بسم الله الرّحمنِ الرّحیمِ این بیت شعر: کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب نبود سّر حق در نینوا می‌ماند اگر زینب نبود جواب این سوال است که: امام حسین علیه السلام با علم به جنگ و درگیری با دشمنان، چرا اهل بیت و زنان و کودکان خود را بهمراه بُرد؟ البته همان روزی که امام حسین علیه السلام از مکه به قصد عراق حرکت کرد عدّه ای ازجمله عبدالله بن جعفر(پسر عمو و شوهر حضرت زینب س) از حضرت پرسید چرا اهل و عیال را با خود می‌بری!؟ امام تنها به بیان یک جمله بسنده کرد: خداوند اراده فرموده اهل بیت مرا اسیر ببیند! درک این موضوع از همان روز و تا بحال همچنان برای عده ای دشوار است اما وقتی به کیفیت جنگ نابرابر عاشورای سال شصت و یک هجری دقت می‌کنیم و اقداماتی که پیروان آل ابوسفیان برای از بین بردن همه اسناد و مدارک جنایات شان در نینوا انجام دادند می‌فهمیم امام علیه‌السلام از چیزی خبر داشت که آن روز دوست و دشمن بی‌خبر بودند. لشکر یزید به دستور شخص یزید و ابن زیاد سرهای مطهر شهداء را جدا کرده و به شام فرستادند و بدن های عزیز شهدا را زیر سُم ستوران درهم کوبیدند نه فقط بخاطر بغض و کینه بود نه فقط بخاطر جهالت و ضلالت بود که مهمترین دلیل این جنایات از بین بردن نام و یاد و واقعه عاشوراییان بود! اما دشمن نمی‌توانست با اراده خداوند برای گستردن نور الهی مقابله کند. همان زنان و کودکانی که امام حسین علیه السلام فرموده بود خداوند می‌خواهد اسیرشان ببیند، مبلّغین و مروّجین نهضت آزادی بخش کربلا بودند! هر زن و کودک و طفلی با چشم خود دیده بودند و با گوش خود شنیده بودند که در کربلا چه گذشت ؟! ده‌ها شاهد عینی نظیر امام سجاد علیه السلام، امام باقر علیه السلام ، حضرت زینب سلام الله علیها، ادامه دهنده راه و نهضت شاه شهیدان اباعبدالله الحسین علیه السلام شدند و جهان بشریت از آن روز و تا قیامت وام دار و بدهکار این آینده نگری امام حسین علیه السلام است. https://eitaa.com/javananeparand

پایگاه مقاومت بسیج شهید علی مددی برگزار می کند : اولین آیین ملی "مثل مصطفی" رونمایی از کتاب های سرباز روز نهم و اسم تو مصطفاست به همراه قرائت تقریظ مقام معظم رهبری با حضور خانواده محترم و معزز شهید مدافع حرم مصطفی صدرزاده زمان : چهارشنبه یک شهریور ۱۴۰۲ همزمان با نماز مغرب و عشاء مکان : پرند ، فاز سه ، خیابان حافظ ، عراقی سه ، حسینیه پنج تن آل عباء (ع) 🔸@ShahidAlimadadi

عزاداری بانوان ترکیه به یاد اهل بیت شهدای کربلا و خانم حضرت زینب سلام الله علیها https://eitaa.com/javananeparand

بسم الله الرّحمنِ الرّحیمِ پیرامون شخصیتِ شهدای کربلا که در رکاب سید الشهداء(ع) جهاد کردند و به شهادت رسیدند، وقتی دقّت می‌کنم حقیقتاً متحیّر می‌مانم. برخی از این شهدای والامقام، تا قبل از ورود امام ع به نینوا حتی شیعه نبودند و افرادی مثل وهب بن عبدالله بن حباب کلبی حتی مسلمان هم نبود! وقتی امام حسین علیه السلام از محل زندگی وهب که با مادر و تازه عروسش در آنجا سکونت داشتند عبور کرد، وهب با امام حسین علیه السلام و مرام و شخصیت ایشان آشنا می‌شود و همراه حضرت به کربلا می رود. حُر بن یزید ریاحی فرمانده سپاه عبیدالله بن زیاد حاکم وقت کوفه بود و اصلا سخت نیست بفهمیم در مدّت عمر کسی که در دستگاه أموی خدمت می‌کرده، چه معاصی از جمله ظلم و فساد ممکن است از او سر بزند. زُهَیر بن قَین بَجَلی، عثمانی مذهب بود و عقیده داشت، امیرالمومنین علی علیه السلام در قتل عثمان، مشارکت و دخالت داشته یا حداقل کوتاهی کرده، فلذا از دنیای سیاست به تجارت روی آورد و اتفاقاً زندگی مرفهی هم داشت. همه می‌دانیم امام حسین علیه السلام او را در مسیر ملاقات کرد و دقایقی با اون سخن گفت. زهیر که حتی حاضر نمی‌شد در نزدیکی کاروان امام حسین علیه السلام اردو بزند بعد از آن ملاقات، دست از اهل و عیال و دارایی و اموال و حتی زندگی خود شُست و شهید کربلا شد. مخلص کلام اینکه در میان شهدای کربلا، همه طیف انسان وجود داشت، ارباب و برده، أموی و عثمانی، مسیحی و ایرانی، تُرک و دیلم و عرب و عجم، پیر و نوزاد، زن‌ و مرد، همگی با تمام تفاوت های عقیدتی و نژادی و غیره در رکاب امام حسین علیه السلام جمع شدند و نامشان جاودانه شد. بنده از این حقیقت به تردیدی عجیب و البته شیرین رسیده ام. برای عاقبت به خیری و یا خدای ناکرده خُسران ابدی، نمی‌شود به حال و روز و سوابق خود یا دیگران، مطمئن بود. نمی‌دانیم کسی که فی الحال از نظر ما بهشتی قطعی یا جهنمی حتمی است، عاقبت او چه می‌شود؟ البته این برداشت خیلی هاست اما جایی‌که احساس می‌کنم گفتنش شاید به مذاق خیلی ها خوش نیاید این است: آیا برخورد ما با کسانی که تصوّر می کنیم دشمن و بدخواهِ دین و باور ما هستند، برگرفته از رفتار و برخورد امام حسین علیه السلام است یا استنباط شخصی خود ماست؟ آیا وقتی با بدحجابی مواجهه داریم یا با آقا پسری که در حال ارتکاب معصیتی است روبرو می‌شویم، برخورد ما، همان است که امام حسین علیه السلام اگر جای ما بود انجام می‌داد ؟ اساساً میزان و معیار برای نوع برخورد ما با اینگونه افراد کدام است؟ اگر کسی بگوید امام حسین علیه السلام از علمی ماورایی برخوردار بود فلذا چیزی را می‌دید که ممکن نیست ما ببینیم، با چندین دلیل قطعی و محکم بنده رد خواهم کرد! که اگر چنین باشد خیلی از باورهای ما به چالش کشیده می‌شود و دیگر نمیتوان گفت، فعل و قول امام علیه‌السلام، برای ما حجت است! چرا که ایشان از دانشی استفاده می‌کرده که از ریشه برای ما ناشناخته است. بنابراین امام حسین علیه السلام و سایر حضرات معصومین علیهم السلام با قواعد و اصول همین دنیا رفتار می‌کردند تا پیروانشان بتوانند الگوبرداری کنند. عرض بنده این است، شاید اگر کارشناسان خبره و اهل علم، در بابِ کیفیّتِ برخورد امام حسین علیه السلام با افرادی که دعوت کرد و شهید کربلا شدند، تَعمُق کنند، بتوانند اشتباه محاسباتی ما را استخراج کنند. شاید نگرش ما در این زمینه دارای اشکالات زیرساختی است که یک جوان حرف حق ما را نمی‌شنود و قبول نمی‌کند! بنده هم معتقدم باور و ایدیولوژی ما برترین است و قبول دارم که برخی افراد نمی‌خواهند از خواب بیدار شوند یا اثرات گناه و لقمه حرام و غیره باعث شده حرف حق را نشنوند اما آیا مطمئن هستیم در این مسیر هیچ وهب و زهیر و حُری را نادیده نگرفته ایم؟ آیا همه آنانکه طردشان کردیم و حُکم به دشمن بودنشان دادیم، همگی را درست حدس زده ایم؟ آیا نباید در شیوه برخورد و رفتارمان بازنگری کنیم؟ این‌ تردید هم عجیب است و هم شیرین! ان شاءالله سبب هدایت بنده شود🙌 https://eitaa.com/javananeparand

ببینید حتماً 🌹 https://eitaa.com/javananeparand