ای ساربان آهسته ران کآرام جانم می‌رود وآن دل که با خود داشتم با دلستانم می‌رود من مانده‌ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او گویی که نیشی دور از او در استخوانم می‌رود محمل بدار ای ساربان تندی مکن با کاروان کز عشق آن سرو روان گویی روانم می‌رود او می‌رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می‌رود با آن همه بیداد او وین عهد بی‌بنیاد او در سینه دارم یاد او یا بر زبانم می‌رود بازآی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین کآشوب و فریاد از زمین بر آسمانم می‌رود ای ساربان آهسته ران کآرام جانم می‌رود وآن دل که با خود داشتم با دلستانم می‌رود من مانده‌ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او گویی که نیشی دور از او در استخوانم می‌رود در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود #سعدی

شیرین ننماید به دهانش شکر وصل آن را که فلک زهر جدایی نچشاند #سعدی

سعدی، زبان ما و زمان ماست رضا داوری اردکانی زبان فارسی نگهبان عهد انسان ایرانی با خود است. نگه‌داشتن زبان برای هر مردمی نگه‌داشت امکان آ‌نها برای سکونت در تاریخ و زمان است. اما مردمان معمولا غرق در آداب و احوال متداول خود، از دیدن این امکان بزرگ غافل‌اند. این امکان بزرگ، یعنی اینکه آدمی تاریخ داشته باشد و با زبان به جایی راه بیابد که حیوان و فرشته از نیل به آن عاجزند، جز با شاعران و حکیمان یک قوم که از قهر زمان جسته‌اند و  زمان را در خود می‌یابند ممکن نیست. رضا داوری اردکانی، اینجا به این نکته اشاره می‌کند و از سعدی به عنوان شاعری یاد می‌کند که ایرانیان عهد جدیدی را با او آغاز کرده‌اند و او مانند فردوسی نگاهبان زبان فارسی است. #سعدی @ketabe_khoub