روز ها خفته در زیر پتو شب ها سر در گوشی به یک سو!!! آخر این زندگیست یا اعتیاد؟ صبح،ظهر و مغرب هر سه وعده نماز ها قضا!!! این است همان شعار انقلابی گری ها؟

زندگی مثلِ یک دُرِّ گرانبهاست

که هدیه خداست به بندگان

این که یک گوشه می شود یمن گوشه ای دیگر فرانسه

در این گوشه ظلم و ستیز و کشتار

در آن گوشه مثلا آزادی بیان...

از الطاف انسان‌ست

اینکه گوشه ای میشود سوریه و گوشه ای میشود مهدِ فرهنگ ترکیه

آزادی‌ست... فقط قدرش را نمیدانیم

اگر در میانمار مسلمان کشی کنند همه مانند کبک سر در زیر برف میگویند بکشید آن ها ظالم اند...

اگر فلسطین را اشغال کنند و بگویند دولت اسرائیل ظلم نیست ولی اگر اعتراض کنند نسبت صهیونیست ها آخرِ ظلم است...

و خداوکیلی چه قدر آدم میتواند وقیح باشد در لباسی که نه صادق است و نه زیبا کلام که حرفانش بیشترادای روشنفکری دارد تا خودِ روشنفکری