ولی همیشه برام سواله! اونی که دچار #تسویف شده مگه خبر داره از آینده؟!

تسویف یجور بیماریه!! من بهش میگم بیماری بی ارادگی...، ویکی از حربه های محکم و کاری شیطون

ب همین خاطر روایات تاکید میکنن کار خیر رو نباید به تاخییر انداخت

یه شب راجع به #گناه حرف میزنیم، طرف خیلی منقلب میشه که حتما گناهو ترک کنه... تو همون لحظه و ثانیه باید اقدام کنه! اگه نکرد باز شیطون میاد سراغ دلشو باز بی تفاوتش میکنه

مگه من میدونم اگه امشب با حال #گناه بخوابم، فردا صب فرصت توبه بهم میدن؟!

نمیدونم... خیلی جرأت میخواد... خیلی جیگر میخواد... من ک نمیتونم!

از یه طرف نمیذاره #گناهه رو ترکش کنی، از طرفیم نمیذاره کار خوبه رو انجام بدی... .اینقدر پلیده!

حالا همون طور که تو ترک#گناه تسویف داریم، تو انجام خیر هم #تسویف داریم..

چون معلوم نیست فردا یا پس فردا یا شاید یه سال دیگه، میل به انجامش بیاد سراغت!

به همین خاطره که میگن وقتی به کار خوبی میل پیدا کردی سریع انجامش بده

یا اصلا میلشو داری، ولی از کجا معلوم فرصت انجامشو داشته باشی!

و بدترین حالتش اینکه مارو عادت میده به انجام ندادن و به فرداها موکول کردن!