.....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

🌱 زندگی اتفاقی نیست بلکه پاسخی در برابر بخشش ها و داده های شماست. زندگی صدا و آهنگ خودتان است هر بعدی از زندگی تان بازتاب نیت و افکار شماست شما خالق زندگی تان هستید. .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

.....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

🦋🍃🦋🍃🦋🍃🦋🍃🦋🍃🦋🍃🦋🍃 ➰الیور وندل درجه‌‌ای وحشتناک‌ تر و هولناک ‌تر... از "نفهمی" هم وجود دارد... ‏و آن "بدفهمی" است... ‏نفهمی را با آموزش می توان درمان کرد... اما⁧ بدفهمی علاج ‌ناپذیر است... .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

🌺🌸🌸🌺🌸🌸🌺 میانبر به پارتهای رمان "عبور از سیم خاردار نفس" https://eitaa.com/kalametalaei/17 پارت اول https://eitaa.com/kalametalaei/481 پارت۵۰ https://eitaa.com/kalametalaei/1092 پارت۱۰۰ https://eitaa.com/kalametalaei/1580 پارت۱۵۰ https://eitaa.com/kalametalaei/2467 پارت۲۰۰ https://eitaa.com/kalametalaei/3834 پارت۲۵۰ https://eitaa.com/kalametalaei/4778 پارت۳۰۰ https://eitaa.com/kalametalaei/5823 پارت۳۵۰ .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

🍗🥩🍗🥩🍗🥩🍗🥩🍗🥩🍗🥩🍗🥩 میرزا احمد نهاوندی مشهور به حاج مرشد چلویی در بازار تهران دکان غذاخوری داشت! مردم او را بهترین کاسب قرن میدانستند! پیرمردی بود قدبلند با چهره‌ای نورانی و دلنشین و ریش و محاسن سفید... بر پیشخوان مغازه‌اش زده بود: “نسیه و وجه دستی داده میشود به قدر قوه”! هروقت کودکی برای بردن غذا برای صاحب کارشان می‌آمدند، لقمه‌ای چرب و لذیذ از گوشت، کباب و ته‌دیگ زعفرانی درست میکرد و خود با دستانش در دهان او میگذاشت و میگفت: “مبادا صاحبکارش به او از این غذا ندهد و او چشمانش به این غذا بماند و من شرمنده خدا بشم” مرشد چلویی در سال ۱۳۵۷ درگذشت اما نام و یادش هیچوقت فراموش نشد... روی سنگ قبرش نوشته: بهترین کاسب قرن... .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

🎄 سه شنبه تون عالی 🌷امروزتون پرازبهترینها 🎄زندگیتان پرازباران برکت 🌷دلتان پراز نغمه های 🎄خـوش زنـدگی 🌷وجاده زندگيتان 🎄پراز شکوفه های 🌷سلامتی وتندرستی 🎄نگاه خــدا 🌷همراه لحظه هایتان ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★..... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹 ‍#بادبرمیخیزد #قسمت142 ✍ #میم_مشکات اجرای این قسمت را، سیاوش به اصرار دوستانش پذیرفته بود. قرار بود یکی از آهنگ های معروف را تکنوازی کند. پشت پیانو ایستاد و مجری گفت: - ما براتون، یک تکنوازی پیانو در نظر گرفتیم که جناب آقای دکتر پارسا، اجرای اون رو به عهده گرفتن سیاوش تعظیم کوتاهی به طرف جمع کرد و مجری ادامه داد: - امیدوارم از این آهنگ لذت ببرید. آهنگ رقص بهار، ساخته استاد شهرداد روحانی تقدیم به شما مجری رفت و سیاوش نگاهی به راحله، که در میان جمعیت بود و با چشم هایی مشتاق نگاهش میکرد، انداخت، نشست و شروع کرد به نواختن. سرعت دستان سیاوش، نواخت خوش آهنگ و ریتم شادش همه را مجذوب کرده بود. راحله دستانش را به هم گرفته بود و با اشتیاق سیاوشش را می نگریست. قلبش مالامال بود از عشق به این جوان پر شور و سرزنده. ناگهان نگاهش افتاد به موهای سیاوش! ای وای! روی سرش به هم ریخته بود. معلوم بود جای مسح وضو بود. شاید از دید خیلی ها آن به هم ریختگی تناسبی با سرو وضع رسمی سیاوش نداشت اما راحله ذوق همان آشفتگی را کرد. آشفتگی که نشان میداد سیاوش اولین قدم را برداشته بود. وقتی آهنگ تمام شد کم کم نواهایی از میان جمعیت برخاست: -دوباره! دوباره! -یکی دیگه...یکی دیگه -سیا بازم بزن، یکی دیگه هم بزن سیاوش نگاهی به جمعیت مشتاق انداخت و بعد نگاهش را برد سمت خانواده اش. آن دو نفری که آن گوشه با شوری فراوان، برایش دست میزدند تمام زندگی اش بودند. وقتی دید پدرش چشم هایش را به نشانه تایید بست و راحله هم سری تکان داد، چیزی در گوش مجری گفت و دوباره پشت پیانو نشست. مجری آهنگ را معرفی کرد، رفت و سیاوش دوباره شروع کرد به نواختن. صادق این قطعه را خوب میشناخت. آن دو ماهی که سیاوش، به خاطر عشقی که هنوز خودش هم پی به وجودش نبرده بود، به آب و آتش میزد و ذهنش آشفته بود، هرشب، این قطعه را مینواخت. طوری که دیگر نزدیک بود صادق با دیدن هر پیانو و نت و نوازنده ای کهیر بزند! که خوشبختانه داستان ختم به خیر شده بود و سیاوش دست از سر آن پارتیتور* بیچاره برداشته بود. قطعه ای ملایم، که نشان از عشقی پرشور و دلی بی قرار و غمگین داشت.* صادق خیره به دوست محبوبش که به آرامی دکمه ها را فشار میداد لبخند پر رنگی زد. چقدر سیاوش را دوست داشت. اصلا این بشر، با وجود همه بد قلقی ها و کله پوک بازی هایش به دل مینشست. در کنار خل و چل بازی هایش، عقایدی که خیلی کامل نبودند و کج خلقی های گهگاهی اش، با اخلاق و متین بود و محجوب. و شاید به همین دلیل بود که صادق، با آنکه به روی خودش نمی آورد، اینقدر جانش در میرفت برای این "پسره" چشم آبی! حس کرد وقت خوبی ست به تلافی شیطنت سر شب سیاوش، رازی را لو بدهد. سرش را با رعایت نکات ایمنی حلال و حرام، نزدیک گوش زینب خانم برد و چیزی را گفت. زینب هم در حالی که لبخندی روی لبش مینشست سر در گوش راحله که بغل دستش نشسته بود کرد و حرف های صادق را عینا تکرار کرد: -اقا سید میگن اقا سیاوش هروقت از دوری شما دلتنگ و کلافه میشد این آهنگ رو میزد راحله متعجب کمی ابروهایش را بالا برد و بعد دوباره چشم دوخت به سیاوش. حالا که دلیل انتخاب این قطعه را فهمیده بود حس کرد هر نت این موسیقی روحش را نوازش میدهد. اشکی در چشمش حلقه زد. اشکی از سر شوق! چشم هایش را بست و خودش را به نوای آرام موسیقی سپرد و غرق در خیالات و خاطراتشان شد. با دست زدن های جمعیت فهمید که آهنگ تمام شده. تشویق ها و تشکر ها تمام شد و سیاوش از سکو پایین آمد و به جمع خودشان برگشت. خوش و بشی با بقیه کرد و کنار همسرش نشست تا مراسم بعدی که اعطای مدرک فارغ التحصیلی بود شروع شود. راحله اما، تنها دست سیاوش را محکم گرفت، لبخندی حاکی از حق شناسی زد و آرام گفت: - سید رازت رو لو داد! ممنونم سیاوش با اخمی ساختگی میخواست اعتراضی به صادق کند که سید گفت: - یک یک، مساوی و خندید. در میان این اتفاقات، سودابه و نیما هم بیکار ننشسته بودند. تا آخر جشن، هر دو نفر به بهانه های مختلف و دور از چشم بقیه، ملاقات های کوتاهی داشتند. ملاقات هایی که مثلا تصادفی بود اما در واقع برنامه ریزی شده بود. دیدارهایی که در نهایت منجر به رد و بدل شدن شماره شد. سودابه مصمم بود از راز آن نگاه ها با خبر شود اما قطعا امشب نمیتوانست پی به این راز ببردا پس لازم بود دیدار های بعدی وجود داشته باشد. نیما نیز آشنایی با کسی که از نزدیکان سیاوش بود، قطعا موقعیت خوبی را برای عملی کردن نقشه اش فراهم میکرد و به هیچ وجه مایل نبود این شانس را از دست بدهد. آن شب، نطفه توطئه ای شوم شکل گرفت. توطئه ای که برای همه بهایی سنگین داشت. پ.ن: *پارتیتور: partitura: کلمه ای ایتالیایی به معنای صفحه ای که نت های موسیقی را برای اجرا روی آن مینویسند *منظور صادق، آهنگ تنهایی، قطعه ای از آلبوم پاییز طلایی ۲، نواخته استاد فریبرز لاچینی بود. #ادامه_دارد... #دوستان