🌀 جای خالی فرهنگ‌نگاری در تبلیغات سازمانی 🖋 محمد حق‌پرست 🔹 تحلیل پیشینه و حال مکان‌های تبلیغی بر اساس «مطالعه فرهنگ و آداب و رسوم منطقه»، همان رکن اساسی تبلیغ، یعنی مخاطب‌شناسی است. مخاطب‌شناسی چشم مبلغان دیگر را نسبت به حال و آینده فرهنگی منطقه باز می‌کند و از بی‌خبری و سردرگمی رهایی می‌بخشد. 🔹 با وجود مسئله ای به این مهمی، بعد از گذشت چند دهه فعالیت سازمانی تبلیغ در عرصه داخلی و بین‌المللی، هنوز آثار بسیار کمی (اعم از محرمانه و غیرمحرمانه) تولید شده است. ورود مبلغان به هر منطقه‌ای بدون مطالعه تفصیلی مکان، یکی از ضعف‌های پرتکرار تبلیغ است که می‌توان آن را چاره کرد، ولی همت و عزمی برای این مهم وجود ندارد. اگر تولیداتی هم بوده، سازمانی نیست بلکه صرفا بر اساس دغدغه‌های شخصی است. 🔹 افزون بر این، تجربه‌های موفق و ناموفق مبلغان در عرصه‌های مختلف تبلیغی در هر منطقه، گنجینه‌ای است که به آن بها داده نشده و ظاهرا همچنان در برنامه و دستور کار سازمان‌های ذی‌ربط نیست. مثل اینکه فرض برخی مسئولین بر این است که هر طلبه‌ای در هر منطقه‌ای یا هر عرصه‌ای باید از صفر شروع کند و تمام تجربیات خودش را هم با خود ببرد یا دفن کند! 🔹 از وظیفه ذاتی سازمان‌ها و نهادهای تبلیغاتی و کم‌کاری آنها که بگذریم، اما وظیفه گروه‌های جهادی تبلیغی و خودِ مبلغان است که «فرهنگ‌نگاری، واقعه‌نگاری و خاطره‌نویسی تبلیغی» را احیا کنند تا ثمره این تجربیات در اختیار دیگران نیز قرار بگیرد و راه ایشان را ادامه دهند؛ باشد که اطلس تبلیغی کاملی شکل بگیرد به خصوص در عرصه مخاطب‌شناسی. #فرهنگ_نگاری #مخاطب_شناسی #تبلیغ @Manahejj