یاران امام حسین آنقدر در عشق امام حسین ذوب شده بودند که بهشتی فراتر از کنار او بودن، در ذهنشون نمی گنجید. برای همین هیچ وقت از ایشون نخواسته بودند که جایگاهشون در بهشت را نشان بدهد.
بد نیست اما.. خیلی ها شاید بگن ما دوست داریم فلان فرمانده ی مورد اعتماد امام باشیم. یا از آن ۳۱۳ نفر من ۳۱۴ امین باشم. یا سربازی با فلان وظیفه! خوب؟ چرا من باید به این فکر کنم که قرار است چه جایگاهی داشته باشم؟ آیا یاری من مشروط به داشتن همچین مسئولیت یا مقامی است؟ صرفاً نیت کنیم یاری گر باشیم و از این تفکرات که ممکن است مقدمه ی شرط گذاشتن برای یاری باشند، بپرهیزیم. البته..
خوب است آدم، نیت کند ویژگی هایی همچون ویژگی های آن ۳۱۳ نفر کسب کند، یا حتی مسئولیت هایی که خواهند داشت.
یک صفحه یا دو صفحه هر شب میخونیم، کافیست یا به نظرتون کم است؟