آدم امن، معمولا قبل راهکار دادن، ازتون سوال میکنه که آیا نیاز به کمک دارید یا نه. درک میکنه که گاهی فقط نیاز به گوش دارید، گاهی شرایط طوریه که راهکاری رو نمیتونید اجرایی کنید و گاهی از رنجی که میکشید فراری نیستید.
آدم امن، دنبال درمان نیست. میفهمه استیصال، مسکّن نیاز داره نه درمان. جیباشو میگرده دنبال مسکّن که در لحظه بتونه خیر برسونه؛ ولو موقت..
آدم امن، میدونه وقتی بهش پناه بردی، نباید منبر بره. منبر مال قبل استیصاله و مال بعد، رد کردن استیصال. . منبر نمیره که اشتباه کردی و گفته بودم و کاش انجام نمیدادی و اینا.
آدم امن ،الزاماً دوست صمیمی شمانیست
میتونه یه آدمی باشه که موقتاحضورداشته باشه ؛
ولی میدونه وقتی که بایدباشه ،هست
آدم امن، الکی تاییدت نمیکنه. خیلی صریح و البته مهربان، قضاوتش رو درباره کاری که کردی میگه. اشتباهتو به روت میاره حتی! اجازه نمیده توی حباب دروغین مظلومیت و حقانیت فرو بری، گاهی بهت میقبولونه که ظالمی یا باطلی. مواجهت میکنه با حقیقت که بتونی درست تصمیم بگیری.
آدم امن، پیگیر مشکلت نمیشه. درک میکنه که شاید برای بخشیش تو زمان خاصی نیاز بوده بهش مراجعه کنی و ممکنه از بیان بیشترش یا تکمیلترش شرمنده باشی. صبر میکنه اگه خودت پناه بردی بهش مجدد، آغوش وا میکنه به روت.
آدم امن، حرفتو، رازتو، دردتو، در غیابت پیش هیچ نفر سومی نمیبره. حتی اگه مطمئن باشه اون نفر سوم هم در جریان مسئله هست. مدیریت بحران رو به شخص شما میسپاره و حق امانتداری رو به جا میاره.