زندگی در یک کشور اروپایی به مراتب کیفیت خیلی بالاتری نسبت به زندگی در ایران داره، این حقیقتیه که شما نمیتونی به پشتوانه‌یِ چند هزار سال تمدن ایران، انکارش کنی. بله ما متمدنیم‌ و بهش افتخار می‌کنیم و فقط همین. این تمدن نه دلار رو ارزون و نه کیفیت زندگی ما رو بهتر میکنه.

اومدم با لیمویی‌ که دنیا بهم داد یه لیموناد‌ درست کنم که یادم اومد من قند رو حذف کردم.

این انفعال و هیچ کاری نکردن فقط مغموم و جامونده‌ت میکنه، پاشو یه کاری کن، حتی یه کار اشتباه، حتی یه کار بیهوده اما یه کاری بکن، به قول سعدی "به راه بادیه رفتن بِه از نشستن باطل"

نمیدونم عزیزم، شایدم حق داری از این همه ندونم گرایی به عجز بیای، بالاخره "که در شکنجه بوَد هر کسی که هشیارست"

how the years ran away.

اعتبار آدم به میزان اعتمادیه که بقیه بهش دارن. معتمد و رازدار باش، با خبرچینی کسی به جایی نرسیده اگه هم رسیده کوتاه مدت بوده و عاریه‌ای.

آدم از روزای خوب عکس نداره، خاطره داره.

بالا برم پایین بیام، نسخِ تو اَم.

امروز که میخوندم "همه بر سر زبانند و تو در میان جانی" تازه فهمیدم چرا فراموش کردن بعضی چیزا، جونِ آدم رو در میاره.

سنگی که تو باشی، دوست دارم سرم بخوره بهش.

یه سری از آدما یه جوری با رعایت علائم نگارشی و نیم‌فاصله، خزعبل می‌بافن که به تجارب و علم و حقانیت دنیا شک ميکنی.

اگه فکر میکنی صدات قشنگ نیست، برام آواز بخون، اگه کیک‌هات خوشمزه نمیشه برای من کیک درست کن، اگه سلیقه موسیقی‌ت عامه‌پسند نیست، برای من موزیک بفرست، اگه کلمه‌ها توی ذهنت منسجم نیستن با من حرف بزن. با من چیزی رو شریک شو که بقیه ندارنش. مگه جز اینه که من و تو با چیزایی که همه ندارن "ما" میشیم؟