📸#گزارش_تصویری 🔹برگزاری همایش ملی منظومه فکری آیت الله خامنه‌ای با تأکید بر اندیشه فقهی در سالن حکمت دانشگاه قم 🤝روابط‌عمومی دانشگاه قم🤝 @university_of_qom روبیکا | آپارات #سرآمدی_علمی_تربیت_ولایی_نشاط_معنوی

امید آمریکایی‌ها سوپرمن است، امید در ایران چیست؟ (حجت‌الاسلام مهدیزاده) #تصویرسازی_امید رویداد #روایت_حقیقت مرکز مطالعات پیشرفت عماد 👇: https://eitaa.com/emaad_ir 🆔 @social_theory

♨️ حفظ «کدام نظام» أوجب واجبات است؟ 👈 نقد دو تفسیرِ غلط از جملۀ حکیمانۀ «حفظ نظام از أوجب واجبات است». ✍️ علی‌رضا ملااحمدی این سخن عمیق و حکمیانه که از جز امام خمینی (قدّس سرّه الشریف) برنمی‌آمد، طی سالیان پس از انقلاب اسلامی به‌ویژه دو دهۀ گذشته همواره دچار بدفهمی و سوءبرداشت شده است. دو برداشتِ مغالطه‌آمیزِ متفاوت که البته دو روی یک سکّه هستند، باعث به محاق‌رفتنِ معنای عمیق این سخن شدند: 1️⃣ یک سوءبرداشت که سابقۀ طولانی‌تری دارد و بیشتر از سوی جریان مخالف نظام مطرح شده، از آن عبارت نتیجه می‌گیرد که «پس نظام جمهوری اسلامی هر کاری که لازم باشد برای حفظ خودش می‌کند و دست به هر ظلم و جنایتی که لازم باشد می‌زند تا بقائش به خطر نیفتد»! 2️⃣ سوءبرداشت دوم امّا سابقۀ کمتری دارد و به‌ویژه پس از ماجرای فتنۀ 1401 و قانون حجاب و... ابتدا از سوی جریان لیبرال و اخیراً -در کمال بُهت و تعجّب- از سوی یکی از چهره‌های جریانِ پایداری مطرح شد، این نتیجه‌گیری از آن عبارت است که «حالا که حفظ نظام به عنوان یک حکم أوجب با -به عنوان مثال- حجاب به عنوان یک حکم واجب امّا فرعی تزاحم کرده، پس باید -لااقل موقّتاً- از حکم فرعیِ حجاب دست بکشیم تا نظام حفظ بشود و در وقتی دیگر که مناسب بود، برای آن حکم واجب هم تدبیری بیندیشیم»!! ❓اینجا میخواهم با طرح یک پرسش اساسی این دو سوءبرداشت را به نقد بکشم: «دقیقاً کدام نظام؟ این «نظام»ـی که حفظش أوجب واجبات است، دقیقاً چیست؟» اگر جواب این سؤال مشخص شود، وجه مغالطه‌آمیزبودنِ آن دو برداشت هم نمایان می‌گردد: 🔸 هر نظام سیاسی از جمله نظام جمهوری اسلامی ایران یک «هویّت حقوقی» دارد که همین ساختار سیاسی و اقتصادی و... است که در قانون اساسی تدوین شده است. در این دو سوءبرداشت، معمولاً منظور از «نظام» همین ساختِ حقوقی و سیاسی است. یعنی کلمۀ «نظام» در آن عبارت حکیمانۀ حضرت امام (ره) را این ساختار فهم می‌کنند و فکر می‌کنند منظور ایشان این بود که «ساختار حقوقی و سیاسیِ جمهوری اسلامی است که حفظش أوجب واجبات است». طبعاً از این تلقّی، یکی از آن دو برداشت صورت می‌گیرد. این هر دو، دو روی یک سکّه‌اند؛ زیرا هر دو منجر به سکولاریزاسیون نرمِ نظام جمهوری اسلامی می‌شوند و به مرور باعث می‌شوند این نظام از درون تهی شود. (چنانکه نمونه‌اش را در هر دو سو مشاهده میکنیم.) 🔹 امّا هر نظام سیاسی علاوه‌بر آن هویّت حقوقی، یک درونمایۀ ارزشی دارد که ساختار حقوقی درواقع قرار است محافظ و اقامه‌کنندۀ این نظام ارزشی باشد. این امر در مورد جمهوری اسلامی ایران که اساساً هویّت خود را «دینی و اسلامی و إلهی» تعریف کرده مؤکّد و مضاعف است. رهبر انقلاب از این درونمایه تعبیر به «ساختِ حقیقی» و «سیرتِ انقلاب» کرده‌اند، در برابر ساخت حقوقی که از آن تعبیر به «صورتِ انقلاب» کرده و بارها هشدار داده‌اند که دشمن همواره تلاش کرده «صورت انقلاب باقى بماند، اما باطن انقلاب، سيرت انقلاب، روح انقلاب از بين برود.» (۱۳۸۹.۱۱.۱۵) در نگاه ایشان، آن ساختار حقوقی حکم «بدن» را دارد و این ساختِ درونی، «در حكم روحِ اين جسم است.» (۱۳۸۷.۰۹.۲۴) ✅ با این بیان، پاسخ سؤال بالا روشن است: آن «نظام» که حفظش أوجب واجبات است، نه صرفاً ساختِ حقوقی (چنانکه در آن دو سوءبرداشت تلقّی شده) بلکه حقیقتی مرکّب از «صورت و سیرتِ انقلاب اسلامی» است. جالب اینکه رهبر انقلاب (به‌عنوان مفسّر اصیلِ حضرت امام) این سخن را در مورد جملۀ مذکور هم تصریح کرده‌اند: 🔗 ادامۀ یادداشت Maktabkhaaneh@