🔰 روز واقعه و محک مدعیان رجزخوان داود مهدوی زادگان پرده اول: ژورنالیست ما با رجز خوانی هایش در هواخواهی از جامعه ایرانی دلبری می کند. شهروندانش به این رجز خوانی آنچنان دلگرم می شوند که در روز واقعه، مردان دلیری چو او هستند که از این آب و خاک دفاع کنند و جانبازی و جان نثاری کنند. پرده دوم: شعار زن، زندگی، آزادی به تفسیر و توضیح نیاز دارد. اغتشاشگران در کف خیابان این شعار را شرح کرده اند. آنان زن بی چادر و روسری و عریان، زندگی معمولی تهی از معنا و دین داری، و از آزادی هم رها بودگی از هر گونه قیود عقلانی و قانونی را می خواهند. متن این تفسیر را در چند هفته اخیر در آشوب خیابانی شاهد بودیم و جای انکار آن نیست. با این حال، برخی ها که خود را معترض می خوانند در گوشی می گویند تفسیر ما از این شعار این نیست و چرا این تفسیر را به معترضين نسبت می دهید. اینک، روز واقعه در جریان است. چه روزی مثل امروز است که دشمن ملت آشکارا صف آرایی کرده، وارد کف خیابان شده، رعب و وحشت در دل مردم انداخته، نمازگزاران بی گناه را به رگبار می بندد، نیروی انتظامی را آتش می زند، مسجد و قرآن را می سوزاند، طلبه بی گناه را با شکنجه به شهادت می رسانند، دانشگاه را هتک حرمت می کند، روسری و چادر از سر زنان عفیفه می کشد و نیمه عریان در انظار عمومی ظاهر می شوند و خصومت ورزی های دیگر. اینها گوشه ای از فجایع روز غم بار این روزها است. اکنون ماییم و آن ژورنالیست رجزخوان و این انکار تفسیر غلط از سوی معترضان. اما پرسش این است که اگر اینان در روز واقعه نخواهند خودی نشان دهند، دیگر در چه روزی می خواهند ابراز وجود کنند. چرا امروز، وطن خواهان مدعی در کف خیابان برابر اغتشاشگران خشونت طلب دیده نمی شوند. چرا هیچ مجروحی و شهیدی از آنان نمی بینیم. چرا این جماعت معترض جرأت ندارد برابر اغتشاشگران خشونت طلب بایستد و بگوید تفسیر شما از شعار زن، زندگی، آزادی را قبول نداریم؟ اگر مجاهدت بسیجیان و نیروز انتظامی جان برکف و سربازان گمنام امام زمان عج برابر دشمن ملت و ضد انقلاب در این روز واقعه نبود، نه آن ژورنالیست ما جرأت رجزخوانی را داشت و نه آن معترضان، شجاعت انکار تفسیر اغتشاشگران را پیدا می کردند. اگر پایمردی و استقامت مجاهدان ولایی نباشد؛ در چشم بر هم زدنی طومار آنها بسته می‌شود و به گفته هنرمند عزیزمان پودر می شوند و همچون روزگار محمد علی فروغی برابر استبداد رضاخانی این بیت را زیر لب می خواندند: در کف شیر نر خونخواره ای جز تسلیم و رضا کو چاره ای اما افسوس که این مدعیان رجز خوان نوک پیکان خود را به جانبی نشانه برده اند که در آنجا دشمن ملت دیده نمی شود. 11 آبان 1401 عضو کانال شوید: 👇👇👇 @mahdavizadegan

📩 سیزده آبان هم تجسم شرارت آمریکاست و هم تجسم ضربه خوردن و مغلوب شدن آمریکا 🔻 رهبر انقلاب، امروز در دیدار دانش‌آموزان: سیزدهم آبان یک روز تاریخی است، هم تاریخی است، هم تجربه‌اندوز و تجربه‌آموز است. تاریخی است یعنی اینکه در این روز حوادثی اتفاق افتاده که در تاریخ ماندنی است این حوادث فراموش شدنی نیست، نباید هم فراموش بشود. تجربه‌آموز است چون به خاطر همین حوادث، یک واکنشهایی به وجود آمده است که آن واکنشها برای ما، برای آینده‌ی کشور، برای آینده‌ی عمرخودتان، برای آینده‌ی ملتتان درس است. از این تجربه‌ها استفاده کنید. آینده مال شماهاست دیگر. این روز هم تجسم شرارت آمریکاست، هم تجسم ضربه خوردن آمریکاست، هم مغلوب شدن آمریکاست، یعنی این کسانی که خیال میکنند آمریکا یک قدرت دست نخوردنی است، به حوادث این روز که نگاه کنیم، معلوم میشود نه، کاملاً آسیب‌پذیر است. ۱۴۰۱/۰۸/۱۱ 🏷 #بسته_خبری | #دیدار_دانش_آموزان 💻 Farsi.Khamenei.ir

🌺 سالروز ولادت امام حسن عسکری (ع) مبارک باد🌺

🔰 مسئولیت تکرار عبرت های تاریخی داود مهدوی زادگان 🔺 کتاب "رساله سیاسی-الهی" اسپینوزا را می توان مانیفست لیبرالیسم سیاسی دانست. به همین خاطر، خواندن این کتاب مهم است. یکی از نکات مهم کتاب این است که اگر کسی بخواهد دیگران را به انجام عملی ترغیب کند یا آنان را انذار دهد‌؛ این کار از دو طریق میسر است. راه اول، استدلال عقلی است که مقصود با زنجیره ای از استنتاجات اثبات می شود. اما راه دوم تجربه است. به عقیده اسپینوزا بیشتر مردم ترجیح می دهند که تجربه به ایشان تعلیم دهد تا استنتاجات عقلی. چون راه اول برای همگان سهل و آسان نیست. به همین دلیل، کسانی که قصد گفتگو با تمامی اقوام بشری را دارند و مخاطب شان صرفاً اهل علم نیستند، از روش تجربه بهره می گیرند. یک نمونه از این افراد، پیامبران هستند. به گفته اسپینوزا، علیرغم اینکه مباحث کتاب مقدس معنوی است و پیوندی با حواس ندارد، به دلیل عام بودن مخاطبانش، غالباً بر تعلیم تجربی تکیه دارد و روایات تاریخی زیادی در آن آمده است ( اسپینوزا، 1400: 210 ). 🔺 اما پی گیری این بحث اسپینوزا در ساحت حکمرانی فی الجمله درست است. اگر مقصود از تجربه، همان تجربه تاریخی باشد، سخن معقولی است. ولی اگر مراد تجربه عینی و تکرار عبرت های تاریخی باشد، نسبت به تجربه منکرات و منهیات و امور ناشایست، نامعقول است. چون تجربه امر خیر، پسندیده است ولی تجربه شر نکوهیده است. هیچ کس حاضر نیست دست خود را داخل دیگ مذاب یا زیر تیغ ببرد تا عاقبت کار را تجربه کند. 🔺 سیاست چهل و اندی ساله حکمرانی اسلامی در انذار مردم از ناگواری ها و فاجعه آمیز بودن سلطه بیگانه و جریانات هرج و مرج خواه خوارجی مسلک و سکولارهای دین ستیز و نیز عواقب شوم خواسته های منکر مانند بی حجابی و عریان گری و همجنسگرایی و بی بند و باری، از طریق تعلیم روایات تاریخی بوده است و نه آزاد تجربه عینی. تاکید حاکمیت بر روایت تاریخی شکست مشروطه و برآمدن استبداد رضاخانی، کشف حجاب، کودتای 28 مرداد و اعمال خشونت بار و غیر انسانی جریانات برانداز در اوایل دهه شصت و جنگ تحمیلی، برای آن است که ملت گرفتار تکرار عواقب شوم چنین تجربه های تاریخی نشود. 🔺 با وصف این، غیر از دشمن ملت و انقلاب که خواهان تکرار چنین تجربه هایی هستند، افراد و گروه های خاصی نیز وجود دارند که سعی بر عبرت تجربیات تاریخی ندارند. گویی اینان مایل به درک عبرت های تاریخی نیستند. 🔺 آشوب های خیابانی چند هفته اخیر باعث تکرار گوشه ای از عواقب شوم تجربه تاریخی مردم ایران شده است. همان عواقبی که در سال های اخیر همواره از سوی خوارجی مسلکان، سکولارها و اقتدارگرایان انکار می شد و حاکمیت را به نام آزادی و بهانه احترام به شعور ملت، سرزنش می کردند. اکنون ملت شاهد دور اندیشی های نظام ولایی شده است و می بیند که تجربه عینی روایات تاریخی ناگوار و فاجعه بار تا چه اندازه تلخ و دردناک است. هزینه چنین تجربه ای شهادت و جانبازی حافظان امنیت و بسیجیان جان برکفی است که دل و دیدگان مردم شهرهای مختلف را غمبار و اشک آلود کرده است. 🔺 اما تلخ ترین و تاسفبار ترین بخش قضیه، مسئولیت ناپذیری همان جماعتی است که عواقب تکرار تجربیات شوم تاریخی را ناچیز می شمردند. اسپینوزا ترجیح ندادن استنتاجات عقلی را به مردم نسبت داده بود ولی امروز، اهل علم این جماعت هم استدلال عقلی و گفتگو را ترجیح نمی دهند. 🔺 اکنون جماعت خوارجی مسلک و سکولارها بویژه روشنفکران موسوم به دینی، کجایند که پاسخگوی توصیه و تجویز های نا معقول شان باشند. اینان با این سکوت معنادار شان و نپذیرفتن مسئولیت گفتارشان چه چیزی را می خواهند ثابت کنند؟ از چه چیزی وحشت دارند؟ از این که منزلت اجتماعی شان را از دست دهند، می ترسند؟ در حالی که آنان با نپذیرفتن مسئولیت، همین مقدار اندک منزلت اجتماعی را هم از دست می دهند و در آینده ایران اسلامی جایگاهی نخواهند داشت و به روایت تاریخی تبدیل می شوند. 12 آبان 1401 @mahdavizadegan

🔰 13 آبان و جنبش اعتراضی واقعی دانش آموزی داود مهدوی زادگان 13 آبان یکی از ناب ترین جنبش های اعتراضی دانش آموزی در ایران است. حقیقت این جنبش دانش آموزی، اعتراض دانش آموزان علیه دیکتاتوری پهلوی و دخالت های آمریکا بود که در دوران مبارزات مردمی شکل گرفت و بعد انقلاب تا به امروز استمرار پیدا کرده است و به روز ملی مبارزه با استکبار جهانی شناخته شده است. دانش آموزان این جنبش ضد دیکتاتوری و ضد استکباری را بر پایه شعور بالای خود از اسلام سیاسی به راه انداختند. به همین خاطر، دشمن ملت از همان زمان تکوین، جنبش دانش آموزی ایران را خطری بالفعل تلقی کرده بود. آنان این تهدید بزرگ را نه فقط در کوران مبارزه انقلابی مردم بلکه در جنگ تحمیلی به خوبی احساس کردند. دشمنان ملت دیدند که چگونه دانش آموزان جبهه های جنگ را پر کردند و ماشین جنگی استکبار جهانی را متوقف و نابود کردند. رشادت و جانفشانی محمد حسین فهمیده یک نمونه از هزاران جان برکفی دانش آموزان است. این اعتراض واقعی دانش آموزی علیه استکبار جهانی همه ساله در روز 13 آبان با بینش و درک قوی‌تر و استوارتر مقابل لانه جاسوسی آمریکا تجدید عهد و سر زنده تر می شود. دقیقا به همین خاطر است که دشمن ملت همواره سعی کرده این جنبش ضد استکباری دانش آموزان را یا محو کند و یا به انحراف بکشاند. اما چون قادر به نابودی آن نیست، تلاش می کند جنبش دانش آموزی را تصرف کند تا آن را به انحراف کشاند. انحراف جنبش دانش آموزی به این است که تبدیل به ضد خودش شود و حقیقت خود را انکار کند. یعنی دانش آموز علیه اعتراض ضد استکباری خود بشورد و جاده صافکن دیکتاتوری و دخالت بیگانگان شود. دانش آموز علیه موجودیت ملت خود، علیه آزادگی و استقلال ملت خود اقدام کند. این مطلب غایت چیزی است که این روزها توسط اغتشاشگران آمریکایی دنبال می شود. دشمن ملت تلاش دارد دانش آموزان را مقابل اراده انقلابی مردم قرار دهد تا هم این اراده شکسته شود و هم جنبش اعتراضی دانش آموزی به انحراف کشیده شود. گرچه استکبار جهانی و خوارجی مسلکان و روشنفکر نمایان تلاش ها کرده اند تا جنبش دانش آموزی به ضد خودش تبدیل شود ولی تا کنون به فضل الهی این تلاش شوم آنها نافرجام مانده است. حتی آنها در اغتشاشات اخیر نتوانستند به این هدف شوم خود برسند. این ناکامی دشمن ملت بهترین دلیل است بر اینکه جنبش اعتراضی ضد استکباری دانش آموزی ریشه دوانده است و با بنیان های معرفتی انقلاب اسلامی گره خورده است و با هیچ توطئه ای به انحراف کشیده نمی شود. 13 آبان 1401 عضو کانال شوید: 👇👇👇 @mahdavizadegan

💢 رئیسی: هرکس در آتش آشوب و اغتشاش بدمد در جهت دشمن حرکت کرده است اقوام مختلف کردها، ترک‌ها، بلوچ‌‎ها و ... همه بدانند که آمریکا انسجام ایران را هدف قرار داده است. دشمن به‌دلیل ناکامی در این ۴۳ سال امنیت و اقتدار را هدف قرار داده است.

▪️تصاویر تلخ از حمله اوباش مسلح به یک روحانی

🔰 ما را چه نیاز به شفقت روشنفکری داود مهدوی زادگان سال گذشته همزمان با بازگشایی دانشگاه ها خبر دار شدم که دانشگاه آزاد اسلامی یکی از اساتید خود را بخاطر پاره ای دیدگاه های نظری اخراج کرده است. همان موقع، طی توییتی نسبت به این اقدام دانشگاه اعتراض کردم. چون معتقد بودم که اگر بنا بر اخراج است، باید اساتید دگر اندیشی را اخراج کنند که مواضع تندتری دارند. البته روحانیون دیگری هم بودند که مانند من چنین موضع گیری کردند. خوشبختانه دانشگاه آزاد اسلامی خیلی زود اقدامش را اصلاح کرد. بنده هم بلافاصله از این اقدام ریاست دانشگاه آزاد اسلامی تشکر و قدردانی کردم. اما نکته اینجاست که من به عنوان یک روحانی و تحصیلکرده حوزوی وظیفه خود دانستم که از حقوق یک دگر اندیش دانشگاهی دفاع کنم. گرچه با او هم عقیده نیستم و نگاه انتقادی با او دارم؛ لکن این امر موجب نمی شود که اگر به ناحق از حقی محروم شود، مدافع او نباشم. چنین رفتاری از حوزویان دور از انتظار نیست. اما آیا انتظار چنین رفتاری را از قشر روشنفکر و دگر اندیش هم باید داشت یا خیر؟ عقل سلیم در پاسخ به این پرسش، هیچ فرقی میان دگر اندیشان و روحانیان نمی گذارد. از روشنفکر همان انتظار را دارد که از روحانیت دارد. بلکه از دگر اندیشان بیشتر انتظار می رود. چون آنان خیلی دعوی آزاد اندیشی و حقوق بشری دارند. اما متاسفانه اینان نه در دوره پیش از انقلاب و نه اکنون، به این انتظار معقول پاسخ مثبت ندادند. این روزها که اغتشاشگران و داعشیان سبعانه روحانیت را مورد تهاجم و ترور فیزیکی خود قرار می دهند، متاسفانه از ناحیه دگر اندیشان هیچگونه عکس العمل اعتراضی دیده نمی شود. مساله امروز بالاتر از نفی معاش است. مساله نفی وجودی است و نه نفی معیشتی. آیا نباید جماعت روشنفکری بخاطر اینگونه ددمنشی ها علیه رقیب فکری خود اعتراض کند؟ چرا لا اقل همان یک استاد اعتراض نمی کند؟ اگر اینان چنین باور مطلقی ندارند، چرا ریاکارانه از حقوق بشر و آزادی اندیشه دم می زنند. صریحاً بگویند که آزادی اندیشه و حقوق بشر را برای قشر مدرن خواه می خواهند و بس. اگر هم باور مطلقی دارند، از چه می ترسند، از اینکه غائله فتنه به نفع روحانیت ختم شود، می ترسند؟! البته روحانیت در مصاف با توحش آشوب طلبان هیچ نیازی به دلسوزی و ترحم روشنفکری ندارد. حوزویان تا وقتی در مسیر حق استوار بمانند، احد الحسنیین نصیب شان خواهد شد. وقتی یکی از همین تقی زاده های جدید نسبت به شهادت شیخ فضل الله نوری می گوید که " اگر او را اعدام نمی کردند، بهتر بود "؛ دیگر چه انتظاری دارید که قلب شان از این توحش به درد آید و تا مغز استخوان بسوزد. مردم هم هیچ نیازی به ترحم و دلسوزی روشنفکران ندارند. چون مردم آنان را در همه سختی های دوران بعد انقلاب خیلی خوب شناختند و هیچگاه دل به ترحم و شفقت روشنفکران وطنی نبسته اند. باری، روشنفکری در ایران با حضور روحانیت در جامعه و سیاست است که مورد توجه قرار می گیرد. اگر این حضور معنوی سیاسی روحانیت نباشد، برای گپ های روشنفکری جایی بالاتر از کافه نادری نصیب دگر اندیشان نخواهد شد. البته اگر این هم نصیب شان شود. چون درک اغتشاشگران از کافه چیزی بیشتر از کاباره و میخانه نیست. 13 آبان 1401 @mahdavizadegan

پاسخ آقای دکتر بیژن عبدالکریمی به یادداشت اینجانب است. بدین وسیله مراتب سپاسگزاری خود را از پاسخگویی ایشان اعلام می کنم. با امید روزی که همه اندیشمندان دلسوز ایران زمین دوشادوش یکدیگر در راه ایران قوی و تمدنی گام بردارند. انشالله 👇👇👇