بخوایم راحت بگیم ، بزن بزن و هرکی خورد ونخورد و هرکی برد و نبرد و یه همچنین حکومت مزخرفی.

جوکر عمیقا یک آنارشیست است. او در فیلم به سمبلی از عقده های اراذل و مردم تهیدست تبدیل می شود. (فقط خودمان باشیم، قانون و حکومت بروند کشک شان را بسابند.)

دقیقا یه همچنین وضعیتی که اینروزا میخوان (که نمیتونن به دستش بیارن)

پادآرمانشهر گاتهام گاتهام سیتی از زمانی که در کمیک ها خلق شد تا به امروز نماد یک جامعه پادآرمانی بوده است. شهری که شب و روزش مثل هم نیست و (آن طور که فیلم نمایش می دهد) از زباله ها و موش ها پر شده است. شما در گاتهام همیشه مجبورید با خود اسلحه داشته باشید. چون ممکن است بی هیچ دلیلی افرادی به دیوار بکوبانندتان و دارایی هایتان را چپاول کنند.

پادآرمانشهر گاتهام : شهرِ جوکر چپاول : دزدی-غارت

توماس وین (پدر بتمن) در فیلم به عنوان نماد کاپیتالیسم تقریبا نیمی از شهر گاتهام را در فهرست اموال خود دارد. سرنوشت مردم برای او مهم نیست. در همان حالی که مردم با ماسک دلقک شهر را به آتش می کشند، او در سینما فیلم های کلاسیک تماشا می کند. پ.ن:(وضعیت فیلم توصیف میشه)

سقوط اخلاقی: قبلا فکر میکردم زندگیم یه تراژدیه، اما حالا میفهمم زندگیم همیشه یه کمدی بوده در ابتدای فیلم جوکر شخصی است که می خواهد مانند هرکس دیگری در جامعه پذیرفته شود. او هر نوع دارویی را قبول می کند تا بیماری روانی خود را شکست دهد. آرتور از شغلی که دارد لذت می برد. او خانواده خود را دوست دارد و برای آنها حاضر می شود جلوی توماس وین بایستد.

اما در پایان فیلم، او تغییر دیدگاه می دهد. اگر من تغییر ناپذیرم، دیگران باید تغییر کنند. اگر من شبیه جامعه نمی شوم، جامعه باید شبیه من شود. فیلم مخاطب را شورش دعوت می کند. اگر مردم شما را نمی پذیرند، تقصیر مردم است. نه کاستی های شما.

جامعه سلبریتی پرست شهر گاتهام در فیلم گرفتار نوع حادی از سلبریتی پرستی است. مردم شهر از خود قدرت تفکر و تحلیل ندارند و همیشه آنچه تلویزیون به خوردشان می دهد می پذیرند. حتی تا زمانی که جوکر تعدادی از کارمندان شرکت وین را می کشد هیچکس به فکر اعتراض و انتقاد نمی افتد.

جوکر در بخشی از فیلم می گوید :” اگر من بمیرم هیچکس برام ناراحت نمیشه. اما اگر توماس وین برای چیزی گریه کنه، همه گریه می کنن”. مردم گاتهام حتی برای شورش کردن هم نیازمند شخصی مثل جوکر هستند تا از او تقلید کنند. یک جامعه لیبرال همواره نیازمند سلبریتی است تا بتواند تکانی به خود بدهد. افراد در بهترین حالت یا احمق هایی هدایت پذیرند یا اگر زیر بار زور نمی روند، باید حذف و طرد شوند.

الگوی اشتباه انسان همواره برای خود به دنبال الگو می گردد. ما همگی قهرمانانی در زندگی خود داریم که سعی می کنیم مانند آنان رفتار کنیم و شبیه آنها شویم. این یکی از طبیعی ترین رفتار های انسان است که اشخاص موفق را پیدا می کند و تلاش می‌کند پا جای پای آنان بگذارد. جوکر یکی از اولین تصاویری است که با کلمه “شرور” در ذهن ها مجسم می شود. هالیوود به تازگی در ساختن فیلم های با محوریت شرور ها (ونوم، مالیفیسنت، کروئلا، کریون شکارچی، لوکی و…) علاقه زیادی از خود نشان داده است. همه این فیلم ها با هدف الگو ساختن از انسان های جامعه گریز، خودخواه و خونریز ساخته می شوند.

سینمای خودمان را هم فیلم های با محوریت شخصیت های جامعه ستیز قبضه کرده اند. مخاطب این فیلم ها با تداوم ایده شرور های درستکار، کم کم باورش می شود که این اشخاص الگو هستند. نتیجه اش را هم امروز در سطح جامعه و مخصوصا نوجوانان می‌بینیم ‌