سی و هفت سال زمان برد تا من این حقیقت رو قبول کنم که احتمال صفر درصدی وجود داره که بتونی آینده رو کنترل کنی. چون هیچ‌کس نمی‌دونه که ما کجا خواهیم بود، حتی یک سال بعد. اما چیزی که ما می‌تونیم کنترل کنیم مردمیه که انتخاب می‌کنیم. انتخاب کردن مردم خودمون، نزدیک‌ترین چیزیه که می‌تونیم باهاش تقدیر رو کنترل کنیم. چون وقتی هر چیزی ممکنه عوض بشه، اگر شما درست انتخاب کنی، مردمی که انتخاب کردی یکسان می‌مونن. چه امشب باشه، چه یک سال بعد یا ده سال بعد. This Is Us/ S2, E18

میگه کسایی که دوستت دارن ولی رفتن رو انتخاب می‌کنن، حتماً خودشون رو بیشتر از دوست داشتنِ تو دوست دارن ..

|نفس های ِ زیرآوارمانده|

برای اون آدمایی که هرجا باشن "خونه" هم اونجاست..

قتلگاه هرغم واندوه..

ذکر امروز: «رنجیدن از حقیقت بهتر از تسکین با دروغ است.»

|‌غمِ مقیم ِ شانه ها|

✨

استاد عزیز دکتر ضیایی در کتاب بصیرت‌های بیهوده (نامه‌هایی به ایلیا) نامه‌ی پنجاهم گفته: «چطور می‌شود به تو گفت؟ به که می‌شود گفت اصلا؟ که نزدیکی، فاصله می‌آورد و فاصله نزدیکی می‌آفریند...»

|نه میذاری برم، نه می‌مونی|

-بعداز اون همه زخم بازهم دوستم داری؟ ‌+‌بعد،‌نه! ‌بااون همه زخم هنوز هم .. 🎥🍃

- چرا نمی‌تونی رها بشی از من؟ با وجود تمام بدی‌هایی که در حقت کردم؟ ببین حتی اگه عشق هم باشه بالاخره تبدیل به نفرت میشه یه جایی.. چیه اسم این حس؟ چیه که نمی‌تونی بدت بیاد از من؟ + می‌دونی؟ سفر ز کوی تو می‌خواستم، «وفا» نگذاشت.