24 ذی الحجّه 1 ـ روز مباهله این روز از یک سو روز مباهله اهل بیت علیهم السّلام با نصاری نجران است و از سوی دیگر روز نزول آیه ی تطهیر در شأن اهل بیت علیهم السّلام. (1) هنگامی که این آیه نازل شد پیامبر صلّی الله علیه و آله علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السّلام را فرا خواند و فرمود : «اللّهم هؤلاء اهلی (اهل بیتی)» : «بار الها اینان اهل من هستند». (2) ← نامه پیامبر صلّی الله علیه و آله به نصارای نجران در سال دهم هجری پیامبر صلّی الله علیه و آله نامه ای به نصارای نجران فرستادند، به این مضمون که خداوند یکتا را عبادت کنند و مسلمان شوند، یا به مسلمین جزیه بدهند و به مذهب خود باشند، در غیر این صورت آماده جنگ گردند. بنی نجران در کلیسای بزرگ خود به مشورت پرداختند، عدّه ای مانند «سید» که از بزرگان قوم بود و «عاقب» که اسقف نجران بود مخالفت خود را با تسلیم در برابر خواسته پیامبر صلّی الله علیه و آله اعلام کردند. در مقابل عدّه ای مانند «ابو حارثه» اسقف اعظم نجران که 120 سال عمر داشت و در باطن مسلمان بود با امر پیامبر صلّی الله علیه و آله موافق بودند. بعد از دو روز مشورت قرار شد کتاب «جامعه» را که صفات پیامبر بعد از حضرت عیسی علیه السّلام را ذکر کرده بود، و صحیفه حضرت شیت علیه السّلام را بخوانند. در حضور جمع مسیحیان و فرستادگان پیامبر صلّی الله علیه و آله فصل های جامعه قرائت شد و با اذعان به آنچه در جامعه آمده بود تصمیم گرفتند هفتاد نفر از جمله سیّد و عاقب و ابو حارثه را برای تحقیق به مدینه بفرستند. ← نجرانیان در مدینه آنان به مدینه آمدند و خدمت پیامبر صلّی الله علیه و آله شرفیاب شدند. هرچه آن حضرت دلیل و برهان آورد آنان قبول نکردند و امر به مباهله واگذار شد. جبرئیل علیه السّلام نازل شد و این آیه را آورد : «فَمَنْ حَاجَّکَ فیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أبْناءَنا وَ أبْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ أنْفُسَنا وَ أنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَةُ اللهِ عَلَی الْکاذِبینَ» (3) : «اگر کسی با تو مجادله کند بعد از علمی که نزد تو آمده، بگو بیاید تا فرا خوانیم پسران خود و زن های خود و کسی که به منزله جان ماست. آنگاه نفرین کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم». لذا قرار بر مباهله شد و سید و عاقب به محل اردوی خود در خارج مدینه رفتند. آنان با یکدیگر مشورت کردند و بعضی از علمای آنها گفتند : «اگر فردا محمّد با اصحاب و جمعی کثیر برای مباهله حاضر شود این روش پادشاهان است و ترسی به خود راه ندهید. ولی اگر خواص اهل بیت خود را آورد این کار انبیاء است». ← مراسم مباهله روز دیگر هنگام بالا آمدن آفتاب، پیامبر صلّی الله علیه و آله دست علی بن ابی طالب علیه السّلام را گرفت و از حجره بیرون آمد. امام حسن و امام حسین علیهما السّلام را پیش رو روانه فرمود و حضرت صدیقه کبری فاطمه زهرا سلام الله علیها از پشت سر آمدند، تا بین دو درختی که قبلاً تعیین شده بود رسیدند. قبلاً به دستور حضرت زیر آن دو درخت را جارو زدند، و به عنوان سایه بان عبای سیاهی بالای درخت قرار دادند. مسلمانان مدینه هم آمدند، بنی نجران هم با فرزندان خود آمدند. پیامبر صلّی الله علیه و آله کسی را نزد سیّد و عاقب فرستاد که ما آماده ایم. اسقف با همراهان آمد و گفت : با چه کسانی با ما مباهله می کنید ؟ پیامبر صلّی الله علیه و آله فرمود : «با بهترین اهل زمین و نیکو ترین جهانیان نزد خداوند متعال زیرا که از طرف خداوند متعال امر شده ام که آنها را بیاورم»، و اشاره به آل عبا علیهم السّلام فرمودند. سید و عاقب و اسقف همین که چشمشان به پیامبر صلّی الله علیه و آله و آل عبا علیهم السّلام افتاد، وحشت کردند به حدّی که چهره هایشان زرد شد. ابوحارث که میل به اسلام داشت فرصت را مغتنم شمرده، پا پیش گذاشت و دست سید و عاقب را گرفته پس کشید و آنها را نصیحت کرد و از عواقب این مباهله مطلع کرد و گفت : صفات او و اهل بیت او را در کتابها خوانده اید. این محمّد صلّی الله علیه و آله همان پیامبر است، مگر نمی بینید ابرهای سیاه را، و دگرگونی آفتاب را، و شاخه های درختان را که خم شده، و صدای مرغان، و دود سیاه اطراف و آثار زلزله را که در کوهها نمودار شده است. آن بزرگواران منتظرند که دست به دعا بردارند. به خدا قسم اگر سخنی گویند از ما نشانی نمی ماند. برویم و با او صلح کنیم. #ادامه_دارد ... 📚 منابع : 1. مسار الشیعة : ص 23 ـ 22. و ... . 2. بحار الأنوار : ج 35، ص 237 ـ 206، 265. و ... . 3. سوره آل عمران : آیه ی 61.← پرهیز نجرانیان از مباهله بنی نجران ابو حارث را فرستادند و او مسلمان شد و عرض کرد : مردم نجران پشیمان شده اند. حضرت فرمود : اسلام بیاورند. گفت : قبول نمی کنند. فرمود : آماده جنگ باشند. گفت :

✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨ ✨ ⭕️گفتار علماء و بزرگان اهل سنت درباره شخصیت امام کاظم (ع) چیست؟ (بخش اول) 🔸با مراجعه به کلمات اهل سنت در طول تاریخ پى مى بریم که حضرت #موسى_بن_جعفر (علیه السلام) مورد توجه خاص و احترام ویژه آنان بوده است. در اینجا به نقل برخى از این کلمات مى پردازیم: 💠محمد بن ادریس شافعى 🔹وى مى گوید: «قبر موسى بن جعفر التریّاق المجرّب؛ قبر #موسى_بن_جعفر (ع) اکسیر تجربه شده اى است». این کلام اشاره به اجابت دعا در کنار قبر حضرت دارد. [۱] 💠حسن بن ابراهیم، ابوعلى خلال، شیخ حنابله (از علماى قرن سوّم هـ.ق)   🔹«ما همّنى امر فقصدت قبر موسى بن جعفر فتوسّلت به الاّ سهّل الله تعالى لى ما أحبّ؛ هیچ امرى بر من دشوار نشد جز آن که قصد قبر #موسى_بن_جعفر (ع) را مى نمودم و به او توسل مى کردم و خداوند متعال آنچه دوست داشتم را براى من تسهیل مى نمود». [۲] 💠محمّد بن ادریس بن منذر، ابوحاتم رازى (ت: ۲۷۷ هـ.ق)   🔹او درباره امام کاظم (ع) مى نویسد: «ثقة صدوق، امام من ائمة المسلمین؛ او ثقه، صدوق، و امامى از امامان مسلمین است». [۳] 💠عبدالکریم بن محمّد سمعانى (ت: ۵۶۲ هـ.ق) 🔹«هو موسى بن جعفر بن محمّد بن على بن الحسین بن على بن ابیطالب... و مشهده ببغداد مشهور یزار... زرته غیر مرّة مع ابنه محمّد بن الرضا على بن موسى؛ #موسى_بن_جعفر بن محمّد بن على بن الحسین بن على بن ابیطالب... مرقد او در بغداد مشهور و محلّ زیارت است... من قبر او و قبر فرزندش محمّد پسر على بن موسى (الرضا) را چندین بار زیارت کردم». [۴] 💠ابوالفرج عبدالرحمن بن جوزى (ت: ۵۹۷ هـ.ق) 🔹«کان یدعى العبد الصالح لأجل عبادته و اجتهاده و قیامه باللیل و کان کریماً حلیماً، اذا بلغه عن رجل یؤذیه بعث إلیه بمال...؛ او را به جهت عبادت و کوشش فراوان و قیام در شب، عبد صالح مى خوانند. او مردى کریم و حلیم بود. هر گاه از کسى به او اذیتى مى رسید مالى براى او مى فرستاد...». [۵] 💠ابن اثیر جزرى (ت: ۶۳۰ هـ.ق) 🔹«و کان یلقّب بالکاظم لأنّه کان یحسن إلى من یسىء إلیه، کان هذا عادته ابداً؛ او را #کاظم لقب داده اند؛ زیرا به هر کس که او را اذیت مى کرد احسان مى نمود و این عادت همیشگى او بود». [۶] 💠محمّد بن طلحه شافعى (ت: ۶۵۲ هـ.ق) 🔹«او امامى بزرگ مقدار، عظیم الشأن، مجتهدى بزرگ، کوشا در اجتهاد، مشهور به عبادت، مواظب بر طاعات و مشهور به کرامات بود. شب را تا به صبح به سجده و قیام بیتوته مى نمود، و روز را به صدقه و روزه ختم مى کرد. و به جهت کثرت بردبارى و گذشتش از متجاوزان، او را #کاظم نامیدند. او انسان بدکار را به احسان خود پاسخ مى داد، و با انسان جنایتکار با عفو برخورد مى کرد، و به جهت کثرت عبادتش، او را عبد صالح نامیدند. و در عراق معروف به «باب‌ الحوائج الى الله» است؛ زیرا حوائج متوسلین به خدا، به وسیله او برآورده مى شود. کرامت او عقل ها را متحیّر مى کند، و براى او نزد خداوند قدم صدقى است که زائل نشده و زائل نخواهد شد...  و اما مناقب او بسیار است، و اگر چیزى به جز عنایت الهى نسبت به او نباشد، همین منقبت او را بس است...». آنگاه برخى از مناقب آن حضرت را بازگو کرده است. [۷] 💠شمس الدین محمّد بن احمد بن عثمان ذهبى (ت: ۷۸۴ هـ.ق) 🔹«او مردى صالح، عالم، عابد، بخشنده، بردبار و بزرگوار بود». [۸] و در جایى دیگر مى گوید: «او مردى صالح، عالم، عابد و الهى... بود». [۹] #ادامه_دارد... پی نوشت‌ها؛ [۱] تحفة العالم، ج ۲، ص ۲۲ [۲] تاریخ بغداد، خطیب بغدادى، ج ۱، ص ۱۲۰، به نقل از او؛ المنتظم، ج ۹، ص ۸۹ [۳] الجرح و التعدیل، ج ۸، ص ۱۳۸ [۴] انساب السمعانى، ج ۵، ص ۴۰۵ [۵] صفة الصفوة، ج ۲، ص ۱۸۴، ترجمه رقم ۱۹۱ [۶] الکامل فى التاریخ، ج ۶، ص ۱۴ [۷] مطالب السؤول، ج ۲، ص ۱۲۰ [۸] العبر، ج ۱، ص ۲۲۲ [۹] تاریخ الاسلام، حوادث وفیات ۱۹۰-۱۸۱، ص ۴۱۷ منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت) #امام_موسی_کاظم #امام_کاظم #موسى_بن_جعفر