دردی اگر از شما رسد نیکوست چه تاول پاهایمان باشد چه عرق پیشانیمان چه بی جانی‌مان ... جان های عالمیان به فدای شما و جدتان که خدا کند همین روزها بیایيد ... ▪️بحرمة الحسین علیه السلام ▫️اللهم عجل لولیک الفرج #اربعین #امام_زمان *

#ترنم‌بهار #اربعین 🖤🏴 #اللهم‌عجل‌الوليك‌الفـرج ❤ اربعینی‌ها، بهترین نیّت را انتخاب کنند ! *

این از خود گذشتن، یه دنیا رو ترسوند... @Fars_plus

🎥فیلم با کیفیت از لحظه خلع سلاح تروریست حمله شاهچراغ(ع) توسط نیروی خدماتی حرم مطهر #مقاومت_نیوز 👇 http://eitaa.com/moghavemat_news313

نکته تفسیری صفحه ۲۸:  من نزدیک​ ام: به آسمان نگاه می­ کنیم و فضایی بی­کران با میلیاردها ستاره و سیاره که نمی­ توانیم بزرگی­ اش را تصور کنیم. به زمین می­ نگریم و میلیاردها موجود بی­ جان و جاندارش که هر یک پر از هزار راز و رمز هستند. صدایی می­ شنویم؛ صدایی از همه­ ی هستی که با تمام وجود می­ گوید «خدا». جست­ وجوکنان دنبال او می­ رویم. نشانه­ هایش را می­ بینیم؛ ولی خودش را نه. آن قدرت بی­نهایت، مهربان و هستی­ بخش کجاست؟ نزد پیامبرش می­ رویم و از «او» می­ پرسیم، و از زبان او می­ شنویم که خدا می­ گوید:«من نزدیک­ام؛ نزدیک­تر از رگ­ هایتان به شما؛ نزدیک­تر از خودتان به خودتان.» به خودمان فکر می­ کنیم: قلبمان می­ تپد، خون در رگ­هایمان جریان دارد، نفس می­ کشیم، می­ خوابیم و بیدار می­ شویم و رشد می­ کنیم و خودمان هیچ اختیاری در این کارها نداریم. کیست که چنین می­ کند؟ آیا خدایی که دور است، لحظه به لحظه می­ تواند وجود ما را اداره کند؟ نه، امکان ندارد. بلکه او نزدیک است، دوستمان دارد، صدایمان را می­ شنود و از ما خواسته است که با او سخن بگوییم. این آیه، یکی از لطیف­ترین و زیباترین پیام​های خدا به ما ان سان­هاست. یک​ بار دیگر آیه را می­ خوانیم و در عبارات آن بیشتر دقّت می­ کنیم: «بندگان من»، «در باره­ ی من»، «من نزدیک­ ام»، «هنگامی ­که مرا بخوانند»، «اجابت می­کنم»، «به من ایمان آورند». چقدر مهربان است! با این­که ذره­ ای به ما نیاز ندارد، مرتّب خودنمایی می­کند تا دل ما را به خود جذب کند. آفریدگار جهان به ما پیغام داده که چون دوست مهربانی در کنار ماست، دعای ما را می­ شنود و مستجاب می­ کند و از ما خواسته که به دعوتش پاسخ مثبت دهیم. دعوت او، پیام قرآن و ندای پیامبرش است، و پذیرفتن دعوتش، برای رشد خود ماست و به او سودی نمی­ رساند. «دعا»، یکی از اسرار جهان است؛ زیرا انسان به وسیله­ ی آن، با قدرت بی­ پایان هستی ارتباط برقرار می­ کند و از او نیرو و انرژی می­ گیرد. خدا به وسیله­ ی قرآن و پیامبر صلوات الله علیه ، بارها ما را به دعا دعوت کرده است. ما کار و تلاش می­کنیم تا در دنیا و آخرت، زندگی خوبی داشته باشیم؛ ولی کار و تلاش ما که لازم است، فقط یک روی سکّه است، و روی دیگر آن، هزاران هزار اسباب و علّت دیگر است که از دست ما خارج است. حتّی کار و تلاش ما، به وجود عوامل دیگری مانند سلامت جسم و روان، مشروط است. اینجاست که معنای دعا روشن­ تر می­ شود. ما به وسیله­ ی دعا با خدای جهان که تمام موجودات و همه­ ی اسباب و علل در اختیار او هستند، رابطه برقرار می­ کنیم و از او می­ خواهیم که در رسیدن به اهدافمان، به ما کمک کند. طبق وعده­ ی خداوند در قرآن، او دعای بندگانش را مستجاب می­ کند؛ یعنی هیچ دعایی را بی­ پاسخ نمی­ گذارد. گاهی از اوقات امّا آنچه ما از خدا می­ خواهیم، برآورده نمی­ شود؛ زیرا او می­ داند که اجابت  خواسته­ ی ما به صلاحمان نیست. در این صورت، چیزی بهتر از آن را در دنیا یا آخرت به ما می­ دهد. یا این​که ما خدا را به زبان خوانده­ ایم؛ ولی در دل به افراد و سبب­ های دیگر دل بسته­ ایم. در حقیقت، خدا را از دل نخوانده­ ایم. شاید هم گناهی کرده­ ایم و باید اوّل آن را جبران کنیم و از خدا پوزش طلبیم. پیشوای اوّل ما شیعیان به فرزند خود امام­ حسن مجتبی علیه السلام می­ فرماید: «خداوند، کلید گنج​هایش را در دستان تو قرار داد؛ بدین​صورت که به تو اجازه داد از او درخواست کنی. پس هر گاه بخواهی، می­ توانی به وسیله­ ی دعا، درهای نعمتش را باز کنی و باران رحمتش را بر خود فرود آوری. پس مبادا تأخیر در استجابت دعا، تو را نومید کند؛ که چه بسا خداوند دعایت را دیرتر مستجاب می­ کند تا پاداش بیشتری به تو بدهد.»[1] [1] . نهج البلاغه ، نامه31 ، (ص: 399) 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d