#قصه_های_خوب_برای_بچه_های_خوب 🐿 نه زود نه دیر ✍نویسنده: محمود برآبادی 👇🏻👇🏻👇🏻

💟 قصه‌های خاله حدیثه #نه_زود_نه_دیر ⏰ ۱:۵۲ دقیقه @yekiboodyekinabood "مامان باید قصه‌گو باشه"

#دختر_شینا قسمت پنجم بالاخره به امامزاده رسیدیم. گوسفند را قربانی کردند و چندنفری گوشتش را جدا و بین مردمی که آن حوالی بودند تقسیم کردند. قسمتی را هم برداشتند برای ناهار، و آبگوشتی بار گذاشتند. نزدیک امامزاده، باغ کوچکی بود که وقف شده بود. چندنفری رفتیم توی باغ. با دیدن آلبالوهای قرمز روی درخت ها، با خوشحالی گفتم: «آخ جون، آلبالو!» صمد رفت و مشغول چیدن آلبالو شد. چند بار صدایم کرد بروم کمکش؛ اما هر بار خودم را سرگرم کاری کردم. خواهر و زن برادرم که این وضع را دیدند، رفتند به کمکش. صمد مقداری آلبالو چیده بود و داده بود به خواهرم و گفته بود: «این ها را بده به قدم. او که از من فرار می کند. این ها را برای او چیدم. خودش گفت خیلی آلبالو دوست دارد.» تا عصر یک بار هم خودم را نزدیک صمد آفتابی نکردم. بعد از آن، صمد کمتر به مرخصی می آمد. مادرش می گفت: «مرخصی هایش تمام شده.» گاهی پنج شنبه و جمعه می آمد و سری هم به خانه ما می زد. اما برادرش، ستار، خیلی تندتند به سراغ ما می آمد. هر بار هم چیزی هدیه می آورد. یک بار یک جفت گوشواره طلا برایم آورد. خیلی قشنگ بود و بعدها معلوم شد، پول زیادی بابتش داده. یک بار هم یک ساعت مچی آورد. پدرم وقتی ساعت را دید، گفت: «دستش درد نکند. مواظبش باش. ساعت گران قیمتی است. اصل ژاپن است.» کم کم، حرف عقد و عروسی پیش آمد. شب ها، بزرگ ترهای دو خانواده می نشستند و تصمیم می گرفتند چطور مراسم را برگزار کنند؛ اما من و صمد هنوز دو کلمه درست و حسابی، با هم حرف نزده بودیم. یک شب خدیجه من را به خانه شان دعوت کرد. زن برادرهای دیگرم هم بودند. برادرهایم به آب‌یاری رفته بودند و زن ها هم، فرصت را غنیمت شمرده بودند برای شب نشینی. موقع خواب، یکی از زن برادرهایم گفت: «قدم! برو رختخواب ها را بیاور.» رختخواب ها توی اتاق تاریکی بود که چراغ نداشت؛ اما نور ضعیف اتاقِ کناری، کمی آن را روشن می کرد. وارد اتاق شدم و چادرشب را از روی رختخواب، کنار زدم. حس کردم یک نفر توی اتاق است. می خواستم همان جا سکته کنم؛ از بس که ترسیده بودم. با خودم فکر کردم: «حتماً خیالاتی شده ام.» چادرشب را برداشتم که صدای حرکتی را شنیدم. قلبم می خواست بایستد. گفتم: «کیه؟!» اتاق تاریک بود و هر چه می گشتم، چیزی نمی دیدم. ـ منم. نترس، بگیر بنشین، می خواهم باهات حرف بزنم. صمد بود. می خواستم دوباره دربروم که با عصبانیت گفت: «باز می خواهی فرار کنی، گفتم بنشین.» اولین باری بود که عصبانیتش را می دیدم. گفتم: «تو را به خدا برو. خوب نیست. الان آبرویم می رود.» می خواستم گریه کنم. گفت: «مگر چه کار کرده ایم که آبرویمان برود. من که سرِ خود نیامدم. زن برادرهایت می دانند. خدیجه خانم دعوتم کرده. آمده ام با هم حرف بزنیم. ناسلامتی قرار است ماه بعد عروسی کنیم. تا الان یک کلمه هم حرف نزده ایم. من شده ام جن و تو بسم الله. اما محال است قبل از این که حرف هایم را بزنم و حرف دل تو را بشنوم، پای عقد بیایم.» خیلی ترسیده بودم. گفتم: «الان برادرهایم می آیند.» خیلی محکم جواب داد: «اگر برادرهایت آمدند، من خودم جوابشان را می دهم. فعلاً تو بنشین و بگو من را دوست داری یا نه؟!» از خجالت داشتم می مُردم. آخر این چه سؤالی بود. توی دلم خدا را شکر می کردم. توی آن تاریکی درست و حسابی نمی دیدمش. جواب ندادم. دوباره پرسید: «قدم! گفتم مرا دوست داری یا نه؟! اینکه نشد. هر وقت مرا می بینی، فرار کنی. بگو ببینم کس دیگری را دوست داری؟!» ـ وای... نه... نه به خدا. این چه حرفیه. من کسی را دوست ندارم. خنده اش گرفت. گفت: «ببین قدم جان! من تو را خیلی دوست دارم. اما تو هم باید من را دوست داشته باشی. عشق و علاقه باید دوطرفه باشد. من نمی خواهم از روی اجبار زن من بشوی. اگر دوستم نداری، بگو. باور کن بدون اینکه مشکلی پیش بیاید، همه چیز را تمام می کنم.» همان طور سر پا ایستاده و تکیه ام را به رختخواب ها داده بودم. صمد روبه رویم بود. توی تاریکی محو می دیدمش. آهسته گفتم: «من هیچ کسی را دوست ندارم. فقطِ فقط، از شما خجالت می کشم.» نفسی کشید و گفت: «دوستم داری یا نه؟!» جواب ندادم. گفت: «می دانم دختر نجیبی هستی. من این نجابت و حیایت را دوست دارم. اما اشکالی ندارد اگر با هم حرف بزنیم. اگر قسمت شود، می خواهیم یک عمر با هم زندگی کنیم. دوستم داری یا نه؟!» جواب ندادم. گفت: «جان حاج آقایت، جوابم را بده. دوستم داری؟!» آهسته جواب دادم: «بله.» انگار منتظر همین یک کلمه بود. شروع کرد به اظهار علاقه کردن. گفت: «به همین زودی سربازی‌ام تمام می شود. می خواهم کار کنم، زمین بخرم و خانه ای بسازم. قدم! به تو احتیاج دارم. تو باید تکیه گاهم باشی.» بعد هم از اعتقاداتش گفت و گفت از اینکه زن مؤمن و باحجابی مثل من گیرش افتاده خوشحال است. قشنگ حرف می زد و حرف هایش برایم تازگی داشت.

همان شب فکر کردم هیچ مردی در این روستا، مثل صمد نیست. هیچ کس را سراغ نداشتم به زنش گفته باشد تکیه گاهم باش. من گوش می دادم و گاهی هم چیزی می گفتم. ساعت ها برایم حرف زد؛ از خیلی چیزها، از خاطرات گذشته، از فرارهای من و دلتنگی‌های خودش، از اینکه به چه امید و آرزویی، برای دیدن من می آمده و همیشه با کم توجهی من روبه رو می شده، اما یک دفعه انگار چیزی یادش افتاده باشد، گفت: «مثل اینکه آمده بودی رختخواب ببری!» راست می گفت. خندیدم و پتویی برداشتم و رفتم توی آن یکی اتاق، دیدم خدیجه بدون لحاف و تشک خوابش برده. زن برادرهای دیگرم هم توی حیاط بودند. کشیک می دادند مبادا برادرهایم سر برسند. ساعت چهار صبح بود. صمد آمد توی حیاط و از زن برادرهایم تشکر کرد و گفت: «دست همه تان درد نکند. حالا خیالم راحت شد. با خیال آسوده می روم دنبال کارهای عقد و عروسی.» وقتی خداحافظی کرد، تا جلوی در با او رفتم. این اولین باری بود بدرقه اش می کردم. (پایان فصل چهارم) فصل پنجم در روستا، پاییز که از راه می رسد، عروسی ها هم رونق می گیرند. مردم بعد از برداشت محصولاتشان، آستین بالا می زنند و دنبال کار خیر جوان ها می روند. دوازدهم آذرماه ۱۳۵۶بود. صبح زود آماده شدیم برای جاری کردن خطبه عقد به دمق برویم. آن وقت دمق، مرکز بخش بود. صمد و پدرش به خانه ما آمدند. چادر سرکردم و به همراه پدرم به راه افتادم. مادرم تا جلوی در بدرقه ام کرد. مرا بوسید و بیخ گوشم برایم دعا خواند. من ترک موتور پدرم نشستم و صمد هم ترک موتور پدرش. دمق، یک محضرخانه بیشتر نداشت. صاحب محضرخانه، پیرمرد خوش رویی بود. شناسنامه من و صمد را گرفت. کمی سربه سر صمد گذاشت و گفت: «برو خدا را شکر کن شناسنامه عروس خانم، عکس دار نیست و من نمی توانم برای تو عقدش کنم. از این موقعیت خوب بهره ببر و خودت را توی هچل نینداز.» ما به این شوخی خندیدیم؛ اما وقتی متوجه شدیم محضردار، به هیچ عنوان با شناسنامه بدون عکس، خطبه عقد را جاری نمی کند، اول ناراحت شدیم و بعد دست از پا درازتر، سوار موتورها شدیم و برگشتیم قایش. همه تعجب کرده بودند چطور به این زودی برگشته ایم. برایشان توضیح دادیم. موتورها را گذاشتیم خانه. سوار مینی بوس شدیم و رفتیم همدان. عصر بود که رسیدیم. پدر صمد گفت: «بهتر است اول برویم عکس بگیریم.» همدان، میدانِ بزرگ و قشنگی داشت که بسیار زیبا و دیدنی بود. توی این میدان، پر از باغچه و سبزه و گل بود. وسط میدان حوض بزرگ و پرآبی قرار داشت. وسط این حوض هم، روی پایه ای سنگی، مجسمه شاه، سوار بر اسب، ایستاده بود. عکاس دوره گردی توی میدان عکس می گرفت. پدر صمد گفت: «بهتر است همین جا عکس بگیریم.» بعد رفت و با عکاس صحبت کرد. عکاس به من اشاره کرد تا روی پیت هفده کیلویی روغنی، که کنار شمشادها بود، بنشینم. عکاس رفت پشت دوربین پایه دارش ایستاد. پارچه سیاهی را که به دوربین وصل بود، روی سرش انداخت و دستش را توی هوا نگه داشت و گفت: « اینجا را نگاه کن.» من نشستم و صاف و بی حرکت به دست عکاس خیره شدم. کمی بعد، عکاس از زیر پارچه سیاه بیرون آمد و گفت: «نیم ساعت دیگر عکس حاضر می شود.» کمی توی میدان گشتیم تا عکس ها آماده شد. پدر صمد عکس ها را گرفت و به من داد. خیلی زشت و بد افتاده بودم. به پدرم نگاه کردم و گفتم: «حاج آقا! یعنی من این شکلی ام؟!» پدرم اخم کرد و گفت: «آقا چرا این طوری عکس گرفتی. دختر من که این شکلی نیست.» عکاس چیزی نگفت. او داشت پولش را می شمرد؛ اما پدر صمد گفت: «خیلی هم قشنگ و خوب است عروس من، هیچ عیبی ندارد.» عکس ها را توی کیفم گذاشتم و راه افتادیم طرف خانه دوستِ پدرِ صمد. شب را آنجا خوابیدیم. صبح زود پدرم رفت و شناسنامه ام را عکس دار کرد و آمد دنبال ما تا برویم محضر. عاقد شناسنامه هایمان را گرفت و مبلغ مهریه را از پدرم پرسید و بعد گفت: «خانم قدم خیر محمدی کنعان! وکیلم شما را با یک جلد کلام الله مجید و مبلغ ده هزار تومان پول به عقد آقای...» بقیه جمله عاقد را نشنیدم. دلم شور می زد. به پدرم نگاه کردم. لبخندی روی لب هایش نشسته بود. سرش را چند بار به علامت تأیید تکان داد.گفتم: «با اجازه پدرم، بله.» محضردار دفتر بزرگی را جلوی من و صمد گذاشت تا امضا کنیم. من که مدرسه نرفته بودم و سواد نداشتم، به جای امضا جاهایی را که محضردار نشانم می داد، انگشت می زدم. اما صمد امضا می کرد. از محضر که بیرون آمدیم، حال دیگری داشتم. حس می کردم چیزی و کسی دارد من را از پدرم جدا می کند. به همین خاطر تمام مدت بغض کرده بودم و کنار پدرم ایستاده بودم و یک لحظه از او جدا نمی شدم. ظهر بود و موقع ناهار. به قهوه خانه ای رفتیم و پدر صمد سفارش دیزی داد. من و پدرم کنار هم نشستیم. صمد طوری که کسی متوجه نشود، اشاره کرد بروم پیش او بنشینم. خودم را به آن راه زدم که یعنی نفهمیدم. صمد روی پایش بند نبود.

مدام از این طرف به آن طرف می رفت و می آمد کنار میز می ایستاد و می گفت: «چیزی کم و کسر ندارید.» عاقبت پدرش از دستش عصبانی شد و گفت: «چرا. بیا بنشین. تو را کم داریم.» دیزی ها را که آوردند، مانده بودم چطور پیش صمد و پدرش غذا بخورم. از طرفی هم، خیلی گرسنه بودم. چاره ای نداشتم. وقتی همه مشغول غذا خوردن شدند، چادرم را روی صورتم کشیدم و بدون اینکه سرم را بالا بگیرم، غذا را تا آخر خوردم. آبگوشت خوشمزه ای بود. بعد از ناهار سوار مینی بوس شدیم تا به روستا برگردیم. صمد به من اشاره کرد بروم کنارش بنشینم. آهسته به پدرم گفتم: «حاج آقا من می خواهم پیش شما بنشینم.» رفتم کنار پنجره نشستم. پدرم هم کنارم نشست. می دانستم صمد از دستم ناراحت شده، به همین خاطر تا به روستا برسیم، یک بار هم برنگشتم به او، که هم ردیف ما نشسته بود، نگاه کنم. به قایش که رسیدیم، همه منتظرمان بودند. خواهرها، زن برادرها و فامیل به خانه ما آمده بودند. تا من را دیدند، به طرفم دویدند. تبریک می گفتند و دیده بوسی می کردند. صمد و پدرش تا جلوی در خانه با ما آمدند. از آنجا خداحافظی کردند و رفتند. با رفتن صمد، تازه فهمیدم در این یک روزی که با هم بودیم، چقدر به او دل بسته ام. دوست داشتم بود و کنارم می ماند. تا شب چشمم به در بود. منتظر بودم تا هر لحظه در باز شود و او به خانه ما بیاید، اما نیامد. فردا صبح، موقع خوردن صبحانه، حس بدی داشتم. از پدرم خجالت می کشیدم. منی که از بچگی روی پای او یا کنار او نشسته و صبحانه خورده بودم، حالا حس می کردم فاصله ای عمیق بین من و او ایجاد شده. پدرم توی فکر بود، سرش را پایین انداخته و بدون اینکه چیزی بگوید، مشغول خوردن صبحانه اش بود. کمی بعد، پدرم از خانه بیرون رفت. هنوز چند دقیقه ای نگذشته بود که صدای مادرم را شنیدم. از توی حیاط صدایم می کرد: «قدم! بیا آقا صمد آمده.» نفهمیدم چطور پله ها را دو تا یکی کردم و با دمپایی لنگه به لنگه خودم را به حیاط رساندم. صمد لباس سربازی پوشیده بود. ساکش هم دستش بود. برای اولین بار، زودتر از او سلام دادم. خنده اش گرفت. گفت: «خوبی؟!» خوب نبودم. دلم به همین زودی برایش تنگ شده بود. گفت: «من دارم می روم پایگاه. مرخصی هایم تمام شده. فکر کنم تا عروسی دیگر همدیگر را نبینیم. مواظب خودت باش.» گریه ام گرفته بود. وقتی که رفت، تازه متوجه دانه های اشکی شدم که بی اختیار سُر می خورد روی گونه هایم. صورتم خیس شده بود. بغض، ته گلویم را چنگ می زد. دلم نمی خواست کسی من را با آن حال و روز ببیند. دویدم توی باغچه. زیر همان درختی که اولین بار، بعد از نامزدی دیده بودمش، نشستم و گریه کردم. از فردای آن روز، مراسم ویژه قبل از عروسی یکی پس از دیگری شروع شد؛ مراسم رخت بران، اصلاح عروس و جهازبران. پدرم جهیزیه ام را آماده کرده بود. بنده خدا سنگ تمام گذاشته بود. سرویس شش نفره چینی خریده بود، دو دست رختخواب، فرش، چراغ خوراک پزی، چرخ خیاطی و وسایل آشپزخانه. یک روز فامیل جمع شدند و با شادی جهیزیه ام را بار وانت کردند و به خانه پدرشوهرم بردند. جهیزیه ام را داخل یک اتاق چیدند. آن اتاق شد اتاق من و صمد. (پایان فصل پنجم) #ادامه_دارد.... "مامان باید شهید پرور باشه " @madaranee96

#زندگی‌به‌طعم‌عسل کسی که برای خود شخصیت قائل است، شهواتش در برابرش خوار خواهند بود. اقتباسی از حکمت ۴۴۹ نهج البلاغه "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

✨زنـدگـی 💫هـر چـه کـه هست ✨جـریان دارد 💫تا خـدا هست و خـدایی ✨می کند، امیـد هست 💫فـردا روشـن است ✨ای خـدا باز هم خودت 💫هـوای همه ی دوستان ✨و عزیزان را داشتـه باش 💫شبت آروم و در پناه خدای مهربون خانومی 🧕🏻 "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

😊 دخترت رو خوشحال کن! 🌺🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸🌺 استاد پناهیان "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

یکی از راه‌های خوشحال کردن دخترهای ناز رو ما واستون داریم که قولش رو داده بودیم امروز 👇🏻👇🏻👇🏻

السلام علیک یا فاطمه المعصومه (سلام‌الله‌علیها) اینجا همراه فرشتگان، مهمان کودکانیم 🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿🌷 هیئت کودک مادرانه برگزار میکند: 🎈🌟 بادکنک‌های رنگی رنگی 🌟🎈 در ایام پر نور و سرور دهه کرامت 🎉جشنی سراسر شادی برای مادر و کودک🧕 ۴شنبه ۱۴۰۰/۳/۲۶ ساعت ۱۱تا ۱۳ بازی‌های مادر و کودکی شاد و پر از هیجان🏐 کیک تولد🎂 کاردستی✂️ مولودی کودکانه🎤 🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿 💳هزینه مادر و کودک: ۲۵ هزار تومان 🏡مکان: پردیسان، باشگاه ورزشی ⚠️ظرفیت برنامه: ۳۰ مامانِ شاد و دلبنداشون جهت ثبت نام و اطلاعات بیشتر به 🆔 زیر مراجعه کنید: @KhademeFeze "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

راستی واسه مامانای عزیز قم هم خبرای خوب در راهه...

وعده ما تا جمعه ظهور🌼 هر روز صلوات خاصه حضرت مادر "مامان باید شاد باشه"

#چراغ_راه امام جواد(عليه‌السلام) می‌فرمایند: 🛑 سه چیز است که هر کس آن را مراعات کند، پشیمان نگردد: 1️⃣ عجله نکردن 2️⃣ مشورت کردن 3️⃣ توکل بر خدا "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

سلاااااام مهربانو 🧕🏻 🌸🍃صبحت بخیـر روزت گلبارون 🌸🍃شادی هات بی پایان دلت پراز امیـد لبت خنـدون قلبت مهـربون 🌸🍃زندگیت عاشقانه زیبایی و شـادی نصیب تک تک لحظه هات دوشنبه‌ت پراز شادی 🌹 "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

#غذاهای_کمکی 🍲 حليم‌گندم: ۱ قاشق غذاخوري لوبيا سفيد كه قبلا" خيس كرده ايد، با يك تكه گوشت خورشتی ، ۱قاشق غذاخوري گندم نيم كوب شده وكمي پياز بپزيد. بعد از اين كه اين مواد كاملا" پخته شد، سيب زميني كوچكي را ريز كرده و داخل غذا بريزيد و در انتها ۱ قاشق مرباخوري پركره را اضافه كنيد. "دست‌پخت مامان باید تک باشه" @madaranee96

#مجموعه_داستان_های_مهارت_های_زندگی این داستان: ♤بی حوصلگی مهسا♤ (مهارت شاد بودن) 🌼 🌈🌼 "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

السلام علیک یا فاطمه المعصومه (سلام‌الله‌علیها) اینجا همراه فرشتگان، مهمان کودکانیم 🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿🌷 هیئت کودک مادرانه برگزار میکند: 🎈🌟 بادکنک‌های رنگی رنگی 🌟🎈 در ایام پر نور و سرور دهه کرامت 🎉جشنی سراسر شادی برای مادر و کودک🧕 ۴شنبه ۱۴۰۰/۳/۲۶ ساعت ۱۱تا ۱۳ بازی‌های مادر و کودکی شاد و پر از هیجان🏐 کیک تولد🎂 کاردستی✂️ مولودی کودکانه🎤 🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿 💳هزینه مادر و کودک: ۲۵ هزار تومان 🏡مکان: پردیسان، باشگاه ورزشی ⚠️ظرفیت برنامه: ۳۰ مامانِ شاد و دلبنداشون جهت ثبت نام و اطلاعات بیشتر به 🆔 زیر مراجعه کنید: @KhademeFeze "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

توکلت‌به‌خدا‌باشدرفیق... #به_وقت_عاشقی

💎 باهم دَر دِژ #فانوس آقا میگن: " ایران قوی" یک شعار عمومی است، این را همه قبول دارند. این قوت را چه کسی به ایران می‌بخشد؟ ملت هستند که این اقتدار را به کشور می‌بخشند.حضور مردم موجب اقتدار کشور خواهد شد و انتخابات مظهر حضور مردم است. "مامان باید شاد باشه" @madaranee96