ارمیا مثل باران اشک می‌ریخت.
خودش هم نمی‌دانست برای چه.
نورعلی از گریه ارمیا گریه‌اش گرفته بود.
پیرمرد برای امام هم گریه می‌کرد.
به خاطر محبت ارمیا به امام،
پیرمرد هم در دلش محبتی عظیم
نسبت به امام احساس می‌کرد. اندوه
ارمیا به واسطه مرگ امام، پیرمرد را
هم اندوهگین کرده بود. پیرمرد زار می‌زد.
ارمیا به پیرمرد می‌گفت: بی‌پدر شدیم،
پیرمرد! و پیرمرد هم بدون تأمل حرف‌های
ارمیا را تکرار می‌کرد و اشک می‌ریخت.
آقای ارمینا، بی‌پدر شدیم!
رضاامیرخانی؛ارمیا؛صص۲۷۵ و۲۷۶🌱!°
