وقتی اونقدر از دور به زندگیت نگاه میکنی که اتفاقات بزرگ و طوفان‌های شدید زندگیت فقط تبدیل میشن به "گذشته" از دست میدی غمِ حال و اضطرابِ آینده رو، میفهمی هر چی باید پیش بیاد میاد و تو اونقدر کوچیک هستی که زندگی ازت صرف‌نظر کنه.

بی‌رحمانه ترین تسلایِ دنیا اینه که فقط تو ناراحت نیستی، یه عالمه آدم دیگه هم ناراحتن.

نمیخوام باد بشی بری تو موهام، میخوام یه عالمه کتاب بشی بری تو کتاب‌خونه‌م.

به لیست مخاطبینم نگاه کردم، یکی از یکی غریبه‌تر.

مامان بویِ غذایِ گرمه، مامان صدایِ اذونِ دم صبحه، مامان خنکیِ اون طرف بالشته، مامان همون وقتاییه‌ که با یه نگاه سر چسب‌رو پیدا میکنی، مامان همون لباسیه که اتفاقی توی جیبش پول پیدا میکنی، مامان پیدا کردن اسم موزیکیه که خیلی وقته دنبالشی، مامان پناهه، مامان آخرین نقطه اتصالِ آدما به زندگیه.

خودتو که مرور میکنی میبینی همه‌ش هم تقصیر بقیه نبوده.

مرا همینطور ساده دوست داشته باش.

بله آقایِ چاوشی "به هر چیزی که آسیبی کنی، آن چیز جان گیرد"

سه روزه که بهم پیام ندادی، امیدوارم مُرده باشی عزیزم وگرنه هیچ دلیل دیگه‌ای قابل قبول نیست.

یه چایِ داغ و چشمِ یار.

الهم ارزقنی نمرهٔ خوب، پولِ خوب، پوستِ خوب.

چطوری میگین "از کسی توقع نداشته باش"؟ آدمیزاد توقع داره، آدمیزاد توقع داره ده بار که پیام داد یه بار بهش پیام بدن حداقل، توقع داره در جوابِ لبخند پاشیدن روی صورت کسی، لبخند ببینه، اتفاقاً توقع داشته باشید، توقع داشته باشید تا بدیهی‌ترین چیزایِ روابطتونو با این جمله از خودتون نگیرید.