اما در رابطه با زنان قرآن کریم می فرماید : ای پیامبر به زنان و دختران خود و به تمام زنان اهل ایمان بگو خویشتن را به چادر بپوشانند تا به پاکی و عفت شناخته شوند و از تعرض چشم چران و هوسرانان مصون مانده، آزار نبینند خداوند در حق انها  آمرزنده و مهربان است.( احزاب ۵۹) اما در رابطه با مرد و زن: ای رسول من مردم مومن را بگو چشم از نگاه به نامحرمان بپوشند و شهوت را از حرام الهی حفظ کنند که این گونه عمل کردن برای آنان پاکیزه تر است همانا خدا بر هر چه انجام دهید آگاه است(نور۳۰) و ای  نبی من به زنان با ایمان بگو دیده از نگاه ناروا بپوشند و اندام خود را از عمل زشت حفظ نمایند(نور۳۱) ۲

امام صادق علیه السلام فرمود عیسی به اصحابش گفت بر حذر باشید از نگاه آلوده که در زمین قلب میل به حرام می‌کارد و برای نظر انداز فتنه ایجاد می کند خوشا به حال کسی که دیده اش را در دل قرار داده و دیده سر را برای امور لازم قرار داده.(بحارالانوار ج۷۸ ص ۲۷۴) ۳

امیرالمومنین علیه السلام فرمود: چیزی در بدن کم شُکرتر از چشم نیست آن را از خواسته اش محروم کنید که شما را از یاد خدای بزرگ بازمی‌دارد رسول حق فرمود : برای هر عضوی بهره‌ای از زنا هست و زنای چشم دیده دوختن به نامحرم است هنگامی که به فرموده قرآن دختر شعیب به پدرش در رابطه با موسی گفت: پدرم او را اجیر کن همانا از نظر قدرت و امانت بهترین کسی است که اجیر می کنی به او گفت: دخترم آری این جوانی پرقدرت است، قدرتش را از کنار زدن آن صخره بزرگ دانستی، امین بودنش را از کجا شناختی؟ گفت: پدر از پیش روی او به جانب خانه می‌آمدم به من گفت از دنبال من حرکت کن اگر راه را به خطا رفتم تذکر بده ما مردمی نیستیم که از پشت سر، زنان را با دیده خود دنبال کنیم. ۴

رسول اکرم می فرماید: هر کس دیده اش را از حرام پر کند خداوند در قیامت دیده اش را از آتش پر می کند مگر اینکه توبه کند و از عمل خود برگردد رسول خدا از حضرت حق نقل می کند: نظر حرام تیری مسموم از تیرهای ابلیس است هرکس از ترس من دید از نامحرمان بپوشد به جای آن ایمانی به او بدهم که لذت آن ایمان را در قلب خود بیابد. ۵

بسم الله الرحمن الرحیم تعریف امید در واقع امید یك حالت درست و روانى و برانگيزاننده انسان به كار و فعاليت است. به طور طبيعى، انگيزه بشر در كارهاى اختيارى اميد به نفع يا ترس از زيان است. در واقع، خوف و رجا به منزله نيروى اجرايى براى حركت بوده، عامل مستقيم تلاش ها و رفتارهاى انسانى است.

اميد در قرآن‏ مسئله اميد در فرهنگ اسلامى مطرح شده است. قرآن براى تشويق و ترغيب انسان به كارهاى شايسته، بهره فراوانى از اميد برده است. در ذيل، به چند آيه در اين زمينه اشاره مى شود: خداوند نسبت به ديدار خود اميد مى دهد: 🥀(مَن كَانَ يَرْجُوا لِقَاء اللّهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللّهِ لاَت وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ)🥀 كسى كه به ديدار خداوند اميد دارد [بداند كه‏] اجل [او از سوى‏] خدا آمدنى است و اوست شنواى دانا. اميدواران به لقاى الهى، كه همان مؤمنان هستند، بايد بدانند كه ملاقات با خداوند، وعده اى حتمى و قطعى از طرف پروردگار است، مرگ نيز پلى است كه بايد براى آن آمادگى داشت. بنابراين، لازم است اميدواران به تلاش و فعاليت روى آورند تا با سربلندى به لقاى پروردگارشان برسند.

اگر اميد در دل انسان وجود داشته باشد، منشأ اثر خواهد شد. نشانه بارز اميد به خداوند و روز قيامت، انجام عمل شايسته است. قرآن مى فرمايد: 🥀(… فَمَن كَانَ يَرْجُوا لِقَاء رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلا صَالِحاً وَلاَ يُشْرِكْ بِعِبَادَهِ رَبِّهِ أَحَداً)🥀 هر كس اميد به لقاى پروردگارش (روز قيامت) دارد، بايد عمل صالح بجاى آورد و كسى را در عبادت پروردگارش شريك نسازد. پس تنها راه رسيدن به رضايت خداوند و پاداش هاى وى، كارهاى شايسته و پرستش خالصانه اوست.   تا وقتى اخلاص و انگيزه الهى در عمل انسان نباشد رنگ عمل صالح به خود نمى گيرد. كسى كه عمل شايسته ندارد، نبايد به رحمت و آمرزش خدا اميد داشته باشد.

شخصى به امام صادق (عليه السلام) عرض كرد: عده اى از ياران شما مرتكب گناه شده، مى گويند: ما اميد [به لطف و بخشش خدا] داريم. امام فرمود: «دروغ مى گويند آنان پيرو ما نيستند، گروهى اند كه آرزوهاى [بى پايه‏] بر آنان غلبه يافته است. هر كس به چيزى اميد دارد براى آن كار و فعاليت مى كند، و هر كس از چيزى بترسد از آن فرار مى كند.»

ايجاد اميد با توبه و شفاعت‏ انسان موجودى ضعيف بوده و در تمام مراحل زندگى نيازمند عنايت الهى است. نفس آدمى مؤثرترين عامل در انحطاط يا ارتقاى اوست. بيشتر مردم مرتكب لغزش ها و نافرمانى خدا شده، در مبارزه با نفس شكست مى خورند و در اين هنگام است كه نااميدى به سراغ آنان آمده، حركت قهقرايى در پيش مى گيرند و براى هميشه از رستگارى و رسيدن به كمالات انسانى مأيوس مى گردند.

وقتى انسان راه بازگشت را به روى خويش مسدود مى بيند، حاضر به تجديدنظر در رفتار خود نيست و با توجه به تيرگىِ افق آينده اش، به هر سركشى و طغيانى دست مى زند. تجسّم اعمال زشت و سنگينى آن ها، همانند كابوسى وحشتناك بر روح انسان سايه مى افكند و او را دچار اضطراب و فشار روانى مى گرداند و بسا ممكن است تبديل به افسردگى شود.

نااميدى و زيان هاى آن‏ چنانچه اشاره شد، اميد در زندگى انسان، باعث انجام كارهاى شايسته و تلاش هاى مفيد و پرثمر مى شود. انسان اميدوار، هم در اين دنيا راحت و سالم زندگى مى كند و هم در آخرت از نعمت هاى فراوان الهى بهره مند مى گردد. در برابر اميد، نااميدى قرار دارد كه زيان هاى فراوانى براى فرد و جامعه به دنبال دارد.

کسى كه به علل گوناگونى همچون تبليغات دشمن، عجول بودن و فقدان آينده نگرى، احساس ناتوانى، احساس خود كم بينى و مشكلات جسمى، به زندگى در اين دنيا اميد ندارد، و كسى كه از آمرزش پروردگار پس از مردن نااميد است، برنامه اى نيز براى بهره مندى از آن ندارد، زندگى را هيچ و پوچ مى داند. او از هم اكنون ناراحت است كه چه پيش خواهد آمد، و چه سرنوشتى در انتظار اوست. از اين رو، به هيچ كار مهمى دست نمى زند و هيچ اقدام مثبتى انجام نمى دهد و چون اميدى به آينده ندارد، مرتكب جنايات بزرگ و خطرناگ مى شود.