دنیا پایین‌ترین مرتبه ای است که نفس در آن حضور دارد و چون انسان متوجه دنیاست، ابزار تصرف در دنیا را که بدنش باشد، به اشتباه حقیقت اصلی خویش می‌پندارد. در واقع، مشکل برای انسان‌ها از آنجایی آغاز می‌شود که تماما متوجه بدن جسمانی‌شان می‌شوند. انسان حقیقتی است که به هر مرتبه ای از مراتب هستی‌اش توجه کند، خود را در آنجا حاضر می‌یابد و در هر نشئه ای از نشئات خلقت، به شکلی دیگر با بدنی مناسب آن منزلگاه حاضر است. اگر مومن باشد، اما دلش هنوز متوجه دنیا باشد، باز خود را در عالم دنیا خواهد یافت؛ اما اگر توجهش را به آن "منِ" در خودش معطوف کند که در حال حاضر در عالم برزخ زندگی می‌کند و در آنجا حضور دارد. ناگهان خود را در عالم برزخ مشاهده می‌کند و متوجه بدن برزخی خود می‌شود و می‌تواند در سرزمین برزخ رفت‌و‌آمد کند که کل دنیا با تمام کوه‌ها، دریاها، جنگل‌ها، آسمان‌ها و کهکشان‌هایش در مقابل آن، چون حلقه ای در بیابان است. #کهکشان‌نیستی فصل بیست‌ و هفتم (سید علی قاضی) @sholeye_toor

نهایتا پس از مدت ها انتظار بنده، کهکشان نیستی با ویراست جدید و رفع اشکالات و تکمیل مقدمه در چاپ بیست و سوم در اختیار دوستان قرار گرفت. و الحمدلله رب العالمین #کهکشان‌نیستی المکتوبات فی النجف الاشرف @sholeye_toor

#کهکشان‌نیستی انسان گمان می‌کند تنها اوست که هستی را درک می‌نماید؛ اما در این کائنات، تمام موجودات دارای جنس ویژه ای از شعورند؛ همه در حال تسبیح و حمد خداوند هستند و در این بین، تنها انس و جن هستند که به طور عادی متوجه این شعور و فهم موجودات نمی‌شوند. از دورترین افق‌های هستی تا پایین‌ترین مراتب این عالم، تمام موجودات در منظومه ی بندگی زیست می‌کنند. زنجیره ای به هم متصل از هست‌ها، با اشکالی گوناگون. کهکشان نیستی فصل بیستم؛ ارض قبه ی بیضاء ♦️المکتوبات فی النجف الاشرف @sholeye_toor