مناجات با حضرت ولی‌عصر (عج) ای صاحب تربیت جان‌ها... ای آن‌که نگاهت، خاک را به نور بدل می‌کند، و حضورت، بی‌صدا، دل را از خواب غفلت بیدار می‌سازد... من آمده‌ام، نه برای طلب مقام، نه برای نجات از سختی‌ها، بلکه برای تربیت شدن در نگاه تو. ای امام زمان، در این جهان پر از صداهای بلند و دل‌های خاموش، تنها تویی که می‌توانی مرا از من خیالیم بیرون بکشی، و به من نشان دهی که چه بودم، چه هستم، و چه می‌توانم باشم. من از تو نمی‌خواهم که مشکلاتم را حل کنی، من از تو می‌خواهم که مرا بسازی. که مرا تربیت کنی، که مرا از نو بیافرینی، در آن نقطه‌ی نوری که فقط تو می‌شناسی. ای حجت خدا‌ 🤲🤲 من را ببین، حتی اگر نادیده‌ام. من را بخواه، حتی اگر فراموش‌کارم. من را تربیت کن، حتی اگر نافرمانم. چرا که رشد، فقط از دست تو برمی‌آید. و تربیت، فقط با نگاه تو آغاز می‌شود. ای صاحب دل‌ها، به من نگاه کن، نه با چشم، که با آن نوری که جان‌ها را زنده می‌کند. و مرا در مسیر خودت بیدار کن... تا روزی که بی‌واسطه، در رکابت باشم. #مناجات #تربیت #رشد https://eitaa.com/jz_ghafeleh

#تقویم جمعه ۲۱ شهریور https://eitaa.com/jz_ghafeleh

روز نوزدهم: شکر بر حیات، چون ولایت زنده‌کننده‌ی دل‌هاست در جهانی که بسیاری زنده‌اند، اما زندگی نمی‌کنند، ولایت، یعنی حیاتی که از جنس معناست، نه فقط نفس کشیدن. قرآن می‌فرماید: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَجِيبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُمْ لِمَا يُحْيِيكُمْ» (انفال: ۲۴) ای کسانی که ایمان آورده‌اید، پاسخ دهید به خدا و رسول، وقتی شما را به چیزی می‌خوانند که زنده‌تان می‌کند. و امام، وارث همان دعوت است. او نه فقط زنده‌کننده‌ی جسم، بلکه احیاگر جان‌هایی‌ست که در غفلت، خاموش شده‌اند. امام حسین (ع) فرمودند: «إِنِّي لَمْ أَخْرُجْ أَشِرًا وَلَا بَطِرًا... إِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ فِي أُمَّةِ جَدِّي» (لهوف، ص۵۵) من برای اصلاح امت جدم قیام کردم، و این یعنی احیای حیات، نه فقط در ظاهر، بلکه در حقیقت انسان. شکر بر این حیات، چون در روزهایی که دل‌ها مرده‌اند، و معنا گم شده، یاد امام، یاد حیاتی‌ست که از درون می‌جوشد. امروز، در لحظه‌ای که احساس بی‌روحی یا بی‌انگیزگی کردی، لحظه‌ای مکث کن و بگو: «امامم، دعوت‌کننده به حیاتی‌ست که زنده‌ام می‌کند.» و بعد، با همان نیت، یک عمل زنده انجام بده مثلاً احیای یک رابطه، یا نوشتن یک متن که جان ببخشد. ❓سؤال انگیزشی : آیا لحظه‌ای را به یاد داری که با یاد امام، از حالت بی‌روحی بیرون آمدی؟ و اگر نه، آیا آماده‌ای امروز را به نقطه‌ی آغاز حیاتی تبدیل کنی که از جنس ولایت باشد؟ #چله_شکرگزاری #همپای_قافله #منتظر_او https://eitaa.com/jz_ghafeleh

#روز_نوزدهم چله شکرگزاری از ولایت چهل زمزمه برای امامی که هست، حتی اگر دیده نمی‌شود. خدایا 🤲 شکرت برای امامی که در هر درد، حضور دارد. درد، گاهی دریچه‌ی دیدن اوست. #چله_شکرگزاری #همپای_قافله #منتظر_او https://eitaa.com/jz_ghafeleh

🔰«همپای قافله» معنایی بی زمان و مکان همپای قافله بودن، یعنی دل‌سپردن به راهی که پایان ندارد؛ راهی که از لحظه‌ی خلقت آغاز شده، و تا ظهور حقیقت ادامه دارد... همپای قافله بودن، یعنی در هر زمان، در هر مکان، با هر حال و هر زبان، دل را به نور ببندی و قدم در مسیر فنای الی الله بگذاری. این قافله، کاروانی نیست که سالی یک‌بار از جاده‌ای عبور کند و تمام شود؛ این قافله، جریان دائمی حقیقت است، که از دل آیه‌ها می‌گذرد، از اشک‌های شبانه، از سکوت‌های سحرگاهی، و از نفس‌های مشتاق منتظران و از اطاعت محض ولایت امر... همپای قافله بودن، یعنی قرآن را نه فقط بخوانی، بلکه در آن زندگی کنی؛ یعنی امام را نه فقط صدا بزنی، بلکه در جانت حس کنی... این قافله، در هر لحظه‌ای که دل بیدار شود، در هر نگاهی که از غفلت عبور کند، در هر دعایی که از عمق جان برخیزد، در حرکت است... و ما، اگر دل‌مان با نور باشد، اگر گام‌مان با صدق باشد، اگر نگاه‌مان به حقیقت باشد، همپای این قافله‌ایم؛ نه فقط در یک روز خاص، بلکه در تمام لحظات زیستن... پس ای مولا، ما را از همپایان حقیقی قافله‌ات قرار بده تا در این همپایی، سالک الی الله همراه با ولایت شویم، نه از آنان که فقط عبور می‌کنند، بلکه از آنان که می‌مانند، می‌فهمند، و می‌رسند... #همپای_قافله https://eitaa.com/jz_ghafeleh

#روز_نوزدهم چله شکرگزاری از ولایت چهل زمزمه برای امامی که هست، حتی اگر دیده نمی‌شود. خدایا 🤲 شکرت برای امامی که در هر درد، حضور دارد. درد، گاهی دریچه‌ی دیدن اوست. #چله_شکرگزاری #همپای_قافله #منتظر_او https://eitaa.com/jz_ghafeleh

#تقویم شنبه ۲۲ شهریور https://eitaa.com/jz_ghafeleh

روز بیستم : شکر بر پناه، چون ولایت مأمن دل‌های بی‌قرار است در جهانی که پناه‌ها موقت‌اند، و امنیت‌ها شکننده، ولایت، یعنی پناهی که از جنس عهد الهی‌ست، نه از جنس ترس. قرآن می‌فرماید: «ثُمَّ أَنزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ وَعَلَى الْمُؤْمِنِينَ...» (توبه: ۲۶) سپس خداوند آرامش خود را بر پیامبر و مؤمنان نازل کرد. و این سکینه، همان پناهی‌ست که دل را آرام می‌کند. امام، وارث سکینه‌ی الهی‌ست. او نه فقط حافظ دین، بلکه مأمن دل‌هایی‌ست که در طوفان‌ها، به دنبال نقطه‌ی اتکا می‌گردند. امام علی (ع) فرمودند: «وَاللهِ لَوْ أُعْطِيتُ الْأَقَالِيمَ السَّبْعَةَ بِمَا فِيها عَلَى أَنْ أَعْصِيَ اللهَ فِي نَمْلَةٍ أَسْلُبُهَا جِلْبَ شَعِيرَةٍ مَا فَعَلْتُهُ» (نهج‌البلاغه، خطبه ۲۲۴) به خدا سوگند، اگر هفت اقلیم را به من دهند تا در برابر خدا نافرمانی کنم، حتی در حق یک مورچه، نمی‌پذیرم. این یعنی پناهی که از جنس عدالت است، نه قدرت. شکر بر این پناه، چون در روزهایی که دل بی‌قرار است، و جهان بی‌رحم، یاد امام، یاد مأمنی‌ست که از درون آرام می‌کند. امروز، در لحظه‌ای که احساس بی‌پناهی کردی، لحظه‌ای مکث کن و بگو: «امامم، پناهی‌ست که هیچ‌گاه ترک نمی‌کند.» و بعد، با همان نیت، یک عمل آرام‌بخش انجام بده مثلاً پناه دادن به دل دیگری، یا نوشتن یک دعا برای دل‌های بی‌قرار. ❓سؤال انگیزشی : آیا لحظه‌ای را به یاد داری که در اوج بی‌پناهی، یاد امام، تو را آرام کرد؟ و اگر نه، آیا آماده‌ای امروز را به نقطه‌ی آغاز مأمنی تبدیل کنی که از جنس ولایت باشد؟ #چله_شکرگزاری #همپای_قافله #منتظر_او https://eitaa.com/jz_ghafeleh

#روز_بیستم چله شکرگزاری از ولایت چهل زمزمه برای امامی که هست، حتی اگر دیده نمی‌شود. خدایا 🤲 شکرت برای امامی که در هر لحظه، منتظر من است. آیا من هم منتظر او هستم؟ #چله_شکرگزاری #همپای_قافله #منتظر_او https://eitaa.com/jz_ghafeleh