چگونه ایران سوریه را از دست داد و چرا آینده ای با ثبات پس از اسد مستلزم دخالت تهران است؟ ترجمه شده از نوشته حمیدرضا عزیزی، عضو مدعو در مؤسسه امور بین الملل و امنیتی آلمان منتشر شده در تاریخ ۲۳ دسامبر ۲۰۲۴، سایت foreignaffairs.com حمیدرضا عزیزی عضو مدعو در موسسه امور بین‌الملل و امنیتی آلمان و عضو غیر مقیم شورای امور جهانی خاورمیانه است. :: مطالعه کامل ترجمه نوشته: gaamedovom.blogfa.com/post/100 + دریافت مجموعه اسلایدهای این مطلب برای انتشار در اینستاگرام: s32.picofile.com/file/8481877042/%D8%AA%D8%B1%D8%AC%D9%85%D9%87_%DA%86%DA%AF%D9%88%D9%86%D9%87_%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86_%D8%B3%D9%88%D8%B1%DB%8C%D9%87_%D8%B1%D8%A7_%D8%A7%D8%B2_%D8%AF%D8%B3%D8%AA_%D8%AF%D8%A7%D8%AF.rar.html

اینکه چرا انقلاب اسلامی توسط هیچ فقیه دیگری به پا نشد و تنها به دست با کفایت امام خمینی به وقوع پیوست؛ سؤالی است که پاسخش در تلقی خاص امام از مسأله امر به معروف و نهی از منکر ریشه می‌گیرد. ایشان معتقد است امر به معروف و نهی از منکر در مسائلی که حیثیت اسلام و مسلمین در گرو آنهاست با مطلق ضرر، ولو ضرر نفسی یا حرج، رفع نمی‌شود (حال آنکه در دیگر مسائل عدم مفسده شرط وجوب است) به نظر ایشان اقامه حکومت اسلامی بزرگترین «معروف» است. تفاوت امام خمینی با دیگر فقیهان این بود که آنان تمهید مقدمات حکومت را به مثابه «شرط وجوب» می‌دانستند (همچنان که اگر استطاعت حاصل شود حج واجب می‌شود و اگر مال به نصاب برسد زکات واجب می‌گردد اما تحصیل استطاعت و نصاب واجب نیست) و امام در حکم «شرط واجب» (از قبیل وضو برای نماز) کسی که تمهید مقدمات و آماده کردن شرایط انقلاب برای اقامه حکومت اسلامی را واجب بداند انقلاب می‌کند. منبع؛ نظریه‌های دولت در فقه شیعه، صفحه ۲۳ و ۲۴