بسم الله الرحمن الرحیم
تفسیر المیزان، ویژگی‌های منحصربه‌فرد متنوعی دارد که آن را به بهترین تفسیر تاریخ اسلام مشهور کرده است؛ اما هر آن که اهل فن و فهم است، اصلی‌ترین خصیصه‌ی آن را تفسیر «قرآن با قرآن» می‌داند. علامه طباطبایی آیات قرآن را محکمات و متشابهاتی دیده که متشابهاتش تکیه بر محکماتش دارد و اگر یکی را جدا از دیگری ببینیم، معنایی نخواهد داشت. اگر قرار به جدا دیدنِ آیات قرآن از هم‌دیگر باشد، هیچ کس نباید حتی نماز بخواند؛ چرا که قرآن «ویلٌ لِلمُصَلّین» هم دارد!
من و شما نیز اگر بخواهیم سخن بزرگی را تفسیر و تحلیل کنیم، روش پسندیده آن است که آن را یک منظومه ببینیم. باید آن را طوری نگاه کنیم که علامه به قرآن نگاه می‌کرده است. ای کاش بتوانیم از بیانات رهبری، تفسیر «آقا با آقا» داشته باشیم و آن دیوان را با حفظ یک مصراع، ذبح نکنیم.
راحت بگویم: ای کاش اگر تشویق دیروز رهبریِ عزیزتر از جانمان را به آمیختگی مداحی و سرود می‌بینیم، «مداحی، موسیقی پاپ نیست» را هم از نظر دور نیندازیم. ای کاش به چند جمله بالاتر از این تشویق هم نگاه کنیم که فرمود: مداحی میراثِ بدون جایگزین شیعه است. ای کاش بفهمیم که یک میراث تاریخی، تنها زمانی تاریخی می‌ماند که شکل آن را حفظ کرده باشیم و هر چه را که خود می‌پسندیم، به آن اضافه نکنیم. ای کاش از مداحی، «شیرِ بی‌یال و دم و اِشکم»ـی نسازیم که به گذشته‌ی شیعه هیچ شباهتی نداشته باشد. ای کاش «هیئت باید هیئت بماند» را هم از زبان آقا بشنویم.
جدا کردنِ یک یا دو آجر از یک دیوار بلند، چه بسا بتواند موجبات فرو ریختن تمام آجرهای آن را فراهم آورد.
[
@mahdirasuli_ir ]
[
@sarallah_zanjan ]
