کسانی که دانش و فهم سطحی دارند و امام حسین (ع) را نمی‌شناسند، اغلب تحت تأثیر کلیشه‌ها و اطلاعات نادرست قرار می‌گیرند. آن‌ها ممکن است تنها به ظاهر واقعه عاشورا توجه کنند و از عمق پیام و فلسفه این قیام بی‌اطلاع باشند. این دسته از افراد نمی‌توانند ارزش‌های حقیقی چون آزادی، عدالت، و فداکاری را که امام حسین (ع) نماینده آن‌هاست، درک کنند. در مقابل، فرهیختگان جهان که حتی ممکن است مسیحی یا غیر مسلمان باشند، با مطالعه و تحقیق درباره شخصیت و قیام امام حسین (ع)، به ارزش‌ها و پیام‌های عمیق این واقعه پی برده و به آن عشق می‌ورزند. این افراد، با تأمل و تفکر در وقایع تاریخی، توانسته‌اند ارتباط مستقیمی بین اصول انسانی مشترک در همه فرهنگ‌ها و مذاهب با پیام امام حسین (ع) برقرار کنند. آنان ارزش‌های چون ایستادگی در برابر ظلم و حق‌طلبی را در وجود امام حسین (ع) می‌بینند و به او احترام می‌گذارند. به عنوان مثال، مهاتما گاندی، رهبر بزرگ هند، بارها از امام حسین (ع) به عنوان الگویی برای مبارزه با ظلم و استبداد یاد کرده است. گاندی گفته است: "من برای مبارزه با استبداد و ستم از حسین بن علی الهام گرفته‌ام. اگر هدف من نجات بشریت از بیدادگری بود، باید از حسین می‌آموختم." این تفاوت بین سطحی‌نگران و فرهیختگان نشان می‌دهد که شناخت عمیق و واقعی از شخصیت‌های تاریخی و مذهبی، به تحقیق و تأمل نیاز دارد. انسان‌هایی که با دل و جان به دنبال حقیقت هستند، بدون توجه به دین و مذهبشان، قادرند ارزش‌های مشترک انسانی را در شخصیت‌های بزرگی چون امام حسین (ع) بیابند و از آن‌ها الهام بگیرند. ارادتمند امیر مهرداد خسروی @khosravinet

در گوشه‌ای از این جهان بی‌کرانه، آدمی بینوا زندگی می‌کند که قدر عمر خود را نمی‌داند. روزها را بیهوده می‌گذراند و در جستجوی معنا، در میان خیابان‌های خلوت و تاریک سرگردان است. او نمی‌داند که زمان چون باد می‌گذرد و فرصتی برای بازگشت نیست. در پس پرده‌ای از غفلت و بی‌تفاوتی، لحظات گران‌بهای زندگی را از دست می‌دهد و چون برگ خزان‌زده‌ای، به دست طوفان حوادث سپرده می‌شود. هر روز که بیدار می‌شود، بار مصیبت‌ها و خسارات بر دوشش سنگین‌تر می‌گردد. او در این میان، همچنان گمشده‌ای در دریای بی‌پایان افسوس و حسرت است. اگرچه دلش به تغییر می‌تپد، اما پاهایش در زنجیرهای گذشته گرفتار است. زندگی‌اش به آرامی در غروب عمر فرو می‌رود و او همچنان در حسرت روزهایی است که هرگز نیامده‌اند. و شاید در انتهای راه، در آینه‌ای که حقیقت را بی‌پرده نشان می‌دهد، دریابد که چه چیزهایی را از دست داده است. اما آن زمان دیگر خیلی دیر است. @khosravinet

هر ساله در ایام محرم، صدای ناله‌ها و دعاها به آسمان می‌پیچد. این ایام مقدس، نه تنها مسلمانان بلکه ارمنی‌ها، مسیحیان، هندوها و پیروان سایر ادیان را نیز به خود می‌کشاند. محرم، زمانی است که همه به یک دل و یک صدا، در جستجوی حاجت‌های قلبی خود، به امام حسین (ع) پناه می‌برند. این لحظات مقدس، فرصتی است برای همه که دست‌های خود را به سوی آسمان بلند کنند و با قلبی پر از امید و ایمان، حاجات خود را از آن امام عزیز طلب کنند. در این فضای روحانی و معنوی، هیچ تفاوتی در میان ادیان وجود ندارد. همه به یکسان در برابر درگاه الهی ایستاده‌اند و به نور هدایت امام حسین (ع) پناه می‌برند. ای کسانی که حاجتی در دل دارید و آرزویی در سر، این ایام را از دست ندهید. امام حسین (ع) درهای رحمت و برکت را به روی همه گشوده است. اکنون زمان آن است که با قلبی پر از عشق و ایمان، از این فرصت بهره ببرید و حاجات خود را به این درگاه مقدس عرضه کنید. باشد که به لطف و کرم امام حسین (ع) به آرزوهای قلبی خود برسید و آرامش و خوشبختی را در زندگی خود بیابید. ارادتمند امیر مهرداد خسروی @khosravinet

خوب گوش کنید این صدای یک نفس است ! نفس کشیدن، این عمل ساده و بی‌اختیار، از عمق جان تا بلندای آسمان جاری است. هر دم که فرو می‌رود، زندگی در رگ‌ها می‌دود و هر بازدم، ذرات خستگی و اندوه را با خود می‌برد. هوا، این عنصر ناپیدا، چون نوازش دستان مادر بر چهره می‌نشیند و با لطافتی بی‌مانند، روح را نوازش می‌دهد. در هر نفس، رازهای جهان نهفته است. هر نفس، پلی است به دنیای درون، به تأملات و احساسات، به شور و شوق زندگی. نفس کشیدن، نه تنها راهی برای بقا، بلکه وسیله‌ای برای ارتباط با جهان هستی است. وقتی عمیق نفس می‌کشیم، با هر ذره هوا، گویی دنیایی از انرژی و امید را به درون می‌کشانیم. هر نفس، یادآور حضور ما در این جهان است، حضور در هر لحظه، در هر دم، در هر بازدم. پس بیایید به هر نفس، همچون لحظه‌ای ناب و تکرار نشدنی نگاه کنیم. بگذارید نفس‌هایمان از عشق، از امید، از زندگی لبریز باشد. بگذارید با هر دم و بازدم، جشن حیات را در قلبمان احساس کنیم و به خود یادآور شویم که زنده‌ایم، همین‌جا و همین حالا. نفس های مان را قدر بشناسیم ارادتمند امیر مهرداد خسروی @khosravinet

بدون شرح با کلی حرف ! @khosravinet

قطار زندگی همانند سفری بی‌پایان است که هر روز ما را به مقصدی تازه می‌برد. در این قطار، هر واگن نمایانگر یک مرحله از زندگی ماست؛ کودکی معصومانه با خنده‌های بی‌پایان، نوجوانی پر از شور و هیجان، جوانی پر از آرزوها و رویاها، و میانسالی با تجربیات و خاطرات فراوان. این قطار بر روی ریل‌هایی از گذشته حرکت می‌کند، در حالی که به سوی آینده‌ای نامعلوم روانه است. گاه توقف‌هایی دارد تا به ما فرصت دهد از مناظر زیبای مسیر لذت ببریم و گاه با سرعتی بی‌وقفه از کنار ایستگاه‌ها عبور می‌کند، بی‌آنکه فرصت نگاه کردن به عقب را داشته باشیم. در این سفر، همراهان زیادی داریم؛ برخی تا پایان مسیر با ما می‌مانند و برخی در ایستگاه‌های مختلف پیاده می‌شوند. هر کدام از این همراهان نقشی در داستان زندگی ما ایفا می‌کنند و خاطراتی بی‌بدیل به جا می‌گذارند. قطار زندگی، سفری است که در آن آموخته‌های زیادی نصیب ما می‌شود. ما یاد می‌گیریم که چگونه با چالش‌ها و مشکلات روبرو شویم، از لحظات شیرین لذت ببریم و در برابر سختی‌ها استقامت کنیم. این سفر به ما نشان می‌دهد که زیبایی زندگی در تنوع و تغییرات نهفته است و هر مرحله از زندگی، فرصتی برای رشد و شکوفایی است. پس بیایید قدر این سفر را بدانیم و از هر لحظه آن بهره‌مند شویم، زیرا قطار زندگی تنها یک بار از ایستگاه‌های آن عبور می‌کند و هرگز باز نمی‌گردد. ارادتمند امیر مهرداد خسروی @khosravinet

در آغاز زندگی، ما چونان دانه‌های نوپایی هستیم که در دل خاک، خوابیده‌ایم. کودکی، بهار زندگانی‌ست؛ زمانی که این دانه‌ها جوانه می‌زنند و با طراوت و شادابی به سوی نور می‌روند. در این دوران، روح ما در میان بازی‌ها و خنده‌ها پرواز می‌کرد ، و جهان همچون یک باغ بی‌کران پر از رمز و راز در برابر دیدگانمان گشوده می‌شد اما حواسمان نبود . و اینک لا اقل به فرزندانمان یادآورشویم که کودکی نیز همچون همه فصل‌ها، پایانی دارد. دوران کودکی به ما یاد می‌دهد که زندگی همواره در حال تغییر است و ما نیز باید با این تغییرات همگام شویم. همان‌طور که از بهار به تابستان می‌رسیم، از کودکی نیز به جوانی و بلوغ می‌رویم. در این گذر، بسیاری از بازی‌ها و خوشی‌های بی‌پایان جای خود را به تجربیات و مسئولیت‌های جدید می‌دهند. این گذر، فرصتی‌ست برای بازنگری در خود، برای شناخت بیشتر خویشتن و جهان پیرامون. در این سفر، ما به تدریج می‌آموزیم که عشق و دانایی، همچون نور و آب، موجب رشد و شکوفایی ما می‌شوند. عبور از دوران کودکی، آغاز راهی‌ست که به سوی بلوغ معنوی و عرفانی می‌پیماییم، راهی که در آن، هر قدم، ما را به حقیقتی عمیق‌تر و نورانی‌تر نزدیک می‌کند. در این مسیر، اینک که دیگر کودکی مان پایان یافت اما باید به یاد داشته باشیم که کودک درونمان را هرگز فراموش نکنیم. آن کودک، همچنان در ما زنده است و با شادابی و خلوصی که دارد، می‌تواند ما را در لحظات دشوار یاری کند و به ما یادآوری کند که زندگی، در هر لحظه‌اش، یک نعمت بی‌کران است. ارادتمند امیر مهرداد خسروی @khosravinet

لیست دوره های آموزشی در سایت اکسیر https://wp.exir.tv/vitrin/

خیلی وقت‌ها ما از انجام کارهای خوب یا بیان سخنان نیکو خودداری می‌کنیم به این دلیل که نگران هستیم موقعیت اجتماعی‌مان در نگاه و قضاوت دیگران آسیب ببیند. این نگرانی می‌تواند به دلیل ترس از انتقاد، مسخره شدن، یا حتی نادیده گرفته شدن باشد. چنین ترس‌هایی می‌تواند ما را از انجام اعمالی که ممکن است به نفع خودمان یا دیگران باشد، بازدارد. مثلاً ممکن است بخواهیم در جمعی نظر مثبتی درباره‌ی یک موضوع ارائه دهیم یا از کسی که به کمک نیاز دارد، حمایت کنیم. اما ترس از اینکه دیگران چه فکری می‌کنند یا چه واکنشی نشان می‌دهند، ما را از این کار بازمی‌دارد. این ترس‌ها می‌توانند باعث شوند که ما در نهایت به یک فرد منفعل و بی‌تفاوت تبدیل شویم، کسی که به جای پیروی از اصول اخلاقی خود، بیشتر به فکر جلب رضایت دیگران است. غلبه بر این ترس‌ها نیازمند شجاعت و اعتماد به نفس است. باید یاد بگیریم که به جای نگرانی بیش از حد درباره‌ی نظرات دیگران، به ارزش‌ها و اصول خود احترام بگذاریم و بر اساس آن‌ها عمل کنیم. این تغییر نگرش می‌تواند به ما کمک کند تا زندگی‌ای پربارتر و معنادارتر داشته باشیم. نظر شما در باره رفتار این آقا در رستوران چیست ؟ ارادتمند امیر مهرداد خسروی @khosravinet