#جــآن‌مــآدرت‌دستـمـوبـگیـراربــآب‌ 🎙عبدالرضاهلالی

💚یـا ربَّ العالَمیـن.'🌱 💎«یعقوب» بود، در طلب پیراهن یار🕊 آفتاب داغ خرداد ماه حرارتش را به جان بچه‌ها انداخته بود. ظهرِ تب‌دارِ خفقان آوری بود و گَردِ ترس و نا امیدی بر چهره شهر «بصره» هم نشسته بود. بچه‌های محله منتظر آمدن «یعقوب» بودند. همه می‌دانستند این ساعت از روز، در حال رسیدگی به مادرش است؛ پیر زن آشفته حالی بود که حتی توان راه رفتن هم نداشت. قدرت بیماری بر جسمش چیره شده بود و «یعقوب» برای رفتن به بیمارستان، جسم رو به احتظارش را به دوش می‌کشید. مدت‌ها بود همین کار را می‌کرد و با محبت و صبوری پذیرای مراقبت از مادر بود. اما آن روز، پانزدهم شعبان، غیاب «یعقوب» طولانی شده بود. «حسن» که بی‌خیال‌تر از همه بود، روی جدول کِشی کنار کوچه نشسته بود. آرنجش را روی زانوهایش گذاشته بود و به گوشی‌اش ور می‌رفت #ادامــه‌دارد....🎈

#وقت_سلام💚✋️ كرامتت كه به دريا شده شبيه آقا چه مى‌شود كه كمى خاك ساحلت باشم؟ #سـآعـت‌بـه‌وقت‌مشهـد

#یــک‌جـرعـه‌کـتـاب📚 منطقه به منطقه می‌گردیم و این‌ها را سوار کامیون می‌کنیم و می‌آوریم الهری. این‌ها یعنی آن‌ها که در تحقیقات ثابت شده داعشی‌اند. آن‌ها که وقتی می‌پرسیم پدر یا همسرت کجاست؟ می‌گویند: «مع داعش.» روزی 100-150 نفر از زن‌ها به این منطقه آورده می‌شوند. با بغچه‌ای بزرگ و بسته شده دور کمرشان. پشت این بچهٔ شیرخواره‌شان است و دور کمر، خرت‌وپرت‌هایشان. از شهرهای فتح شده از المیادین تا نقطهٔ مرزی با عراق، جمعشان می‌کنیم در اینجا تا نظارت روی نیمهٔ دیگر نیروهای داعش راحت‌تر شود. حالا چرا الهری؟ چون مثل یک ظرف بسته است. ظرفی مابین البوکمال و القائم عراق پ.ن:بریده‌ای از کتاب «همسایه‌های خانم جان» روایت پرستار احسان جاویدی از یک تجربه ناب انسانی در خاک سوریه (صفحات 69 و 70) نویسنده: زینب عرفانیان