❣‌ طلب خیر چیست؟ طلب خیر؛ طلب بهترین ها برای هر کس میتواند باشد. ولی نه آن چیزهایی که شما در ذهن دارید. بلکه به آن چه که خداوند به آن آگاه مطلق است. و شما با طلب خیر کردن تان آن را از خدا میخواهید. و خداوند آن را برای کسی که شما میخواهید جاری میکند. یاد بگیرید برای آدم های بد زندگیتان هم طلب خیر کنید. چون طلب خیر هم بزرگترین دعاست وهم بزرگترین نفرین...! دعایش که معلوم ست هر آنچه که از خوبی هاست و خداوند آن را جاری میکند. ولی نفرینش این حسن را دارد، که شما ناآگاهانه برای کسی بدی یا شر نمیخواهید. بلکه خداوند آن چه که خوبیست برای کسی که دنبال شر است جاری میکند او خودش صلاح میبیند که چطور با دعای شما تلنگری به او بزند که از آن درس بگیرد! پس همیشه برای همه طلب خیر کنید🌹🌹🌹🌹

🔹قیمتی ترینی آره بهترینی...

♦️اهتزاز پرچم فلسطین در دانشگاه «هاروارد» 🔹دانشجویان حامی فلسطین در دانشگاه معروف هاروارد، به نشانه همبستگی با مردم مظلوم غزه و در محکومیت جنایات رژیم صهیونیستی و حمایت مستمر دولت آمریکا از این رژیم، پرچم فلسطین را در محوطه این دانشگاه به اهتزاز درآوردند.

#پارت252 کمی نزدیک‌تر آمد و با صدای پایین تری گفت: –هیچ کس هم نمی‌فهمه خیالت راحت. پاهایم سست شد، چطور جرات می کرد، لابد خواهر عتیقه‌اش از علاقه‌ی من و آرش برایش گفته بود. او بد جور کینه‌ام را به دل گرفته و حالا می‌خواهد انتقام بگیرد. هر چه قدرت داشتم در دستم جمع کردم و ضربه‌ایی روی صورتش نشاندم. فکر می‌کردم عصبی شود، ولی عین خیالش نبود، پوزخندی زد. –همتون اولش این جوری هستید. کم‌کم خودت به دست و پام میوفتی، عشقت رو که نمی‌تونی ول کنی. فوری دور شد و رفت. واقعا از حالتهایش ترسیده بودم. وقتی رفت احساس کردم دیگر نمی‌توانم روی پاهایم بایستم، خودم را به جدول کنار خیابان رساندم و رویش نشستم، دیدم بابک پسر عموی آرش مثل عجل معلق ظاهر شد. –راحیل خانم حالتون خوبه؟ اون عوضی چی بهتون گفت؟ با تعجب نگاهش کردم، بغض داشتم، چادرم که پخش شده بود را جمع کردم. لرزش دستهایم کاملا مشخص بود. –الان براتون شربت میارم. به دقیقه نکشید که با یک بطری کوچک آب معدنی و یک لیوان شربت برگشت. –بفرمایید، شربت را دستم داد و گفت: –بخورید. خجالت می کشیدم ولی چاره‌ایی نداشتم. جرعه‌ایی خوردم و لیوان را روی جدول گذاشتم. –ممنون آقا بابک، من خوبم شما بفرمایید. آب معدنی را باز کرد و به طرفم گرفت. –کمی به صورتتون آب بزنید تا خنک بشید. می‌دانستم الان پوستم قرمز شده، آب را گرفتم وتشکرکردم وکاری که گفته بود را انجام دادم. بافاصله روی جدول نشست و سرش را پایین انداخت وپرسید؟ –بهتر شدید؟ –بله ممنون خوبم. –برم مامانم رو خبر کنم بیادکمکتون. –نه، فاطمه رو صدا کنید. گوشی‌اش را برداشت و زنگ زد تا فاطمه بیاید. درحقیقت من گفتم برود فاطمه را صدا کند که خودش اینجا نباشد، معذب بودم. ولی او راه راحت‌تری را انتخاب کرد. نفس عمیقی کشید و آرام گفت: –چرا زدید توی صورتش؟ اگه حرف نامربوطی زده بگید حقش رو کف دستش بزارم. نگاهش کردم، رگ گردنش برجسته شده بود. –حرف زد، جوابشم گرفت. نوچی کرد و گفت: –اگه حرف نامربوطی زده جوابش اون نبود، بایدیه جوری سیلی بخوره که دو دور، دور خودش بچرخه. حرفش را قبول داشتم، اما کی باید این کار را می‌کرد. بابک؛ یا آرش؟ از درختی که آنجا بود کمک گرفتم و بلند شدم. از همانجا دیدم که آرش به مژگان کمک میکند که از سرخاک کیارش بلند شود. قلبم فشرده شد و دوباره بغضم گرفت. #به‌قلم‌لیلافتحی‌پور

#پارت253 –راحیل خانم می تونم کاری براتون انجام بدم؟ برگشتم و نگاهی به بابک انداختم و با مِن و مِن گفتم: –شما ماشین دارید؟ –بله، ولی الان با ماشین بابام امدیم. –می تونید بدون این که به کسی بگید من رو تا ایستگاه مترو بهشت زهرا برسونید و زود برگردید؟ فکرکنم تا اینجا پنج دقیقه بیشتر راه نباشه. لبخندی زد. –بله حتما، بعد سویچ را نشانم داد. –ماشین اونوره، بفرمایید. فاطمه که به ما رسیده بود. پرسید: –راحیل چی شده؟ دستش را گرفتم. –لطفا اگه آرش سراغم رو گرفت که فکر نکنم حالا حالاها بگیره، بگوحالش خوب نبود، با مترو رفت خونه. –آخه چی شده؟ خب اگه حالت بده با مترو چطوری می خوای بری؟ –اگه ازاینجا دور بشم خوب میشم. او هم بغض کرد و سرم را برای لحظه ایی در آغوشش گرفت. –الهی بمیرم، می‌فهمم. باز این تویی که تحمل می‌کنی. بعدکمکم کرد تا داخل ماشین بنشینم، دلم نمی خواست صندلی جلو بنشینم ولی فاطمه درجلو را باز کرد، من هم حرفی نزدم. بابک راه افتاد، معلوم بود ناراحت است. بینمان سکوت شد. نزدیک مترو که شدیم سکوت را شکستم. –ببخشیدکه اذیت شدید، دستتون دردنکنه. –چه اذیتی، خوشحال شدم که تونستم کاری براتون انجام بدم. بعدنگاهی به من انداخت وگفت: –راحیل خانم خودتون رو برای چیزهایی که ارزش نداره ناراحت نکنید، یه وقتهایی آدمها قدرچیزهایی روکه دارن رو نمی دونن باید ازشون گرفته بشه، وگرنه به مرور براشون بی ارزش میشه، چون فرق بین دوغ و دوشاب رو نمی فهمن. مثل یه بچه ایی که یه تیکه الماس دستشه و اصلا نمیدونه چیه، فقط چون براش جذابیت داره و با بقیه‌ی اسباب بازیهاش فرق داره باهاش بازی می کنه، چه بسا که ما بین بازی کردنش ازدستش بیوفته وخرد بشه و از ارزشش کم بشه، حتی اینجوری هم اون بچه نمی فهمه که الان ناخواسته از ارزش این الماس کم کرده، وقتی الماس شکست، لبه هاش تیزمیشه و ممکنه به دست بچه آسیب بخوره، درحقیقت هر دو ضرر می‌کنن. بعدنفس عمیقی کشید و ادامه داد: –وقتی ارزش انسانها درک نشه، فقط ظاهرشون برات جذاب میشه، اونم روزهای اول. سرم پایین بود و با دقت به حرفهایش گوش می‌کردم. ماشین را نگه داشت. – تشکرکردم و آرام گفتم: –همون الماسی هم که شما می‌گید برای درخشیدنش باید تراش بخوره و این تراش خوردنه سخته، الماسِ بدون تراش با سنگ فرقی نمی‌کنه. به نظرم همه‌ی انسانها الماس هستند و گاهی نمی‌خوان تراش بخورن و خدا این کار رو به زورم که شده انجام میده، خدا سنگتراش خوبیه. آرش بچه نیست ولی بد جایی گیر افتاده. منتظر جوابش نماندم و خداحافظی کردم و راه افتادم. روی صندلی نشستم و منتظر قطار شدم. با شنیدن صدای گوشی‌ام از کیفم بیرون کشیدمش. با دیدن شماره زهرا خانم فوری جواب دادم. زهرا خانم بعد از احوالپرسی و تسلیت پرسید: –راحیل جون، ما الان بهشت زهراییم. شماره قطعه رو خواستم بپرسم. همین که خواستم حرفی بزنم قطار رسید و از بلندگو نام ایستگاه اعلام شد. – راحیل تو مترویی؟ با کمی مکث گفتم: –بله. سر خاک بودم، حالم بد شد دارم میرم خونمون. دوباره با همان تعجب پرسید: –تنها؟ نمی‌دانم لحن زهرا خانم دل سوزانه بود، یا این کلمه‌ی "تنهایی" درد داشت که من برای چندمین بار بغض کردم و گفتم: –بله...مانده بودم چه بگویم. زهرا خانم به خاطر من آمده بود. –الهی بمیرم. مترو بهشت زهرایی؟ –بله. میام بالا، شما کجایید؟ صدای کمیل را شنیدم که گفت، بگو میریم دنبالش میرسونیمش. –عزیزم همون جا بشین من میام پایین دنبالت. با دیدن زهرا خانم که مثل همیشه مهربان در آغوشم کشید بغضم رها شد. –رنگت چرا اینقدر پریده عزیزم؟ دستم را گرفت و بعد هینی کشید. –چرا اینقدر سردی؟ چت شده؟ بعد عمیق نگاهم کرد و آرام پرسید: –با نامزدت حرفت شده؟ دوباره بغض و اشک. به طرف صندلی ایستگاه مترو هدایتم کرد و نشستیم. –تو همه‌ی زندگیها پیش میاد عزیزم، آخه آقا آرش چطور دلش میاد تو رو اذیت کنه. #به‌قلم‌لیلافتحی‌پور

🌊 دیگران وادے عشق تو به پایان بردند ما به یاد تو در این دشت روانیم هنوز...😔 #ادیب_نیشابوری🖋 🍃

فوری 💥 تذکر به خانم نیمه برهنه لب ساحل! 😳 چرا اینقدر قضاوت میکنید لعنتیااااا🤣🤣 بابا بدبخت داشت قرآن میخوند

#پارت254 از پشت پرده‌ی اشکم که گاه پاره میشد و دوباره جلوی چشم‌هایم کشیده میشد صحنه‌ایی که آرش می‌خواست مژگان را از سر خاک بلندکند را مرور کردم. می دانستم آرش منظوری ندارد ولی با دلم چکار می‌کردم. یادم امد قبلا سر پچ‌پچ کردن با مژگان که ازدستش ناراحت شده بودم، گفتم باید قول بدهد دیگر این کارها را نکند، ولی او گفت نمی‌تواند قول بدهد چون نمی‌تواند به مژگان حرفی بزند. الان که می‌توانست عقب بایستد. مگر خانواده‌ی مژگان آنجا نبودند. خواهرش، مادرش می‌توانستند کمکش کنند. زهرا خانم پرسید: –یعنی آقا آرش خودش گفت تنها بری خونه؟ اونم با این حالت؟ –نه، اون اصلا خبر نداره؟ چشمهایش گرد شد. –یعنی چی؟ داری نگرانم میکنی. آخه بگو چی شده. مطمئنم اتفاق خیلی بدی افتاده که اونجا نموندی. وگرنه تو آدم قهر و این چیزا نیستی. نگاهش کردم. –یعنی من رو محرم نمی‌دونی. من که همه‌ی زندگیم کف دست توئه. –نه، این حرفها چیه. نمیخوام ناراحتتون کنم. آخه میدونم کاری از دستتون برنمیاد. – تو بگو. اگرم هیچ کاری نتونم بکنم. سنگ صبور که می‌تونم باشم. نیاز داشتم که با کسی حرف بزنم، برای این که از این درد هلاک نشوم، شروع به تعریف کردن کردم. کم‌کم همه‌ی ماجرای فریدون و حرفهایی که زده بود و اتفاقهای آن چند روز را، برایش تعریف کردم. همین‌طور رفتارها و بی‌تفاوتی‌های آرش را. بعد از این که حرفهایم تمام شد گفت: –هنوزم باورم نمیشه یه نفر مثل برادر جاریت اینطور وقاحت داشته باشه. در مورد آرش خان هم، فکر می‌کنم اون الان تو بد شرایطیه، از طرفی چون مژگان و مادر شوهرت دیگه اون رو پشتیبان خودشون میدونن و مدام این رو مطرح می‌کنن، خب هر مردی باشه احساس مسئولیت میکنه و دلش میخواد حمایت‌گر باشه. من تو رو می‌شناسم شاید چون از اول محکم بودی و یه جورایی حتی گاهی تو پشتیبان اون بودی نه اون پشتیبان تو، اون تو رو آدم ضعیفی نمیدونه، فکر میکنه تو با هر مشکلی کنار میای، تو براش خیلی قوی هستی. با تعجب نگاهش کردم و گفتم: –ولی اینجوری‌ نیست، من وقتی از مادرش موضوع مژگان رو فهمیدم پس افتادم. –منظورم این نبود. برای تصمیم‌گیری تو زندگی و مسائلی که معمولا به عهده‌ی مرد باید باشه رو میگم. من فکر می‌کنم آرش خان به تو خیلی مطمئنه، فکر میکنه تو همه چیز رو حل میکنی و یه جوری همه‌چی درست میشه. اون فکر میکنه الان فقط مادرش و جاریت به حمایتش احتیاج دارن چون اونا خودشون رو خیلی ضعیف نشون دادن. البته کار آرش خان اشتباهه، اون باید تمام جوانب رو بسنجه، میدونی شاید اصلا نمی‌تونه درست عمل کنه. حرفهای زهرا خانم مرا به فکر انداخت. با این که آرش را نمی‌شناخت ولی تا حدودی شرایطش را خب شرح می‌داد. نمی‌دانم یعنی واقعا زهرا خانم درست می‌گفت؟ گوشی زهرا خانم زنگ زد. کمیل بود. برای برادرش توضیح کوتاهی داد و بعد گفت: –الان میاییم داداش. همین که تلفنش تمام شد، گوشی من زنگ خورد. آرش بود. با دلخوری جواب دادم. –راحیل تو کجا رفتی؟ بدون این که به من بگی پاشدی بامترو رفتی خونه؟بدجنس نبودم ولی آن لحظه بد شدم. –توسرت شلوغ بود نخواستم مزاحمت بشم. حالم خوب نبود نتونستم اونجا بمونم. صدای حرف زدن مژگان و مادر آرش می‌آمد. –چرا؟ چت شده بود؟ –کجایی آرش؟ –توی ماشین، خواستیم بریم رستوران دیدم نیستی، فاطمه گفت رفتی خونه. "دوباره دلم شکست، یعنی تا الان نفهمیده من نیستم، حالا که دیگه یه مسافرش کمه بهم زنگ زده." –مژگان توی ماشینته؟ لحنش کمی آرام شد. –آره، فریدون خودش گفته بیاد اینجا، مامان خیلی خوشحال شد. "پس اون نامرد از الان نقشه اش روشروع کرده." –کاش تو این همه کار و شلوغی تو دیگه اذیتم نمی‌کردی. باز آرش پیش انها بود و نامهربان شده بود، فکرمی کردم الان قربان صدقه‌ام میرود. فوری خداحافظی کردم و تماس را قطع کردم. زهرا خانم کمکم کرد و از ایستگاه مترو بیرون رفتیم. –راحیل جان ما میرسونیمت. اینجور که بوش میاد مراسمم تموم شده. ما هم میریم خونه. شرمنده شدم. –وای تو رو خدا ببخشید. اصلا من نباید از سر مزار میومدم. از بس حالم بد بود نتونستم بمونم. نمی‌خواستم مهمونها اونطوری من رو ببینن. –نه، تو کار بدی نکردی. موقعیت بدی برات پیش امده این که تقصیر تو نیست. فقط من از این مرده می‌ترسم. اسمش چی بود؟ –فریدون. –آهان آره. راحیل نکنه خطرناک باشه، یه وقت خدایی نکرده بلایی سرت نیاره، میگم به آرش خان بگو. از حرفش ترسیدم. –منم می‌ترسم. ولی از اون بیشتر از این می‌ترسم که با گفتن به آرش خدایی نکرده یه فاجعه‌ی دیگه پیش بیاد. بعد برایش ماجرای کشته شدن کیارش را توضیح دادم. کمی فکر کرد و گفت: –من درستش می‌کنم. غصه نخور. #به‌قلم‌لیلافتحی‌پور

#پارت255 کمیل با دیدنم از ماشین پیاده شد و تسلیت گفت، ولی نمی‌دانم در چهره‌ام چه دید که با نگرانی نگاهش را بین من و خواهرش چرخاند. خواهرش اشاره‌ایی به کمیل کرد و گفت: –چیزی نیست. یه کم ضعف کرده. زودتر باید برسونیمش خونشون. کمیل مبهوت پشت فرمان نشست. از این که در این شرایط قرار گرفته بودم حس خوبی نداشتم. زهرا خانم که متوجه‌ی شرمندگی‌ام شده بود، در عقب ماشین را باز کرد و گفت: –راحیل جان ریحانه داره برات بال بال میزنه، بشین. همین که نشستم ریحانه خودش را در آغوشم پرت کرد و گفت: –خاله نرو، نرو. زهرا خانم بلافاصله در صندلی جلو نشست و با اشاره به کمیل فهماند که بعدا برایش توضیح می‌دهد. بعد به عقب برگشت و گفت: –ریحانه دیدی گفتم میریم پیش خاله. ریحانه از آغوشم بیرون آمد و شروع کرد به بپر بپر کردن. ماشین حرکت کرد و زهرا خانم کامل به عقب برگشت و سعی ‌کرد با حرفهایش دلداری‌ام بدهد. البته آنقدر آرام حرف میزد که صدایش نجوا گونه شده بود و گاهی بعضی از کلماتش را نمی‌شنیدم. –راحیل قضیه‌ی این مردک رو به کمیل میگم، تا یه کاری کنه، آخه اون رفیق وکیل مکیل زیاد داره، مطمئنم می‌تونه کمک کنه که از دستش خلاص بشی. –آخه چطوری؟ نکنه برای آقا کمیل اتفاقی بیفته؟ –نه بابا. مگه نگفتی اون الان متهمه خب پس کار راحت‌‌تره. تو کاریت نباشه بسپار به من. سرم را به علامت موافقت کج کردم. بقیه‌ی راه را تقریبا در سکوت طی کردیم. گاهی ریحانه را در آغوشم می‌گرفتم و موهایش را نوازش می‌کردم. متوجه بود که حال خوشی ندارم و گاهی غمگین نگاهم می‌کرد. به مقصد که رسیدیم دوباره از زهرا خانم و کمیل عذر خواهی کردم و اصرار کردم که به خانه بیایند. ولی آنها قبول نکردند. ریحانه آویزانم شده بود و اصرار داشت نروم. کمیل دست ریحانه را گرفت و گفت: –بابایی بزار خاله بره تو بیا با هم رانندگی کنیم. ریحانه با اکراه نگاهش را از من گرفت و به کمیل داد. وارد خانه که شدم، مادر با دیدنم استفهامی نگاهم کرد. –حالم خوب نبود زودتر امدم خونه. بعد فوری به طرف اتاق رفتم. احساس کردم حال مادر هم زیاد خوب نیست؛ مثل همیشه نبود. دلم می‌خواست از اتفاقهایی که برایم افتاده برایش حرف بزنم، ولی دلم نمی‌آمد اذیتش کنم. یک لحظه با خودم فکر کردم شاید دایی بتواند کمکم کند ولی نمی‌توانستم ریسک کنم اگر به زن دایی یا مادر می‌گفت چه؟ یا اتفاق و حرف و حدیثی پیش می‌آمد که باعث میشد بین فامیل شایعه‌ایی چیزی بچید و آبرو ریزی ‌شود چه کار میکردم. از کارهای غیر قابل پیش بینی فریدون می‌ترسیدم. حرفها و کارهایش به آدم عاقل شباهت نداشت. #به‌قلم‌لیلافتحی‌پور

خـــدایا گـــاهی حجــم دنیای درونم از وجودت تهی میشود آنـوقت من میمــانم و تنهایی و ترسهایم تنـها یاد تـــوست ڪه دلم را آرام نگاه میدارد پس ظرف خالی قلبم را با یــاد خــودت پـــــر کن