یاران امام حسین آنقدر در عشق امام حسین ذوب شده بودند که بهشتی فراتر از کنار او بودن، در ذهنشون نمی گنجید. برای همین هیچ وقت از ایشون نخواسته بودند که جایگاهشون در بهشت را نشان بدهد.

عشق شون بلا شرط بود.

بد نیست اما.. خیلی ها شاید بگن ما دوست داریم فلان فرمانده ی مورد اعتماد امام باشیم. یا از آن ۳۱۳ نفر من ۳۱۴ امین باشم. یا سربازی با فلان وظیفه! خوب؟ چرا من باید به این فکر کنم که قرار است چه جایگاهی داشته باشم؟ آیا یاری من مشروط به داشتن همچین مسئولیت یا مقامی است؟ صرفاً نیت کنیم یاری گر باشیم و از این تفکرات که ممکن است مقدمه ی شرط گذاشتن برای یاری باشند، بپرهیزیم. البته..

خوب است آدم، نیت کند ویژگی هایی همچون ویژگی های آن ۳۱۳ نفر کسب کند، یا حتی مسئولیت هایی که خواهند داشت.

یک صفحه یا دو صفحه هر شب میخونیم، کافیست یا به نظرتون کم است؟

«به نظر بچه ها، من هر ماه، سالروز تولدمه.»

با تشکر از خانم سپیده محب امروز به دستمون رسید :)

داشتم فکر می کردم که تو اکثر شغل ها، آدما ممکنه استرس های زیادی از اون کار دریافت کنند، به جز معلمی که هر چه استرس از محیط های دیگه داری رو با دیدن بچه ها از دست میدی و انقدر سبک روح میشی که تو هر لحظه آماده ی پروازی. بهم بگید تو کدوم کار پس از ده ساعت فعالیت های اجرایی سنگین، با انرژی صد در صد برمیگردی خونه؟

تا حالا به معنی آیه ی «لأن شکرتم لأزیدنکم» فکر کردید؟