من از خودم بودن میترسم، از نشون دادن ضعف‌هام میترسم، ازاینکه کسی بفهمه خوب نیستم میترسم، از اینکه کسی بدونه ناراحتم میترسم، از اینکه کسی 'من' رو بشناسه میترسم، از نخواسته شدن میترسم، از تنها شدن میترسم، از اینکه کسی بدونه من انقدر ترس‌هام زیادن میترسم، من از همه اینا میترسم.

کاش فردا آدمها فاطمه بی‌حوصله رو بپذیرن و منو وادار به خنده های مصنوعی نکنن.

امروز خودم رو در پوچ‌ترین نقطه زندگیم پیدا کردم، انگاری هیچ هدف، علاقه، ارزشی درمن وجود نداره. فقط پرازخالی‌‌ بودنم و از ته دل به آدمهایی که میدونن دارن چه غلطی میکنن حسودیم میشه.

مست چشمانت شدن عجیب فریضه ی دوست‌داشتنی ای بود و این اشکی که روان است، ولیمه ای برای تن‌خسته ماست.

گاهی وقتا یه فشردن دست، یه نوازش سر، یه تکیه دادن به شونه، میشوره میبره کل حال خرابمو. _حداقل برای چنددقیقه_

یه دروغی که ناخودآگاهم خیلی بهش معتقده اینه که تهش اصلا مهم نیست، مهم گریه و خنده های الانه.

کاش فقیهی از فقهای عرب بودم، تا برایت کتابی ازجنس کتاب های آسمانی مینوشتم و هرفعلش را بر وزن _انا للمعشوق و انا الیه راجعون_ صرف میکردم و هرسحرگاه بر روی بلندی فریاد _هل من ناصرینصرنی_ سرمیدادم تا بدانم چه کسی میتواند در پرستش تو مرا یاری دهد، و آنگاه است که همه‌کس ازاین فعل عاجزند. که خدای خالق تو الله لاینتهی است و تو خدای من.

_

این روزها همگی برایم یادآور صحنه هایی‌ست که درپشت پلک قاب شدند. و من هنوزهستم، اون پشت‌مشتا، قایمکی، دور از چشم خودم و خودت و بقیه، یه‌گوشه نشستم و بالبخند بدرقه‌ت میکنم.