رسیدم به عمود و دیدم بقیه نیستن .. یه ربع منتظر شدم تا رسیدن

چشای فاطمه کوچولو گریون بود ..

تازه فهمیدم همون تعزیه ای که من ازش رد شدم بقیه اونو دیدن و ازدستش دادم

فاطمه با دیدن اون تعزیه و گلوی بریده و سر بریده و صحنه هایی که دیده بود هنوز داشت گریه میکرد ..

کلی حرص خوردم که الکی از بقیه جلو زدم !

تصمیم گرفتم تا بقیه استراحت میکنن برگردم و اون تعزیه رو پیدا کنم

یک ساعت فرصت داشتیم برای استراحتمون و وقتی که گفتم میخوام برگردم فاطمه گفت منم میام باهات ..

اونایی که رفتن میدونن برگشتن از این مسیر خیلی سخت تر از رفتنشِ

باوجود خستگی برگشتیم .. تازه فهمیدم ۲۰تا عمود برگشتیم جفتمون دیگه پاهامون یاری نمیکرد ولی رسیدیم ..

راستش به فاطمه غبطه خوردم ..

یه بچه ۷ساله اینجوری ذوق برگشتن داشته باشه .. راوی اون تعزیه برای من شده بود فاطمه جفتمون نشستیم و برام تعریف میکرد ..

آخرِ همه گریه هامون ..