشدم!! 🌷🌷

#راض_بابا☁️ #قسمت_شانزدهم🌻 همین طور که نشونه های بنر را زیر لب می خواندم تصمیم گرفتم یک سَری به حسينيه بزنم. سوار اتوبوس شدم و با دقت به بیرون زل زدم. از چند ايستگاه گذشتیم و همین که به تابلوی خیابان شهید آقایی وسط بلوار را ديدم، پیاده شدم. از مغازه ها پرس و جو کردم و بعد از ده دقیقه پیاده روی، به وسط خیابان رسیدم. کوچه کوتاه و پهنی را که در نقره ای رنگ حسينيه در آن خودنمایی می کرد، زیر پا گذاشتم. هر چه نزدیک تر می شدم، صدای مداحی بیشتر دلم را نوازش می داد. از در گذشتم و پا به راهروی‌ حسينيه گذاشتم. دلم احساس قریب و آشنایی داشت. تا وسط راهرو، دستم را روی دیوار تابوکی راه بردم و مقابل اولین در ورودی بزرگ سبزرنگ ایستادم. در را تکیه گاه دستم قرار دادم و در چارچوب، به نظاره ایستادم. ترنم نوای حسین... حسین... در تمام وجودم رخنه کرد. داخل حسينيه، از خاموشی لامپ ها و چادر ها تاریک بود و فقط با نور لامپ های کوچکی، رنگ قرمز به خود گرفته بود. دست به سینه گذاشتم. 《السلام علیک یا اباعبدالله》 تا ته حسينيه که از جمعیت پر بود، چشم گرداندم و به اشک های بی قرارم، اجازه فرو ریختن دادم. مداحی و سينه زنی که تمام شد، همه با هم شعر پایان مراسم را که خیلی به دل می نشست خواندند. 《 یاران چه غریبانه/ رفتند از این خانه/ هم سوخته شمع ما/ هم سوخته پروانه》 تقاضای از خدا این بود که در شیراز جاهایی قسمت مان کند که بچه هایم روز به روز به او نزدیک تر شوند، و خدا این مکان را نشانم داد. حالا جلوی حسينيه، مبهوت مانده بودم و نمی دانستم بچه ام کجاست! لحظه ای با دیدن تیمور که نا امیدانه به سمتم می آمد و آقای باصری که به طرف تیمور می دوید، از خیالات بیرون آمدم. _اقا تیمور، آقا تیمور، برگرد‌ بریم. راضیه پیدا شده!...