بعد از این‌که افراد بسیجی برای اعزام به سوریه انتخاب شدند شور و حال بسیار عجیبی در بین نیروهای اعزامی برقرار بود. بچه‌ها از همه‌چیز دل بریده بودند و کاملاً برای شهادت آماده بودیم. در بین صحبت‌هایمان همه از آرزوی شهادت در راه بی‌بی حضرت زینب (ع) می‌گفتیم و هرکدام دوست داشتیم به نحوی شهید بشویم. علی یکی از این کلاه‌های نیروهای حزب الله را روی سرش گذاشته بود و چهره‌اش هم خیلی به نیروهای حزب الله شبیه شده بود. می‌گفت: "سعید باورت می‌شه ما هم داریم می‌ریم عملیات! یعنی روزی‌مون میشه تو جبهه‌ی مقاومت شهید بشیم؟". خیلی محکم گفتم: "علی جان ما که سال‌ها آرزو داشتیم در رکاب امام زمان (ع) (عج) باشیم، این‌همه تلاش کردیم و زحمت کشیدیم، این جنگ تمرینی می‌شه برای روزهای سخت". علی در حال خودش بود و گفت: "ان‌شاءالله. من که آرزوی دیرینه‌ام اینه که سرباز آقا باشم". در همین جمع‌های دوستانه که حرف از شهادت بود، شهید صانعی رو به ما کرد و گفت: "بچه‌ها درسته شهادت آرزوی هر بسیجی هست، اما دعا کنید حالاحالاها باشیم و در رکاب ولایت بجنگیم، شهادت بمونه ان‌شاءالله تو تل‌آویو زمان فتح فلسطین، اون‌جا خیلی حال می‌ده که تو جنگ با اسرائیلی‌ها شهید بشیم. من هم مثل حاج احمد متوسلیان دوست دارم تو جنگ با اسرائیلی‌ها شهید بشم. هرکدوم از ما باید حداقل صدتا تکفیری رو به درک واصل کنیم". شهید صانعی این حرف‌ها را با بغض و هیجان عجیبی می‌گفت و علی‌آقا هم با صحبت‌های آقا مجید به وجد آمده بود و زیر لب مدام ذکر می‌گفت. اضطراب: خانواده و.. ده روزی از رفتن علی گذشته بود و ما هیچ خبری از او نداشتیم؛ در شهر هم حرف ‌و حدیث زیادی پیچیده بود. ایام محرم بود و توسلات ما در آن شب‌ها خیلی زیاد شده بود. تصویر علی دائم جلوی چشمانم قرار داشت. چند نفر از آشنایان را دیدم اما هیچ‌کدام حرکات طبیعی نداشتند، انگار موضوعی را از ما پنهان می‌کردند. در همین احوالات بودیم که خبر شهادت حاج حسین همدانی همه‌ی ما را بهت زده کرد. بابا هم مدتی در جبهه نیروی تحت امر حاج حسین بودند. حال خانواده‌ی ما بسیار دگرگون بود، خواهرم به‌شدت مریض و در بیمارستان بستری شد. همه‌ی این‌ها مزید بر علت بود که داغ سردار بر ما بسیار سنگین باشد. تشییع بی نظیری در شهر، توسط مردم انقلابی همدان برگزار شد و تقدیر مقام معظم رهبری را هم در پی داشت. بعد از اتمام مراسم شهید همدانی، دوباره نگران علی بودیم و پیگیری‌های ما از رفقای علی به نتیجه‌ای نرسید. بعدها از دوستان علی شنیدم که می‌گفتند: "یکی از رزمندگان تیپ فاطمیون بنام شهید محمدرضا خاوری، شهید شده بود و به اشتباه بچه‌های همدان فکر کرده بودند که علی شهید شده". دست‌مان به جایی بند نبود و تا دو روز همه‌ی ما در حالت اضطراب شدید بودیم و حتی به تدارکات برنامه‌های علی هم فکر می‌کردیم، طوری‌که حتی یکی از دوستان سفارش بنر هم داده بود! در این حال و هوا علی با منزل تماس گرفت و خیال همه‌ی ما راحت شد. هر وقت زنگ می‌زد اول با مامان صحبت می‌کرد و بعد با ما. وقتی از سوریه برگشت در کوچه خم شد و پای مامان و بابا را بوسید. هر سه مرتبه که برگشت همین کار را تکرار می‌کرد و حتی موقع اعزام هم در کوچه خم می‌شد و پاهای بابا و مامان را می‌بوسید و خداحافظی می‌کرد. این کارها واقعاً از روی اخلاص بود و خیلی از آن کسانی که آن‌جا بودند اشک می‌ریختند. موقع اعزام بود که این صحبت علی در گوشم ماندگار شد، علی گفت: "هرکس با ولایت زاویه دارد در تشییع جنازه‌ی من شرکت نکند". *** شب قبل از عملیات مصادف با شب سوم محرم بود. بچه‌ها عزاداری عجیبی کردند و صورت همه‌ی بچه‌ها از شدت گریه خیس اشک شده بود. من از دور بچه‌ها را زیر نظر داشتم؛ سیدمیلاد و علی‌آقا مثل همیشه میاندارِ سینه‌زنی بودند. علی و سیدمیلاد حال و هوای خاصی به مراسم می‌دادند؛ میانداری میکردند و خیلی خوب رجز می‌خواندند. علی‌آقا، شهید سیدمیلاد مصطفوی و شهید مجتبی کرمی، سه ضلع همیشگی میانداری هیئات بودند و بعد از شهادت مجید و سیدمیلاد، هروقت فیلم سینه‌زنی‌مان را نگاه می‌کردم برای من سوال بود که ضلع سوم این مثلث شهادت، کی تکمیل خواهد شد؟ و حالا علی بین رفقای بهشتی‌اش در محضر ارباب میانداری می‌کند. شهید صانعی گوشه‌ای نشسته بود و به‌شدت گریه میکرد، قرار بود فردا عملیات محرم شروع شود. معلوم نبود کدام یکی از بچه‌ها از بین ما جدا خواهند شد. وسط سینه‌زنی، سیدمیلاد با صدای بلند گفت: "خدایا من رو پیش عمه‌جانم (س) نگه دار...". چند شبی که در پادگان مراسم توسل داشتیم، فضای بسیار معنوی و عجیبی حاکم شده بود. از آن جمع باصفا ده‌ها نفر به شهادت رسیدند و بعدها راز این معنویت زیاد آن مجالس را فهمیدم و مطمئن هستم که آن فضا تا سال‌ها تکرار نخواهد شد. #شهید_علی_خاوری #کتابخوانی ‏#مثل_ابراهیم https://eitaa.com/haj_ali_khavari

بعدها جمله‌ای از شهید حاج قاسم سلیمانی شنیدم که فرموده بودند: "این حال و هوایی که در بین رزمندگان مدافعان حرم دیده‌ام، در طول این چهل سال مجاهدتم کمتر دیده بودم". سیدمیلاد بعضی وقت‌ها بعد از شوخی و خنده با بچه‌ها شروع می‌کرد ذکر حسین حسین گفتن، یک‌بار در دلم گفتم: "بابا این سید هم دیونه است، الان چه‌وقت حسین حسین گفتنه". در همین افکار غلط خودم غوطه‌ور بودم که سید با نگاه نافذ و عجیبی حرفی را زد که مو به تنم سیخ شد! گفت: "بچه‌ها، این حسین حسین گفتن من بی‌حکمت نیست، آقام امام حسین (ع) من رو صدا کرد و من هم در جوابش ذکر حسین حسین گرفتم". معنویت بچه‌ها بسیار بالا بود و همین عامل مهمی در تقویت نیروها می‌شد. جلوی آسایشگاه موکتی پهن می‌شد و نمازهای جماعت در آن‌جا برپا بود. تصمیم گرفتم یک شب بیدار شده و نماز شب بخوانم، ساعتم را تنظیم کردم و خوابیدم. بعد از زنگ زدن ساعت با سختی تمام بیدار شدم که نماز بخوانم، چشمانم را که باز کردم دیدم اغلب بچه‌ها مشغول عبادت بودند که چشمم به علی‌آقا افتاد؛ گوشه‌ای خلوت کرده بود و مشغول عبادت بود. از خودم خجالت کشیدم، پتو را روی سرم کشیدم و گفتم عمری در خواب غفلت بودم، این یک شب هم به جایی نخواهم رسید، من کجا و این دوستان بی‌ریا و باصفا کجا؟! خلوت‌های شبانه‌ی بچه‌ها روحیه‌ی نیروها را تقویت میکرد و به معنای واقعی کلمه شیران روز و عابدان شب بودند. گاهی شب با علی نگهبان بودم و صحبت از همه‌جا می‌شد، اما وِرد زبان ما شهادت و عاقبت‌به‌خیری بود. علی با گریه از شهدا تعریف می‌کرد، انگار سال‌ها با آن‌ها زندگی کرده بود، میگفت: "زندگی بدون شهدا برای من معنی نداره". روزهایی که فرصت داشتیم می‌رفتیم مخابرات تا تماس بگیریم، خیلی هم وقت میگذاشت تا با مادرش صحبت کند. شاید دو کیلومتر پیاده می‌رفتیم تا علی‌آقا به مادرش زنگ بزند. علی آن‌جا متوجه شد که من بدون اطلاع خانواده به سوریه آمده‌ام، خیلی ناراحت شد و گفت: "چون شما بدون اذن والدین اومدی، سفر شما سفر معصیت هست و نمازت رو باید کامل بخونی". برای من عجیب بود که علی‌آقا چه‌قدر نسبت به مسائل شرعی حساس و دقیق است. وضعیت خرابی‌ها و آثار جنایت داعشی‌ها در شهرهای سوریه و اطراف حرم مطهر را که می‌دید خیلی ناراحت می‌شد و می‌گفت: "چرا این‌قدر ما رو دیر آوردند، من سال‌ها منتظر اعزام بودم. مگه ما مرده باشیم تا این‌همه جسارت به حرم ائمه (ع) شده باشه. من از خودم و بی‌بی (س) شرمنده‌ام". #شهید_علی_خاوری #کتابخوانی ‏#مثل_ابراهیم https://eitaa.com/haj_ali_khavari

علی آقا و شهید مجيد صانعی هردو تیربارچی گردان بودند. آقا مجید می‌خواست هزار تا تیر همراهش بیاورد، هر تیربارچی خیلی هنر می‌کرد نهایتا می‌توانست سیصد تا چهارصد تیر حمل کند اما علی آقا و مجید مصمم بودند که در نبرد مهمات کم نیاورند. آقا مجید چند بطری آب پیدا کرد و داخلش را با تیر پر کرد. هرکدام از بطری‌ها را به یکی از بچه‌ها سپرد و خودش هم مابقی تیرها را حمل میکرد. علی و مجید تقریباً سه برابر یک تیربارچی معمولی تیر آورده بودند و با این‌که زانوی علی یک مقدار اذیتش می‌کرد اما کم نگذاشت، تازه یک کلت هم همراهش داشت. بارمان خیلی سنگین بود، در همه‌ی سختی‌ها تنها ذکر لب علی و دوستان، ذکر مبارک یازهرا (س) بود. علی مدام عرق می‌ریخت و می‌گفت: "بی‌بی جان کمک کنید کم نیاریم". مجید به واسطه‌ی خوابی که دیده بود همیشه می‌گفت: "من زمانی‌که تیربارچی هستم شهید می‌شم" و دائم این موضوع را تکرار میکرد. پشت تریلی سوار شدیم؛ بچه‌ها خیلی با هم شوخی می‌کردند و از سر و کول هم بالا می‌رفتیم. انگار نه انگار که داریم می‌رویم برای عملیات؛ روحیه‌ها خیلی عالی بود، مجتبی کرمی چهره‌ی بشاشی پیدا کرده بود و تازه درجه‌هاش رو گرفته بود. به او گفتم: "مجتبی این درجه‌ها به تو وفا نمی کنه". خندید، خنده‌ای که کمتر از یک روز وقتی پیکر غرق به خون و بی‌جانش را دیدم معنایش را فهمیدم. بعد از شوخی‌هایمان شهید سیدمیلاد شروع به رجزخوانی کرد، با دستش می‌زد به رگ گردنش و می‌گفت: "برای ناموس حسین (ع) من شاهرگم رو هم می‌دم". این‌قدر با حرارت این جمله رو گفت که مو به تنم سیخ شد، آن‌جا دیگر وقت شعار دادن نبود، مرگ از رگ گردن هم به ما نزدیک‌تر بود. اما سید میلاد و دوستانش راهشان را انتخاب کرده بودند. ادامه‌ی مسیر را با تویوتا رفتیم و نزدیک نماز صبح،رسیدیم به نزدیکی منطقه‌ی عملیات. در مدرسه‌ی مخروبه، خمپاره‌ای کور صدای سکوت شب را شکست و شیشه‌های کلاس‌ها را پایین آورد. آقا مجید خیلی قبراق بود و اولین نفری که خیز رفت خودش بود.الحمدلله به خیر گذشت، اما کم‌کم بوی درگیری به مشام می‌رسید. با همه‌ی شوقی که داشتیم اما اضطراب و دلشوره هم بینمان کم‌کم پیدا شد. البته از ترس نبود، از این‌که چه عاقبتی در انتظار است از بین بچه‌ها کدام یک آخرین لحظات دنیایی‌شان را سپری می‌کنند و قرار است به دست شقی‌ترین حیوان‌های انسان‌نما در غربت به شهادت برسند آغاز درگیری (جمعی از رزمندگان) صبح بعد از نماز به سمت منطقه‌ی اصلی درگیری حرکت کردیم و نزدیکی‌های روستای شُقَیدَله بود که چند نفر را با لباس مشکی دیدیم که در حال تردد بودند. همین‌طور که به سمت منطقه می‌رفتیم،نزدیکی‌های روستا بود که من با دوربین نگاه کردم، یک‌باره چند نفر را دیدیم که دارند اسلحه می‌کشند.به قدیر گفتم فکر کنم تکفیری‌ها هستند و دارند اسلحه می‌کشند. شهید قدیر سرلک دوربین را گرفت، نگاه کرد و گفت: "بله کاملاً درسته سرلک تجربه‌ی زیادی در جنگ سوریه داشت. سریع رفتیم در چند ساختمان اطرافمان استقرار پیدا کردیم. ما در باغ‌های اطراف روستا بودیم و خانه‌باغ‌هایش بهترین سرپناه و سنگر برای ما بود. علی آقا تیربارش را آماده کرده بود و به سمت دشمن به حالت آماده‌باش منتظر دستور حمله بود همین‌طور که نگاه می‌کردیم، چند نفر را هم دیدم که رفتند در یک کارگاه بلوک‌سازی کمین کردند. بقیه هم آماده‌ی شلیک بودند و خواست خدا بود که قبل از اینکه ما به کمین آن‌ها برخورد کنیم، دوربین‌کشی کردیم و آن‌ها را دیدیم وگرنه قطعاً خیلی تلفات می‌دادیم. سریع بچه‌های تک تیراتدازمان را بالای پشت‌بام فرستادیم و آن‌ها هم شروع به شلیک کردند. گلوله‌ی اول به سینه‌ی یکی از تکفیری‌ها خورد و از بالای خاکریز به پایین پرت شد. ما به بچه‌های ادوات گرا می‌دادیم و آن‌ها می‌زدند.یک بولدوزر آمد آن‌جا برای ما خاکریز بزند.راننده‌اش از نیروهای سوری بود و تازه مشغول به کار شده بود که با شلیک موشک، بولدوزر آتش گرفت و راننده‌اش زنده‌زنده در آتش سوخت. دستور آمد که نیروها بکشند جلو تا جای پای محکمی بگیریم. همراه چند تا از بچه‌ها حرکت کردیم به سمت جلو، شهید سرلک گفت: "بچه‌ها سریع بریم تو ساختمان‌های بلند مستقر بشیم اما قبل از این‌که ما برسیم، دشمن زودتر از ما آن‌جا مستقر شده بود؛ حالا آن‌ها به ما مسلط بودند. شهید مجتبی کرمی فرمانده‌ی یکی از دسته‌هایمان بود؛ من با دو تا از دسته‌ها یک مقدار جلوتر رفتیم و پاکسازی کردیم. کم‌کم بین ما و بچه‌ها فاصله‌ی زیادی افتاد. همین‌طور مشغول درگیری بودیم، آتش دشمن خیلی سنگین شده بود و از نیروهایم فقط سه نفر کنار من بودند. بقیه‌ی بچه‌ها به‌خاطر حجم آتش سنگین دشمن نمی‌توانستند جلو بیایند. قدیر سرلک هرکسی را که می‌زد می‌گفت: "خداروشکر یکی را فرستادم جهنم".بین ما و تکفیری‌ها کمتر از صد متر فاصله بود، کاملاً تحرکاتشان را زیر نظر داشتیم. #کتابخوانی ‏ https://eitaa.com/haj_ali_khavari

با صدای بلند علیه ما شعار می‌دادند. خیلی عصبانی شدم، آن نامسلمان‌ها عبارت مقدس لااله‌الاالله و الله‌اکبر را به زبان می‌آوردند. بلند شدم و چندتا بد و بی‌راه به‌شان گفتم: "آخه نامسلمان‌ها شما کجا این ذکرها و شعارها کجا". چندبار پشت بی‌سیم به نیروهای گروهان‌مان گفتم که جلو بیایند اما خبری نبود! واقعاً کار سخت شده بود و هرلحظه به تعداد تکفیری‌ها اضافه می‌شد. این وضعیت امکان هرگونه تحرک را از ما می‌گرفت و ما سه‌نفری با انبوهی از دشمن درگیر بودیم. در این حین از دور دیدم که یکی از نیروهای ما دارد به سمت ما می‌آید؛ دقت کردم و دیدم که سید میلاد است. با تیربارش خودش را به ما رساند و بدون هیچ ترس و واهمه‌ای کنارم نشست. کلاهش را درآورد، گفتم: "سید جان کلاهت رو در نیار خطرناکه". گفت: "چشم فرمانده". دوباره کلاه را روی سرش گذاشت و با لهجه‌ی شیرین ترکی گفت: "ممدآقا نگران نباش آخرش شهادته دیگه". سرش داد زدم که: "یعنی چی، این چه حرفیه؟ خون تو پای منه، من فرماندتم". اما باز با خنده جوابم را داد. مقداری که آتش دشمن کم شد خواستیم جلو برویم. روبه‌رویمان در آهنی یک باغ بود، سید در را باز کرد و رفت داخل. با دشمن درگیر شدیم تا سید به خودش بیاید و بتواند سنگری پیدا کند، ناگهان از پشت به زمین افتاد؛ سریع به سمت سید دویدم و دیدم تیر به زیر چانه‌اش خورده و از پشت سرش بیرون زده بود. سرش را بلند کردم و دیدم از پشت کاملاً شکاف خورده بود. خون زیادی از او رفته بود، چند بار صدایش کردم، تکانش دادم، اما خبری نبود و سید در دم شهید شده بود. پلک‌هایش باز بود، چشمانش را بستم. پیکرش را نتوانستم جابه‌جا کنم، سریع تیربارش را برداشتم و شلیک کردم. آمدم گوشه‌ی دیوار و سنگر گرفتم. خیلی به هم ریخته بودم و تمام تمرکزم از دست رفته بود. (شهید) قدير سرلک گفت: "نباید اجازه بدیم پیکر سید میلاد دست آن نامردها بیفته، حتی اگر به قیمت جون‌مون تموم بشه". من هم کاملاً با نظرش موافق بودم اما شرایط خیلی سخت بود و از طرفی ما فقط سه نفر بودیم. هم باید می‌جنگیدیم، هم پیکر را جابه جا می‌کردیم، آن هم در مقابل ده‌ها نفر که کاملاً بر ما مسلط بودند. مقداری مقاومت کردیم، اما بی فایده بود، تعدادمان خیلی کم بود. قرار شد یک نفر پوشش آتش داشته باشد و دو نفر دیگر پیکر را عقب بکشیم. به‌سختی پیکر را مقداری از منطقه‌ی خطر عقب‌تر آوردیم. سختی کار ما زمانی بیشتر شد که قدیر سرلک از ناحیه پا و دست مجروح شد! سریع با چفیه دست و پای قدیر را بستیم، اما خونش بند نمی‌آمد. دشمن با شهادت سید وحشي‌تر شده بود و هرلحظه احتمال اسارت‌مان می‌رفت. چند صد متری پیکر را عقب آوردیم اما دیگر برای هیچ‌کداممان رمقی باقی نمونده بود. تصمیم گرفتیم برگردیم عقب و نیروی کمکی بیاوریم و بعد با کمک تانک و نفربر پیکر را منتقل کنیم؛ در همان حوالی یک اتاقکی نظرمان را جلب کرد. پیکر سید را داخل آن اتاق گذاشتیم و درش را هم بستیم تا کسی متوجه نشود. به هر سختی که بود خودمان را به عقب رساندیم، تمام لباس‌هایمان از خون سید رنگین شده بود. درحین برگشت یکی از بچه‌ها را دیدم که با صورت روی زمین افتاده بود. تعجب کردم و گفتم: "بیا عقب، اون‌جا نشین خطرناکه". دیدم که عکس العملی نشان نمی‌دهد، جلوتر که رفتم دیدم پیکر بی‌جان مجتبی کرمی با صورت روی زمین افتاده بود. تیر از گونه‌اش وارد و از پشت سرش خارج شده بود. مقداری از دندان‌هایش خُرد و کلاهش روی صورتش افتاده بود و پر از خون بود. علی آقا همراه چند نفر از دوستان آمدند، یاعلی گفتیم و با همه‌ی که داشتیم پیکر مجتبی را زیر تیر و ترکش دشمن کشان‌کشان عقب آوردیم؛ تجهیزاتش را باز کردیم تا پیکر سبک‌تر بشود و بعد پیکر با نفربر به عقبه منتقل شد. درگیری شدید بود و غیر از شهادت بچه‌ها اغلب افراد مجروح شده بودند. از گروهان فقط تعداد کمی سالم مانده بودیم، گفتم: "بچه‌ها دو نفر چابک و کوتاه قد با من بریم پیکر سیدمیلاد رو عقب بیاریم". علی آقا اولین نفری بود که اعلام آمادگی کرد، من گفتم: "علی جان افراد کوتاه قد می‌خوام نه شما با این قد و هیکل درشتت". هرچقدر اصرار کرد قبول نکردم، گفتم: "تو اگر بری سیبل دشمن می‌شی". به کمک بچه‌های زرهی، با تانک رفتیم که پیکر سید را بیاوریم اما آتش دشمن سنگین‌تر شده بود. تک‌تیراندازها ما را هدف گرفته بودند و یک‌دفعه صدای زوزه‌ی تیر از کنار گوشم رد شد. صدای آخ را که شنیدم برگشتم عقب و دیدم تیر به کتف یکی از بچه‌ها خورده بود، و دود از کوله‌اش بلند شده.وحشت تمام وجودم را گرفت و فکر کردم تیر به خرج آرپی‌جی‌ها خورده و الان آن بنده‌ی خدا در آتش می‌سوزد.بدون این‌که توجه کنم آتش را خاموش کردم و کمی که به خودم آمدم دیدم که اول تیر به بی‌سیم خورده و بعد کتف را مجروح کرده و دود هم بر اثر اصابت گلوله به بی‌سیم و آتش گرفتن بی‌سیم بلند شده است #کتابخوانی ‏#مثل_ابراهیم https://eitaa.com/haj_ali_khavari

دشمن کاملاً بر ما مسلط بود و اجازه‌ی هرگونه تحرک را از ما می‌گرفت. درگیری شدید بود و من اسلحه‌ام را روی سینه‌ام انداخته بودم و با آرپی‌جی شلیک می‌کردم؛ یک‌دفعه به خودم آمدم و دیدم اسلحه‌ی کلاشم روی سینه‌ام متلاشی شده! از تعجب چشمانم گرد شده بود و باورم نمی‌شد گلوله درست روی اسلحه‌ خورده باشد و به خواست خدا اجازه ندهد به من آسیبی برسد. تا شهادت فاصله‌ای نداشتم و آن‌جا فهمیدم که شهادت اتفاق نیست، انتخاب است. خیلی باید تلاش کرد تا به این مقام رسید. با دوربین نگاه می‌کردیم، هرجا نفرات دشمن تجمع داشتند سریع به تانک اشاره می‌کردیم و تانک هم حسابی از خجالت‌شان درمی‌آمد. شلیک‌های تانک و به درک واصل شدن تکفیری‌ها مرهم کوچکی بر زخم‌هایی بود که از شهادت مظلومانه‌ی دوستانمان بر دلهایمان نشسته بود. آمدیم عقب، به همان مکان اول که درگیری شروع شده بود. خبر شهادت بچه‌ها و جاماندن پیکر سیدمیلاد بین همه پخش شده بود؛ بعضی از بچه‌ها نتوانستند جلوی خودشان را بگیرند و گریه می‌کردند. با این‌که خودم از درون خیلی شکسته بودم، اما بهشان تشر زدم و گفتم: "الان وقت این حرف‌ها نیست، داغ شهادت رفقا برای همه‌ی ما سنگینه اما الان شما با این کارتون روحیه‌ی بقیه رو هم خراب می‌کنید. برید یه گوشه‌ی خلوت گریه کنید تا کسی نبینه". همراه علی آقا و چند نفر از نیروها بالای پشت‌بام چند تا ساختمان مستقر شدیم و الحمدلله تلفات بسیار خوبی از دشمن گرفتیم. البته دشمن هم بی‌کار نبود و خیلی دقیق هدف می‌گرفتند. من از سوراخ کوچکی که روی دیوار دور پشت بام ایجاد کرده بودم داشتم شلیک می‌کردم. برای لحظاتی کنار رفتم و در همین حین، تیر تک تیرانداز دشمن، از سوراخ به آن کوچکی رد شد و به دیوار پشت سر من اصابت کرد. دهانم از ترس تلخ شد، باور نمیکردم که فقط چند ثانیه تا شهادت فاصله داشتم. اگر کمی معطل کرده بودم تیر صورتم را متلاشی کرده بود. دیگر برایم تجربه شد که مستقیم از دیوار نگاه نکنم و به صورت کج نگاه کرده و بعد تیراندازی کنم. بچه‌ها یک توپ 23 میلی متری را آوردند تا شلیک کنند. دشمن سریع با موشک منهدمش کرد اما خدا را شکر که خدمه سریع از توپ دور شدند و اتفاقی برایشان نیفتاد. انهدام توپ 23 میلی‌متری انفجار بزرگی ایجاد کرده بود؛ مدام مهمات توپ آتش می‌گرفت و انفجار رخ می‌داد و ترکش‌های ریز و درشتش روی سرِ ما میبارید. کنار یکی از خانه‌باغ‌ها ایستاده بودم و نگاه میکردم، یکی از نیروها سرم فریاد کشید و گفت: "زود برگرد الان می‌زننت". تا به خودم بجنبم دیوار خانه‌باغ با صدای مهیبی پایین آمد و من باز هم تا شهادت فاصله‌ی کمی داشتم! از عقبه با پهباد روستا را کنترل می‌کردند؛ خبر رسید که چند صد نفر تکفیری تازه نفس برای کمک آمده‌اند و ما باید بیشتر مراقب تحرکات دشمن باشیم. در همین حین، یک تانک از بچه‌های زرهی اصفهان وارد منطقه شد. من یک خانه‌باغی که خیلی مشکوک بود را به آن‌ها نشان دادم، لوله‌ی تانک به سمت آن خانه چرخید و با یک شلیک دقیق و حساب شده خانه را با هرکس و ناکسی که داخلش بود هزار تکه کرد. جگرم حال آمد، تانک مجدداً چند شلیک موفق دیگر را هم انجام داد. راننده‌ی تانک دنبال مکان مناسبی بود تا بتواند سنگر بگیرد. چشم از تانک برنمی‌داشتم و صدای غرشش برای من آرامش خوبی داشت؛ با لذت حرکات تانک را زیر نظر داشتم که صدای زوزه‌ی موشک امیدمان را نا امید کرد. برجک تانک با اولین موشک پایین آمد، خدمه‌های تانک بلافاصله خواستند بیرون بیایند که موشک دوم امان نداد و تانک را منفجر کرد. صحنه‌ی بسیار بسیار تلخی بود. دو تن از بهترین جوانان کشورم را می‌دیدم که زنده‌زنده در آتش می‌سوختند و از دست ما هیچ کاری ساخته نبود. جنگ بود و چاره‌ای جز صبر در برابر تلخ‌ترین حوادث نداشتیم. باید در تاریخ بماند که فرزندان حسین زمانه تا پای جان در راه این مکتب ایستادند. درگیری شدت بسیار زیادی پیدا کرده بود و برخی از نیروها تجربه‌ی عملیات نداشتند. نیاز بود که این نیروها روحیه بگیرند و بر ترسشان غلبه کنند. چشمم به علی افتاد، خیلی با صلابت تیربار را در دستش گرفته بود. محل تجمع تکفیری‌ها را نشانش دادم و گفتم: "علی جان بسم‌الله، یه حالی به این نامردها بده". حرفم که تمام شد علی تمام قد ایستاد و غرش رگبارهای پی‌در‌پی تیربارش لرزه بر اندام دشمن انداخت تیرانداز معمولاً پشت یک موضع این کار را انجام می‌دهد که خطری تهدیدیش نکند اما علی ایستاده و بدون هیچ جان‌پناهی این کار را کرد، آن هم در نقطه‌ای که فاصله‌ی ما با تکفیری‌ها چندصد متر بیشتر نبود و به‌راحتی هم‌دیگر را می‌دیدیم وقتی تیربارچی ایستاده تیراندازی کند دو تا اثر روانی مهم روی دشمنش می‌گذارد. اول این‌که قدرت و شجاعت نیروها را به رخ دشمن می‌کشد و باعث ایجاد ترس در دل دشمن می‌شود و دوم شجاعتی است که در دل نیروهای خودی بوجود می آورد. #کتابخوانی ‏#مثل_ابراهیم https://eitaa.com/haj_ali_khavari

تقریباً چهارصد نفر از دشمن را به درک واصل کرده بودیم اما دشمن مدام با تویوتا نیرو می‌آورد. کاملاً مشخص بود دست‌پاچه شده‌اند و حتی برخی از نیروهایشان با لباس‌های عربی مشکی رنگ می‌آمدند و لباس نظامی نداشتند. یکی از بچه‌ها با شلیک دقیق خمپاره، تقریباً پنج نفرشان را به درک فرستاد و مرهمی بر داغ شهادت مظلومانه‌ی عزیزان و دوستانمان گذاشت. توپ بچه‌های اصفهان خراب شده و زیر آتش دشمن جا مانده بود. علی گفت: "احسان من برم اون توپ رو بیارم، حیفه دست دشمن بیفته". بلند یازهرا (س) گفت و رفت؛ خیلی اضطراب داشتم که دشمن علی را نزند. علی زیر باران گلوله به سمت ماشین رفت و هر چقدر استارت زد نشد که نشد. کل باک و رادیاتور ماشین تیر خورده بود و روشن نمی‌شد. علی با شجاعت خاص خودش دوباره برگشت، تا کنار ما رسید تکفیری‌ها با موشک توپ را منفجر کردند. علی می‌گفت: "احسان گلوله بود که از کنار سر و صورتم رد می‌شد؛ دائم ذکر یافاطمه (س) می‌گفتم. کارم تمام شده بود، اما بی‌بی (ع) کمکم کرد که زنده بمانم"، شجاعت علی مثال زدنی بود. می‌خندید و می‌گفت: "تو ذهنم گفتم الان مثل فیلم‌ها ماشین رو روشن می‌کنم و برمی‌گردم اما حیف که نشد. #شهید_علی_خاوری #کتابخوانی ‏#مثل_ابراهیم https://eitaa.com/haj_ali_khavari

اعلامیه انالله و انا الیه راجعون🖤 با نهایت تاسف و تاثر مادر شهید گرانقدر محمود رجبی فرود مرحومه شهربانو رمضانی نوربه فرزند شهیدش پیوست. بدینوسیله این مصیبت بزرگ را خدمت خانواده های معزا تسلیت عرض می نماییم. شهید محمود رجبی فرود در تاریخ یکم دی ماه ۱۳۴۲ به دنیا آمد ، تا چهارم ابتدایی درس خواند و به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت و در سوم بهمن ماه ۱۳۶۳ در سومار به درجه رفیع شهادت نائل گردید و در گلزار شهدای روستای نوار به خاک سپرده شد. روحشان شاد و یادشان گرامی باد🌷 روابط عمومی بنیاد شهید و امورایثارگران شهرستان رزن

آخرین لبخند نزدیکی محل درگیری، یک ساختمان دو طبقه قرار داشت. درِ ساختمان بسته بود و فرصت نداشتیم. بلافاصله در را منفجر کردیم و رفتیم پشت‌بام تا موضع مناسبی برای تیراندازی داشته باشیم. آقامجید خیلی زود جای مناسبی پیدا کرد و تیربارش را به سمت دشمن نشانه گرفت. فاصله‌ی ما با تکفیری‌ها سیصد الی چهارصد متر می‌شد. آقامجید چند رگبار به سمت دشمن شلیک کرد. من ‌گفتم: "مجیدجان مراقب باش این‌جا رو نزنند، سرت رو خیلی زیاد بالا نگیر". نمی‌دانم چرا اما دل‌شوره داشتم، اما آقامجید خیلی آرام و با حوصله تیراندازی می‌کرد. مهماتش هم خیلی زیاد بود و اصلاً نگران نبودیم. صدای زوزه‌ی تیرهایی که مدام از بالای سرمان رد می‌شد به گوش می‌رسید. علی هم‌گام با مجید مدام با تیربار شلیک می‌کرد. هیچ‌کدام از بچه‌ها ترسی از دشمن نداشتند. نیم ساعتی گذشت و آقامجید و علی‌آقا با تیربارشان خیلی تیراندازی کردند و دشمن نسبت به این نقطه حساس شده بود. به آن‌ها گفتم: "تیرهایی که تو ماشین مونده رو بردارید و بیارید". مجید از علی پیشی گرفت و خیلی زود بلند شد و رفت. باورم نمی‌شد که مجید تا شهادت فاصله‌ای ندارد و این آخرین حرفی بود که بین ما ردوبدل شد. من پشت تیربار مجید نشستم و تیراندازی ‌کردم؛ هرچه‌قدر منتظر شدم دیدم مجید نیامد، نگران شدم. فاصله‌ی ساختمان تا ماشین چند متر بیشتر نبود. نگرانی و تشویش مثل خوره به جانم افتاده بود. از طرفی هم حواسم به روبرو بود تا از دشمن تلفات بگیرم. در همین فکرها بودم که یکی از بچه‌ها آمد و بی مقدمه گفت مجید شهید شد. جنگ بود و چاره‌ای جز پذیرش این تقدیرات الهی نداشتیم، مجید رفت و ما مصمم‌تر شدیم برای ادامه‌ی راه نورانی او. دیدار دوباره‌ای که فکر می‌کردم چند دقیقه بیشتر طول نخواهد کشید ماند تا قیامت و من امیدوار به شفاعت دوستان شهیدم هستم. تویوتای قرمز رنگی با سرعت زیاد وارد روستا شد و سریع پیکر بی‌جان مجید را داخلش قرار دادند و به عقب برگشتند. علی‌آقا شهادت مجید را این‌طور روایت می‌کرد: "از ساختمان پایین رفتیم تا گلوله بیاریم. مجید چند لحظه جلوتر از من از ساختمان خارج شد. دیدم یک لحظه پاهای مجید سست شد و کشان‌کشان خودش رو کناری کشید. بالای سرش که رسیدیم از پهلوش خون بیرون می‌زد. مجید خیلی خوشحال بود و می‌خندید. برای ما تعجب‌آور بود. لحظه‌ی آخر نگاه عجیبی داشت که انگار کسی بالای سرش بود. مجید خیره به آن شخص شده بود و لبهاش باز شد. به سختی السلام علیک یا ابا عبدالله گفت. لبخند زیبا و ملیحی زد و چشمانش بی‌رمق شد و پرکشید". یاد حرف‌های بزرگان که سال‌ها پای منبر شنیده بودم افتادم که ارباب لحظات آخر بالای سر نوکرهایش خواهد آمد. تردید نداشتم که مجید ارباب را دیده و به او سلام داده است، مگر می‌شود ارباب ما بالای سر مدافعان حرم خواهرش نیاید؟ همه‌ی ما به عشق ناموس سیدالشهداء (ع) رفته بودیم و حالا هم ارباب داشت تلافی می‌کرد. *** دستور عقب‌نشینی صادر شد. برای ما که چهار کیلومتر پیش‌روی کرده بودیم و شهید داده بودیم خیلی سخت بود اما حالا باید برای تثبیت مواضع، مقداری عقب‌تر می‌آمدیم. هوا کم‌کم تاریک می‌شد و چون خیلی با منطقه آشنایی نداشتیم و از طرفی جناحین ما هم خالی بود، صددرصد تلفات می‌دادیم. با تدبیر فرماندهان، عقب‌تر آمدیم و تا صبح پدافند کردیم. موقع عقب‌نشینی، محاصره‌ی 270 درجه‌ای شده بودیم. علی که خیلی نزدیک دشمن شده بود به‌زور عقب آمد و می‌گفت: "چطور برگردیم؟ پیکر سید جا مونده". علی با گریه میگفت: "با همین دستهام چشم‌های نیمه‌باز مجتبی کرمی رو بستم، آخه چرا؟ چرا جاموندم؟ همه‌چیز دست خودمون بود، باید با اون‌ها می‌رفتیم". موقع عقب‌نشینی یک خشاب تیر علی جا مانده بود که من آن را برداشتم و با خودم به عقب آوردم. علی خیلی تشکر کرد که حتی یک خشاب از ما به دست دشمن نیفتاد. یکی از بچه‌ها گفت: "متوسل بشویم به خانم حضرت زهرا (س) تا از این معرکه خلاص بشیم". آن توسل خیلی کارگشا بود و الحمدلله توانستیم سالم به عقب برگردیم. مسئولین قرارگاه بعدها برای ما نقل کردند که سردار سلیمانی از عمل‌کرد نیروهای همدانی در عملیات محرم سال 1394 رضایت زیادی داشته‌اند و رضایت فرمانده‌ی بزرگی هم‌چون شهید سلیمانی افتخار بسیار بزرگی برای ما بود. وقتی برگشتیم عقب، بچه‌های یگان صابرین هم آن‌جا بودند. آن‌ها تازه نفس بودند و برای ادامه عملیات آماده. آن‌جا برادرِ شهید محمد غفاری را هم دیدم، برایم خیلی جالب بود با این‌که خانواده‌ی شهید غفاری بعد از شهادت محمد فقط یک پسر داشتند باز هم پسرشان را که حالا تک‌پسرشان محسوب می‌شد، برای دفاع از حرم راهی کرده بودند. #شهید_علی_خاوری #کتابخوانی ‏#مثل_ابراهیم https://eitaa.com/haj_ali_khavari