رهبر معظم انقلاب، تصمیمات مختلفی می‌گیرند. گاهی در موضوعی سخن می‌گویند گاهی سکوت می‌کنند، گاهی رفتاری انجام می‌دهند و گاهی خیر. این موارد تصمیمات جزئی است. این تصمیمات، حتما براساس یک سیاستهای رفتاری است که همچون چارچوبی به رفتارها و گفتارها، سکوتها و عدم فعل های در مواقع لزوم ایشان جهت میدهد. این سیاستهای رفتاری از یک نظام ارزشی و بینشی، سرمنشأ می‌گیرد. که اولا یک جهانبینی و یک ایدئولوژی دارد که در این نمودار، مبانی و امتدادها نام گرفته است. این مبانی و امتدادها نیز هدفی را می‌طلبد که در قرآن کریم به آن، حیات طیبه گفته می‌شود. حیات طیبه یعنی سعادت دنیا و آخرت. برای رسیدن به حیات طیبه نیز آرمانهایی باید به دست آید که مجموع این آرمانها، ما را به حیات طیبه می‌رساند. بنا بر این نقشه، فهم تصمیمات رهبر انقلاب، آسانتر می‌گردد. شایان ذکر است راهبردها یا همان سیاستهای رفتاری، براساس پژوهش ما، به بیش از سی مورد می‌رسیم که در این نمودار به 4 عنوان از مهمترین آن اشاره شده است. https://eitaa.com/hamim1/962 @hamim1

📍نسبت میانِ مُلک و مَلکوت (این دنیا با آنچه در عالم برزخ و قیامت رخ میدهد) را در مقام تمثیل، میتوان به «برنامه‌نویسی» تشبیه کرد! 🔸 این گوشی همراهی که دست گرفته‌ایم و از طریق برنامه‌ی اندروید با آن کار میکنیم، یا کامپیوتری که از ویندوز آن استفاده میکنیم، یک ظاهری دارد و یک باطن! 🔺 ظاهرش همین چیزی‌ست که در صفحه نمایش مشاهده میکنم و با آن مستقیم سروکار دارم؛ اما باطن و حقیقتش برنامه‌ای است که کُدنویسی شده و به سخت‌افزارهای گوشی داده شده (اصطلاحاً اینطور برنامه‌نویسی شده) تا من بتوانم از گوشی استفاده کنم. 🔸 با هر استفاده‌ای که من از نرم‌افزار این گوشی میکنم، در واقع بدون اینکه حواسم باشد و بدانم دقیقاً چگونه، در حال دستکاریِ آن کُدها هستم و حقیقت اینست که تا آن کدها تغییر نکنند، چیزی در این صفحه نمایش تغییر نمیکند. من آن کدها را نمی‌شناسم و فقط این ظاهر را می‌بینم و با این ظاهر سروکار دارم؛ اما یک برنامه‌نویس، به‌خوبی برایش روشن است که هر اتفاق ریز و کوچکی در این صفحه نمایش، ریشه در چه تغییری در آن کدها دارد. 🔹 نسبت میان مُلک (این دنیای مادی که به حواس ظاهری ادراک می‌شود) و ملکوت (عالَم مثال و عقل - جهانِ برزخ و قیامت) چیزی شبیه این، اما ظریف‌تر و دقیق‌تر است. هر اتفاقی که در اینجا رخ میدهد، ریشه در حقیقتی ملکوتی دارد و همچنین هر کاری که در اینجا میکنیم، دستکاریِ ملکوتِ وجود خودمان در آنجا است. 🔺 نسبت میان «گناه و عذاب / ثواب و نعمت بهشتی» از همین جنس است. عذاب، حقیقت ملکوتیِ همین گناهی است که -نعوذبالله- در این دنیا مرتکب می‌شویم، نعمت بهشتی نیز... ✍ ملااحمدی @Maktabkhaaneh

🎼🎼🎼🎼🎼 راز ماندگاری موسیقی سریال امام علی(ع) و نقش حروف ابجد در آن را از زبان سازنده آن (استاد فرهاد فخرالدینی) بشنوید. ملاحظه بفرمایید که ایشان چطور این موسیقی فاخر را مبتنی بر نت نویسی عبدالقادر مراغه‌ای (شاعر و موسیقی‌دان قرن نهم هجری) و برپایه شعری که متعلق به زمان حضرت رسول(ص) بوده ارائه کرده است. 🗝@Klid_Vazheh🗝

﴿الحمدلله الذی جعلنا من المتمسکین بولایة علیّ‌بن ابی‌طالب علیه‌السلام﴾  🔰گروه جهادی خاتم الانبیاء (صلی‌الله علیه‌وآله) امسال نیز طبق سنوات گذشته قصد دارد جشن بزرگ غدیر را در روستاهای شیعه‌نشینِ محرومِ شهرستان زابل (سیستان و بلوچستان) برگزار نماید. 🔹هزینه‌ی هر پرس غذا ۴۰٫۰۰۰ تومان. 📍شماره کارت گروه جهادی

۶۲۷۳۸۱۷۰۱۰۱۹۲۸۳۳

🔖 با ضربه زدن رو شماره کارت، کپی می‌شود. جهت هماهنگی بیشتر با شماره برادر زمانی تماس حاصل فرمایید.

۰۹۱۲۸۹۸۹۱۶۶

@Maktabkhaaneh

🌷 ذکرُ علیٍّ عبادة... @Maktabkhaaneh

💯 عارفانه‌ترین بیانِ ممکن درباره‌ی شخصیّت امیرالمؤمنین علیه‌السلام @Maktabkhaaneh

❇️ تعبیر عجیب ابن‌سینا دربارۀ شخصیّت امیرالمؤمنین(ع) آیت‌الله جوادی آملی: 🔹 ابن‌سینا در رساله «معراج‌نامه» به زبان فارسی بیانی در وصف امیرالمؤمنین علیه‌السلام دارد که چنین وصفی از غیرِمعصوم دربارۀ منزلت امیرالمؤمنین بی‌نظیر است! جناب بوعلی میگوید: 🔹 «علی‌بن‌ابي‌طالب (عليه‏السلام) در بين ديگر صحابۀ رسول خدا (صلی‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم) مانند معقول در ميان محسوس بود؛ «كَالْمعقول بين‌ المحسوس». او عقل است و ديگران حسّ. حواس به عقل نيازمندند و عقل رهبر آنهاست؛ علی رهبر صحابه است و صحابه به او نيازمندند. 📖 حكمت‏علوی، ص ۴۰ ✅ متن سخن ابن‌سینا در معراج‌نامه: 🔹 شريف‌ترين انسان و عزيزترينِ انبياء و خاتمِ رسولان (صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم) با «مركز حكمت» و «فلك حقيقت» و «خزينۀ عقل» اميرالمؤمنين (عليه‌السلام) چنين گفت كه: «يا على! اذا رأيتَ الناسَ يَتَقَرَّبونَ إلَى خالِقِهِم بأنواعِ البِرِّ تَقَرَّب ألَيهِ بأنواعِ العَقلِ تَسبِقُهُم» و اين‌چنين خطاب، جز به چون او بزرگى صحیح نمی‌بود... «كه او در ميان خلق، آن‌چنان بُوَد كه معقول در ميان محسوس است» فرمود: يا على! چون مردمان در كثرت عبادت رنج برند، تو در ادراكِ معقول رنج بَر تا بر همه سبقت ‏گيرى. لاجرم چون به ديدۀ بصيرتِ عقلى به درک اسرار نائل گشت، همۀ حقايق را دريافت و ديدن يك حكم دارد كه گفت: «لَو كُشِفَ الغِطاءُ ما ازدَدتُ يقيناً» که آدمى را مقامی هيچ برتر از درکِ معقول نيست‏. 📙 معراج‌نامه، ص ۱۵ @Maktabkhaaneh

🔰 تمثیل جالب رهبر انقلاب از موقعیّت تمدّنیِ انقلاب اسلامی: «همان‌طور که در #مباهله همه‌ی ایمان در مقابل کفر قرار گرفت، امروز، همه‌ی ایمان در نظام جمهوری اسلامی در مقابل کفر قرار گرفته است؛ و همان‌طور که معنویّت و صفا و اقتدار معنوی پیغمبر اکرم و خانواده‌اش توانست دشمن را از میدان خارج کند، به فضل الهی و به حول‌وقوّه‌ی الهی ملّت ایران با اقتدار خود و با معنویّت خود دشمن را از میدان خارج خواهد کرد.» 🗓 ۱۳۹۴/۰۷/۱۵ @qom_khamenei_ir

1⃣ مهدکودک،‌ یتیمخانۀ دوران مدرن است. پای این یتیمخانه را به مراسم روضه باز نکنیم. بچه‌ها در عزاداری باید در میان بزرگ‌ترها باشند، اشک ریختن و آه کشیدن و بر سر و سینه زدنشان را ببینند. اینها در تربیت معجزه می‌کند. عاقل، خودش را از برکت اعجاز محروم نمی‌کند. 2⃣ بچه‌ها را به #مهدکودک_هیئت می‌فرستیم تا راحت عزاداری کنیم. اصالت رفاه حتی در روضه‌ها؟! بی‌شک بچه‌ها مایۀ جلب رحمت خدا هستند. آقا و خانم مداح! آقا و خانم سخنران! آقای پدر و خانم مادر! با راحت‌طلبی از رحمت‌طلبی غافل نشویم. ‼️ شاید نشر این مطلب از فرهنگ شدن یک اشتباه جلوگیری کند. 3⃣ می‌دانم دو ویراست قبلی سؤالات زیادی در ذهن‌ها تولید می‌کند. به والدین، مسئولین هیئات و منتقدان پیشنهاد می‌کنم قبل از هر نقد و مخالفتی حتماً این دو صوت را گوش کنند. صوت اول: https://eitaa.com/abbasivaladi/12401 صوت دوم: https://eitaa.com/abbasivaladi/12403 #محرم #امام_حسین علیه السلام ✅ #ویراستی جدید حجت الاسلام عباسی ولدی نشانی صفحه: https://virasty.com/mohsen_abbasivaladi @abbasivaladi

ابن ابی الحدید در شرح نهج البلاغة می نویسد: عبد الله بن عمر، از بیعت با على(علیه السلام) سر باز زد؛ ولی در زمان حجاج شبانه، درِ خانه حجّاج را کوبید تا با عبدالملک، بیعت کند، مبادا آن شب را بدون امام به صبح رساند. این گمان، از آن جا برایش پیش آمد که او از پیامبر خدا(صلی الله علیه وآله) روایت کرده که فرمود: «هرکس بمیرد و پیشوایى نداشته باشد، به مرگ جاهلى مرده است» و کار بدان جا رسید که حجّاج، از سر تحقیر و خوار شمردن او پایش را از رخت خواب بیرون آورد و گفت: [براى بیعت] دستت را به پایم بزن. اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا #مهدی_نصیری #مهسا_امینی

﴿-صلی‌الله علیکَ یا أباعبدالله-﴾  ▪️«اَللَّـهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشّاكِرينَ لَكَ عَلی مُصابِهِمْ» خدایا تو را شاکریم که بار دیگر، محرّمِ حسین‌ت را درک کردیم. @Maktabkhaaneh

💠 سلوک ذیل نور حسین علیه‌السلام 🔻 عارف بزرگ مرحوم سیدعلی قاضی طباطبایی(ره) ماجرای اولین‌ تجربهٔ عرفانی خویش را چنین تعریف میکند: «چهل سال را به عبادت و سلوک و توجه و ذکر می‌گذراندم و دم از پروردگار عالَم می‌زدم و هیچ نشانه‌ای دریافت نمی‌کردم؛ در این مدت نه خوابی دیدم، نه مکاشفه‌ای، نه رفیقی، نه همدردی... روزی خدمت اباعبدالله علیه‌السلام رسیدم و عرض کردم که «آقا می‌خواهم چهل شب در حرم شما بیتوته کنم....». به عهدم عمل کردم و چهل شب ، هرشب در یک نقطه از صحن و حرم مطهر حسین علیه‌السلام شب را تا صبح به عبادت و مناجات و ذکر گذراندم. شبی که به نقطه‌ی شروع رسیدم، انوار الهی بر من تابید و درهای توحید به رویم باز شد. پس از روز چهلم ، از حرم بیرون آمدم و از بین‌الحرمین به سمت حرم حضرت ابوالفضل علیه‌السلام حرکت کردم. در میانه‌ی راه بودم که شخصی که در انظار عمومی چهره و ظاهر افراد مجنون و دیوانه را داشت، با همان حالت به من نزدیک شد و جمله‌ای را خطاب به من گفت و رفت. جمله‌ای که گویا پرده از یکی از رازهای عالَم برداشته باشد! او گفت «سیدعلی، سیدعلی! امروز مرجعِ اولیای عالَم حضرت ابوالفضل است!» و من آن‌قدر سر در گریبان بودم که متوجه منظورش نشدم! و به حرم رفتم. آنجا به نماز مغرب که ایستادم، تکبیرةالإحرام را که گفتم، ناگهان چهره‌ی عالَم دگرگون شد. آنچنان که نه چشمی تابه‌حال دیده و نه گوشی شنیده و نه به قلب بشری خطور کرده است. می‌دیدم که درب و دیوار حرم به‌همراه من تسبیح‌گوی و ذاکر هستند. بارِ این مکاشفه به جانم سنگینی می‌کرد و تحملش برایم مشکل بود. از مستحبات کاستم و نمام را تمام کردم و به منزل رفتم. بلافاصله رفتم به پشت‌بام و رو به آسمان دراز کشیدم. بار دیگر همان صحنه برایم تکرار شد‌. این‌بار گویا تحملم بیشتر شده بود ...» 📖 برگرفته از کتاب «عطش» (زندگینامه‌ی آیت‌الله سیدعلی قاضی طباطبایی رضوان الله علیه) «ألا یا ایّها الساقی ، جوابی خواهش من را بده از جام مشتاقی ، شرابِ مردافکن را بریز از گوشهٔ صهبا ، شرابی از خُمِ بالا که با یک جرعه‌اش از پا ، بیاندازد تهمتن را» @Maktabkhaaneh

🔘 دربارۀ «معنا» در محاورۀ عمومی، «معنا» آن حقیقتی است که در پسِ «لفظ» نهفته است و اساساً لفظ هست تا انسان را به آن دلالت کند. هیچ‌گاه واژه‌ها و جملات خودشان هدف و مقصد نیستند، بلکه الفاظ، حداکثر معبری‌اند که از طریق آنها میتوان به معانی راه یافت و این معانی‌اند که مقصودِ انسانند. به همین دلیل است که نزد عاقلان، متوقّف‌ماندن در واژه‌ها و جملات و بی‌توجّهیِ محض به معانی، امری سفیهانه قلمداد می‌شود. برای راه‌یافتن به معنا هم راهی جز فرارَوی از لفظ نیست. معنا را باید در موطنی ورای واژه‌ها و الفاظ -که محسوسِ چشم و گوش نیستند- جستجو کرد. معانی چون روح در کالبد لفظ‌ها جای گرفته‌اند و انقدر مهمّ و تعیین‌کننده‌اند که لفظ‌ها را هم به تبعِ خودشان دارای ارزش و اعتبار کرده‌اند. لفظ‌هایی که حاوی معانیِ قدسی هستند، نزد آدمیان -به اقتضای نظام ارزشیِ هر مکتب فکری و ملّیتی- تقدیس می‌شوند و لفظ‌هایی که دلالت بر معنایی سخیف و بی‌ارزش می‌کنند نیز همین جایگاه را از معانی‌شان اکتساب می‌کنند. ✍️ علیرضا ملااحمدی @Maktabkhaaneh

◾️ هویّت عزاداری به چیست؟ ‏آقای ‎«محسن حسام‌مظاهری» در جدیدترین نقدِ سیاسی‌اش، تلویزیون و بطور خاص برنامۀ ‎#معلّی را هدف گرفته. او در نقد اجرای عزاداری‌های محلّی که در استودیوی این برنامه جمعی از فلان شهرستان می‌آیند و برنامۀ عزاداری‌شان را اجرا میکنند، چنین میگوید: ♨️ «‏آیین مذهبی، یک فرم نمایشی نیست که بشود مثل تئاتر هر جا و هر زمان دوباره اجرایش کرد. آیین مذهبی و به‌ویژه فرم‌های سنتی، یک پدیده‌ی زمانمند و مکانمند است که در لحظه، به‌صورت جمعی، خلق می‌شود. در کنش و واکنش آیین‌گزاران. ‏بستر برپاییِ آیین مذهبی، استودیوی تلویزیون نیست. با نمایش آیین در رسانه، رسانه دینی و آیینی نمی‌شود؛ تنها آیین با خروج از زمینه‌اش تهی و بی‌معنا می‌شود. 🔸 ‏جای «غوغای شاهرودی‌ها» (اشاره به یکی از همین اجراها) همان قالب زمانی (ایام آیینی: زمان مقدس) و مکانی (روستای خرقان شاهرود) است، نه یک لازمان بیرون از تقویم (برنامه ضبطی است) و فضای مصنوعی و نمایشی (استودیو). 🔻‏سینه‌زنی شاهرودی‌ها در استودیو (حتی اگر اسمش را بگذارند حسینیه) و مقابل دوربین و پروژکتور و...، نمایش است، شو است، تصنّع است، اما آیین نیست. این همان تمایزی است که پیتر بروک (کارگردان بریتانیایی تئاتر) با فراست و نکته‌سنجی بین یک تعزیه‌ در روستایی در حاشیه مشهد با نمایش تعزیه‌‌ در جشن هنر شیراز میبیند و میفهمد؛ اما مدیران فرهنگی ایرانی و شیعه درک نکرده و نمیکنند...» 📍در نقد تحلیل ایشان، به یک نکته بسنده میکنم: 🔺 ظاهر اینست که دغدغۀ ایشان محافظت از سنّت‌های عزاداری‌ست؛ اما در عمق این تحلیل که تأمّل کنیم، [قاعدتاً ناخواسته] عزاداری را از درون تُهی ‌کرده و به امری زمانمند و مکانمند تقلیل داده است! اصلی‌ترین عنصرِ ‏عزاداری که «انسانِ عزادار» باشد را از صحنه‌ی عزاداری حذف کرده و بجای آن، موقعیّت زمانی-مکانی را محور اصلی قلمداد کرده است! 🔹 «واقعه» را چه کسی خلق میکند؟ مسلماً «کنش‌گرِ واقعه‌ساز». «مجلسِ عزا» را چه کسی تکوّن می‌بخشد؟ انسانِ عزادار. ازمنظر علل اربعه‌ی ارسطویی هم بخواهیم بنگریم، ‏علّت فاعلی و قابلی و صوری را کدام هویّت سامان میدهد؟ انسانِ عزادار. زمان و مکان چه نقشی دارد؟ هیچ؛ فقط علّت معدّه است. علّت معدّه در هویّت پدیده هیچ [دقیقاً هیچ] موضوعیّتی ندارد؛ بهمین دلیل چه‌بسیار انسان‌هایی که فراتر از هر زمان و مکانی، در تجربه‌ای درونی (اگزیستنسیل) یادی از مصیبت اباعبدالله ‏علیه‌السلام کرده‌اند و حقیقتاً در ملکوت عزادار شمرده‌ شده‌اند. ✔️ واقعه را ‎#انسان است که «خلق» میکند؛ نه زمان و مکان. انسان عزادار در خلقِ واقعه، مقیّد به هیچ زمان و مکانِ خاصی نیست که اگر آن بسترِ خاص نبود، دیگر نتوان هویّت این پدیده را «عزاداری» خواند. بلکه برعکس، اساساً این ‏انسان است که با خلقِ واقعه، به زمان و مکان معنا و هویّت می‌بخشد. ▪️ انسان عزادار حتی اگر استودیوی تلوزیون و یک روز معمولی هم باشد، باز میتواند با انعکاسِ سوزِ درونی‌اش، واقعه‌ای را خلق کند که به اندازه‌ی ایام محرّم خاصّ و دارای هویّت و جاودانگی در زمان‌ها و مکان‌ها باشد. ✍️علیرضا ملااحمدی @Maktabkhaaneh

«ألا یا ایّها الساقی جوابی خواهش من را بده از جام مشتاقی شرابِ مردافکن را بریز از گوشهٔ صهبا شرابی از خُمِ بالا که با یک جرعه‌اش از پا بیاندازد تَهَمتَن را» @Maktabkhaaneh

┈┅ ❁❁ ┅┈ ⚫️ نسخه PDF 🔺 کتاب «سیاهپوشی در سوگ ائمه نور (ع)» ✍ به خامه استاد #علی_ابوالحسنی_منذر 💥 ریشه‌های تاریخی و مبانی فقهی سیاهپوشی در سیره اهل بیت (ع) |چاپ قدیم، سال ۱۳۷۵ 🔰 اشاره: این کتاب علمی با انبوهی از اسناد تاریخی و حدیثی محکم، از مبانی سیاهپوشی در عزای اهل بیت (ع) به دفاع بر می خیزد و یک دور تاریخ عزاداری در اسلام را نشان می دهد. طبق تحقیقات استاد منذر، شایعاتی که سیاهپوشی در مصائب آل الله (ع) را از اساس، سنت بنی عباس قلمداد می کند، فاقد وزانت علمی است. ╭────────────╮ 🆔 کانال اسرار تاریخ 🌐 eitaa.com/monzer_ir ╰────────────╯

👆 ‏اینجا -محل اقامه‌ی عزای رزمندگان شمیرانات با مداحیِ حاج محمود کریمی- حیاطِ پادگان ۰۶ ارتش است. نه امامزاده است و نه مسجد و حسینیه و هر چیزی شبیه اینها. 🔻 از نظر آقای ‎محسن حسام‌مظاهری در چنین جایی اساساً برگزاری یک مناسک واقعیِ عزاداری ‎#ممتنع است؛ چونکه یک «مکانِ مقدّس» نیست! ❗️همینقدر مسخره 😏 @Maktabkhaaneh

گونی سوراخ است! یک تحلیل رایج و شاید پرطرفدارترین تحلیل در مورد حجاب، «انفعال مسوولین» است. «مسوولان مقید نیستند، فکر انتخاباتند، ترسیده‌اند و... . و چنانچه اینگونه نباشند و ترک فعل نکنند مسأله قابل حل است». برخی حتی وعده‌های یک‌ساله و دو ساله می‌دهند. نیروهای مردمی هم غالب توانشان بر «مطالبه» و «تحصن» متمرکز شده است. چند تن از منبر‌ی‌های مشهور و ائمه جمعه زبان تهدید به خرج دادند که اگر مسأله را جمع نکنید خودمان وارد می‌شویم. جالب که از امام هم نقل‌قول می‌آورند! در این فضای «اذهب انت و ربک فقاتلا» دیگر حتی ساده‌ترین مکانیزم‌های اجتماعی مثل تذکر زبانی کمتر محل گفتگو قرار می‌گیرد. این چگونه وضعیتی است که ما آن دچاریم؟ وضعیتی که در آن فناوری‌های مردمی در موضوع حجاب بسیار کندتر و کمتر از فناوری‌های قانونی و قهری حاکمیت رشد کرده‌اند. سرگیجه هیات‌ها را در محرم ندیدید؟ این سرگیجه ناشی از چیست؟ به هر حال، این رایج‌ترین تحلیل است. فرض پنهان آن هم این است که اگر قوای سه‌گانه اراده کنند، «می‌توانند». من خود منتقد این فشلی و سردرگمی در امر سیاسی هستم اما در بهترین حالت چشمم هم آب نمی‌خورد. علی‌القاعده اگر این تحلیل در دهه شصت معنادار بود امروز نباید به همان میزان مطابق با واقع باشد.‌ دیگر هر چه در این تنور هیزم بیشتری بریزیم و دوز غیرتش را بالا ببریم تنها زمان بیشتری را از دست داده‌ایم. سهم امید ما از قانون و مداخله‌ی سخت باید واقعی باشد. ما که نمی‌توانیم در هر زمانی قواعد و بایدهای انتزاعی را تکرار کنیم. ضمناً و در یک لایه عمیق‌تر اگر می‌گوییم مسوولین نمیخواهند و گرنه میتوانند، باید توضیح بدهیم دقیقاً و به نحو اجتماعی چرا نمی‌خواهند و چطور محافظه‌کار شده‌اند؟ و در ادامه نیز هر چه بگوییم باز باید تبیین ژرف‌تری تا رسیدن به کُنه واقعیت ارائه کنیم. طاقچه و دیجی‌کالا و... خیلی ضربات کوچک و بزرگ دیگر به پیکره‌ی حجاب در راه است و جامعه‌ی شما روز به روز به بد بودن بدحجابی بی‌حس‌تر و منفعل‌تر می‌شود. اصلاً مسوولین براساس کدام ایده عمل کنند؟ طرحی موجود است؟ گیرم از منجلاب لایحه هم درآمدند و بهترینش را مصوب کردند. ثم ماذا؟ ضمانت اجرای آن تا کف بدنه چه؟ گیرم نیروهای فرهنگی هم مثل چند ماهی که گذشت تمام انرژی‌شان صرف قانون شد! بفرمایید این پطرس‌های فداکار تا چه زمانی قرار است انگشت خود را در این دیوار سوراخ نگه دارند و از بی‌حسی آن‌ها هم از کار نیفتند؟ قبول می‌کنم در این میانه یک گفتار رایج و متضاد هم بر عدول از حجاب گفتمانی شده است. اما اگر چنانچه این گفتمان را غالب بدانیم باز هم‌ باید توضیح بدهیم دقیقا و چرا این گفتمان توانسته غالب بشود؟ اگر باز هم به «انفعال مسوولین» برسیم گرفتار دور شده‌ایم خیلی خطاهای دیگر. مردم کجای حل مسأله هستند؟ @Mahdi_Takallou

📝 نقش مرجعیّت در «سرکه‌ای که شراب شد!» 🔸 گفته‌اند که وقتی دادگاه محاکمۀ شیخِ شهید (رضوان‌الله‌علیه) در نظمیۀ تهران در میدان توپخانه درحال برگزاری بود، آن بیرون چوبۀ اعدام را آماده کرده بودند! چیزی که مسلّم است، قرار نبود محاکمۀ واقعی با شنیدنِ دفاعیات متهم برگزار گردد. آن «عمامه‌ به‌سر» شیخ ابراهیم زنجانی خیلی عجله‌ای و ناشیانه متهم را تفهیم اتهام کرد و سریع حکم را صادر کرد. 🔸 یکی از اتهاماتی که آن شیخِ عمامه‌به‌سر به شیخِ شهید(ره) وارد کرد «إفساد فی‌ الأرض» بود. این را دیگر از کجا آورده‌بود؟! قطعاً قبل از این، بستری اجتماعی فراهم شده‌بود که بتوان چنین اتهامی به یک «مُصلح اجتماعی» وارد کرد و کسی صدای اعتراض بلند نکند! 🔸 چندی قبل، پیروِ اختلافاتی که با منحرف‌شدنِ جریان مشروطیت بین شیخِ‌شهید و دیگران پیش‌ آمد، علمای ثلاثه نجف در پاسخ تلگراف‌های سیدعبدالله بهبهانی و سیدمحمد طباطبایی که از رفتارهای شیخ‌فضل‌اللّه نوری(ره) به آنها شِکوه کرده بودند، چنین حکم کردند که «چون نوری مخلّ آسایش و مفسد است، تصرفش در امور حرام است»!! این قطعاً حکم به اعدام شیخ نبود، اما آنان‌که باید بهره‌شان را از این حکم می‌بردند، بردند. 🔹 مراجع ثلاث در نجف بودند و هزاران کیلومتر دورتر از متن واقعه؛ هرآنچه که مطلع می‌شدند، محصول شنیده‌ها و تلگراف‌هایی بود که معمولاً از سوی جریان منورالفکری با هدف بهره‌برداری از نفوذ مرجعیت به دستشان می‌رسید. اما در آن‌سو، شیخِ شهید(ره) در متن ماجرا بود؛ دیده‌بانی نافذ و دقیق که به‌خوبی «نشانه‌های ضعیفِ تغییر» را در موج‌سواریِ غرب‌زدگان و سکولارهای مشروطه‌خواه دیده‌بود و به تقابل با «این مشروطیتِ منحرف» برخاسته بود. طبیعی بود که آنچه به اطلاع مرجعیتِ نجف می‌رسد، چندان به‌نفع شیخِ‌شهید نباشد. 🔹 حاصل آنکه: سالروز شهادتِ آن مرد بزرگ، همواره می‌تواند (و باید) بهانه‌ای باشد برای نقدِ درون‌گفتمانیِ حوزه علمیه‌‌ای که امروز شاهدش هستیم «در عرصۀ سیاست». آنچه می‌گویم، ناظر به «بخشی از علمای قم» است: امروز با جریان فقاهتی روبه‌رو هستیم که یا مهم‌ترین مسئله‌های اجتماعی و سیاسیِ روز برایش اهمیتی ندارد، یا اینکه اگر هم در موضوعی سخن می‌گوید، به‌طرز فاحشی متأثر از اطلاعاتِ فیلتریزه‌شدۀ اطرافیان و اصحابِ بیت است. ازبس که موضوعی در اولویتِ چندم است، یا ناظر بر یک جریانِ سیاسیِ خاص است، یا چیزی شبیه اینها. شبیه چنین ماجرایی را در چهره‌ای روشن‌تر، در حاشیه‌های گوناگون فتنۀ ۸۸ مشاهده می‌کردیم. 🔹خلاصه اینکه مراقب جریانِ معارض با مبانی انقلابی که دارد درون حوزۀ علمیۀ امروز جوانه می‌زند و بیوتِ برخی بزرگان را تصاحب کرده و اطلاعاتی را هدفمند به ایشان می‌رساند، باشیم؛ نکند که باز با «سرکه‌ای که شراب شد» مواجه شویم و کار از کار گذشته باشد... ✍️ علیرضا ملااحمدی @Maktabkhaaneh

♻️ آیت الله جوادی آملی: مقایسۀ جمهوری اسلامی با حکومت امیر المومنین 🔹جمهوری اسلامی از حکومت امیر المومنین بهتر است... 🔰 از دید آیت الله جوادی آملی- حفظه‌الله تعالی-: این مسلّم است که احدی با اهل بیت- علیهم‌السّلام- قابل مقایسه نیست اما بحث بر روی حکومت و تمام ارکان آن است و نه صرفاً شخصیت و ویژگی‌های شخص حاکم‌.... چهار تا و چهارصد تا و چهار هزار تا و چهل هزارتا فساد چیزی نیست که انسان بخواهد با آن اساس حکومت را بزند چرا که فساد در همهٔ حکومت‌ها وجود داشته، مهم اصل آن نظام، ارکان آن و تلاش برای رفع اشکالات است که در این نظام وجود دارد. @gah_newesht

نخستین شماره دو ماه‌نامه الهیاتی باور، از امروز ۱۴ مردادماه ۱۴۰۲، توزیع و در اختیار مخاطبان قرارمی‌گیرد. این شماره با ۶ پرونده و ۴ یادداشت آزاد پیش چشم شما مخاطبان عرصه عمومی اندیشه، الهیات و دین‌پژوهی است. 🗒نخستین پرونده ويژه باور، به مناسبت درگذشت ویلفرد مادلونگ، شیعه پژوه نامدار غربی، به دبیری حمیدرضا تمدن تهیه وتنظیم شده است.‌طرح جلد نخستین شماره باور به پاس تکریم شیخ تمام شاخه‌های شیعه‌شناسی به ایشان اختصاص دارد. 🗒دیگر پرونده خواندنی نخستین شماره باور، دین و هنر است که به دبیری ساجده ابراهیمی و به بهانه خودکشی کیومرث پوراحمد به سراغ فراز و فرودهای نمایش نیستی درسینما، انیمه و ادبیات می‌رود و با مرور پیوند میان هنر و دین، خودکشی را در تاریخ هنر مطالعه می‌کند. 🗒پرونده تاریخ به دبیری یاسر قزوینی کار خود را در باور با وضاح خنفر، مدیر جنجالی الجزیره در روزهای انقلابی بهار عربی، آغاز می‌کند. خنفرکه در میانه بهارعربی از مدیریت الجزیره استعفا داده، حالا با نگارش نخستین بهارکه به تازگی توسط نشر هرمس ترجمه و روانه بازار شده است، درصدد است تا با گرته‌برداری از سیره نبوی طرحی نو در خاورمیانه کنونی دراندازد.‌ این پرونده، شامل مصاحبه اختصاصی باور با وضاح خنفر، یادداشت‌هایی انتقادی بر نخستین بهار، میزگرد و مصاحبه‌هایی با اهل فن درباره کتاب و پروژه فکری- رسانه‌ای خنفر و برنامه آن برای آینده خاورمیانه و جهان اسلام است.‌ @baavarmag