🟢📣)))) ترتیل سوره قدر

السلام علینا وعلی عبادالله الصالحین

💚دعـاےهررو‌زمـاه‌رجـب ✨یا مَنْ اَرْجُوهُ لکل خیر... ✨التمـاس‌دعـا مرحوم سید قاسم موسوی قهار

♡•• عزیزان من الان وقت خلوت با خداست نیم ساعت گوشیو کناربذار از فضای مجازی بیا بیرون تو فضای حقیقی برس به یار💞 ببین با خودت چند چندی ! دعا برای رزمندگان اسلام فراموش نشه: اللهم انصر جیوش الاسلام و عساکر الموحدین 🤲 #اغلب‌محتوای‌‌کانال‌مرصادلینک‌نداره 🟧 ⃟ٖٖٜٖٜ ⃟ٖٖٜٖٜ ⃟ٖٖٜٖٜ🇮🇷 @marsad #مرصاد

🌥 🤲 🤲 📖 حتما با آرامش کامل بشنوید 🗳 ⃟ٖٖٜٖٜ ⃟ٖٖٜٖٜ ⃟ٖٖٜٖٜ☫🇮🇷 @marsad #مرصاد

🌙 دعای هر روز ماه رجب ❇️ يا مَن اَرجُوهُ لِكُلِّ خَير 🔶 اى كه براى هر خيرى به او اميد دارم

بلاگر انقلابی نما به تبلیغات‌چی‌های بی‌نام‌ و نشان تو فضای مجازی میگن که بزرگ‌مردان نام آور رو تخریب میکنن و یهو غیب میشن❗️ وجود حقیقی و قابل رهگیری ندارن ساخته دشمن ، برای زدن و در رفتنن❗️ اگر خواستی بلاگرهای انقلابی نما رو بشناسی ، ببین کی داره به شخصیت بزرگمردی مثل سردار قالیباف عزیز ، یار دیرین شهید حاج قاسم سلیمانی حمله میکنه ❗️⚠️ الان دکتر قالیباف خط قرمز تفکیکمرد از نامرد و تشخیص انقلابی ازانقلابی‌ نماهاست. 💠 مرصاد 💠 🇮🇷

🌸 نه برگ گلی به شاخه ها می‌ماند، 🍃 نه هیچ کس به جز خدا می ماند، 🌸 خوش باش و بدی مکن که از ما تنها 🍃 یک خوبی ویک بدی به جا می‌ماند... 🌸🍃

عمروعاص به ابوموسی اشعری گفت: نه تو رأی بده، نه من... ابوموسی فریب خورد و رأی نداد و عمروعاص حکمیت را با رأی خود به نفع معاویه تمام کرد! 👹 مراقب عمروعاص‌ها باشیم!👹 🤍♥️💚پای کار ایرانیم.♥️🤍💚 🌸🍃

📣((( فیلم واقعی از آستان قدس رضوی: تعویض سنگ مضجع شریف امام هشتم 💔 عرض تسلیت به حضرت ثامن الحجج علیه الاف التحیة والثناء 🌸🍃

🖤زندان مخوفی که حضرت امام موسی کاظم علیه السلام در آنجا زندانی و به شهادت رسیدند. 😭😭 💔یادشهداکمترازشهادت‌نیست 💔 باشهـــداوسیّدالشُّهداتــاظهــــور 🌸🍃

در فاصله کوتاهی از بقعه شیخ کلینی و در زاویه شمال غربی مدرسه مستنصریه خانه سندی بن شاهک زندان‌بان حضرت امام موسی کاظم(ع) و زندان تاریکی که سالیان دراز آن حضرت در آن زندانی بودند قرار دارد که مقدمات آماده سازی آن برای زیارت علاقمندان در حال انجام است. بر طبق گفته کهنسالان و ساکنین منطقه در حدود یک قرن گذشته این بخش مسدود بوده و از ورود افراد به آن جلوگیری به عمل می‌آوردند این زندان در فاصله اندکی از جسر الشهداء که سمت مشرق بغداد (محله رصافه) به محله‌های غرب بغداد و محله کرخ و توابع آن وصل می‌کند قرار دارد. این پل در جای‌‌ همان پلی بوجود آمده است که پیکر مبارک حضرت موسی بن جعفر(ع) پس از آن بر روی آن قرار داده شد.

امام خمینی رحمه الله علیه در مورد شهید بهشتی فرمودند ، مرتبه مظلومیت ایشان در مقابل مقام شهادت ، بسیار ناچیز بود! عجبا ، مظلومیت چنین رتبه و مقامی دارد؟ بله مظلومیت در اوج اقتدار ، رتبه ای بس عظیم است. #سلام‌بر‌قالیباف

مصر قشنگ سیفون رو کشید روشون 😂😂گفت عکس مهسا امینی رو باید اول پاک کنید . .

مناسب برای پروفایل

⭕️ ۷۵۰۰ #کارخانه تعطیل و نیمه تعطیل از زمان شروع فعالیت #دولت_سیزدهم تاکنون در کشور احیا شده است. ✍🏻 اگه در هر کارخانه ۵۰ نفر به کار برگشته باشند ( که قطعا بیشتر بوده) در مجموع ۳۷۵ هزار نفر شاغل شده اند. یعنی؛ ۳۷۵/۰۰۰ شغل ۳۷۵/۰۰۰ ازدواج ۳۷۵/۰۰۰ خانواده...‼️😳 #سفره‌ی_مردم #معیشت

بسم‌الله «ولی من رای میدم. چون پسرم اتیسم داره.» همینکه جمله‌ام تمام شد با ترمز محکم و ناگهانی راننده، همه هُل خوردیم سمت جلو. نمی‌دانم خشونت توی ترمزش به خاطر تعجب بود یا از مخالفت صریح و قاطعم با حرف‌هایش جا خورد. مسافران در حال نچ نچ داشتند خودشان را به عقب بر می‌گرداندند که راننده پنجره‌اش را پایین کشید تا صدای «گوسفند» گفتنش به ماشین جلویی برسد. از پنجره باز شده، سوز هوای بهمن‌ماه می‌خورد توی صورتم و مرا با خودش به بهمن پارسال می‌برد؛ وقتی که توی همین تاکسی‌های سبز رنگ نشسته بودم و بین انگشت‌هایمْ کاغذ آدرس داروخانه‌ای در کوچه پس کوچه‌های جنت‌آباد شمالی را فشار می‌دادم. یک واسطه بهم اطمینان داده بود که آنجا رسپیریدون دارد؛ قرصی کوچکتر از عدس. اندازه نقطه‌ای که توی زندگی پسرم بین کلمه مرگ و زندگی فاصله می‌انداخت. پسر دو ساله من، درکی از ارتفاع نداشت. این یک نوع کم‌حسی در اتیسم است. بدون آن قرص، ممکن بود خودش را از هر بالا بلندی به پایین پرتاب کند. آن سطح مرتفع می‌خواست مبل باشد یا قله‌ی سرسره‌ای در پارک. می‌توانست پشت بام خانه‌ای سه طبقه باشد یا پنجره باز ماشین در حال حرکت. وقتی به مقصد رسیدیم هوا تاریک شده بود. رفتم توی داروخانه خلوت. ناخودآگاه با صدای پایین‌تر از معمول از مرد پشت شیشه پرسیدم رسپیریدون دارید؟ مرد چند ثانیه‌ای به من نگاه کرد. انگار می‌خواست از دزاژ استیصال صورتم شناسایی‌ام کند که آیا واقعا کودک اتیستیک دارم یا نه. منتظر جواب دستگاه خیالی دروغ‌سنجی‌اش نماندم. نسخه را از کیفم بیرون کشیدم و گفتم «آقا بخدا برای همین کاغذ ۳۷۰ تومن پول ویزیت روانپزشک اطفال دادم. ثبت اینترنتی هم هست. می‌تونید کدملی بچه‌مو چک کنید.» بغض اگر چهره داشت، در آن لحظه حتما شکل من بود. سراغ رایانه‌اش نرفت. فقط جوری با احتیاط و آهسته برگه قرص را روی پیشخوان گذاشت که انگار داریم کوکائین رد و بدل می‌کنیم. تشکرکنان قرص را توی دستم فشار دادم و سمت در خروجی رفتم. هنوز در را باز نکرده بودم که صدای مرد توی داروخانه پیچید: «خانم این آخریش بود. دیگه اینجا نیاین.» آنجا به اشک‌هایم اجازه ریختن ندادم. اما ده روز بعدْ دیگر دلیلی برای اختفای اضطرابم نداشتم و می‌شد راحت و رها گریه کنم. توی تاکسی بودم. قرص‌های تو برگه یا بهتر بگویم، روزهای آرامش خانه‌مان، تمام شده بود. صبح زود، کاسه‌ی چه کنم را برداشته بودم تا آن را سمت متصدی داروخانه سیزده آبان بگیرم. راننده، رادیو را برای اخبار ساعت هفت روشن کرد. گوینده اخبار، اول مطمئن‌مان کرد که اینجا تهران است؛ و صدا، صدای جمهوری اسلامی ایران. بعد جوری که انگار مخاطبش فقط خود خود من باشم متن اولین خبر را خواند: «دانشمندان ایرانی توانستند قرص رسپیریدون را بومی‌سازی کنند. ماده اولیه این دارو در لیست جدید تحریم‌ها علیه ایران قرار داشت. این دارو برای درمان و کنترل اتیسم به کار می‌رود...» نه صورتم را پوشاندم و نه صدایم را پایین آوردم. اشک شادی که پنهان کردن ندارد. عجیب‌تر این بود که فاصله بین شنیدن این خبر تنها بیست روز بود تا لحظه دیدن همسرم، که با سه برگه رسپیریدون از داروخانه‌ی محله‌مان به خانه آمد. من رای می‌دهم چون پسرم اتیسم دارد. چون می‌دانم اگر اقتدار و امنیت این مملکت خال بردارد، هزاران مادر نگران مثل من، باید برای داروهای ساده‌ای مثل تب‌بر و سرماخوردگی، مسیر پر رنج مرا طی کنند. تازه معلوم نیست آن موقع اصلا سیزده آبانی باشد... صدای بوق ممتد راننده مرا به بهمن ۱۴۰۲ و حوالی انتخابات برگرداند. زنی با غیظ داشت راجع به چای دبش و قیمت گوشت و شاسی‌بلندهای نماینده‌ها حرف می‌زد. پسر جوان کنارش که نگاه خیره‌ی معذب‌کننده‌ای به یقه‌ی باز زن داشت، در تایید حرفش گفت: «آدم یه گوسفند توی مراتع سوییس باشه شرف داره به اینکه یه شهروند باشه تو این مملکت خراب شده» خواستم بگویم خیلی از مردمان سرزمین‌های جنگ زده اطرافمان هم رفتند سوییس؛ منتها مثل گوشت گوسفندی، قلب و چشم و کلیه‌شان با قاچاق اعضای بدن رفت توی فریزرهای اروپا نه مراتع سرسبزش! اما نمی‌شد. چون هم به مقصد رسیده بودم و هم بعید بود پسرک خبری از آمار شهروندان ربوده شده یا مفقود شده‌ی لیبی و عراق و سوریه، در خلال جنگ‌های داخلی‌شان داشته باشد. در را که برای پیاده شدن باز کردم از راننده پرسیدم: «این عبارت *آهسته ببندید* که زیر دستگیره نوشته رو خودتون میدید بزنن یا سازمان تاکسی‌رانی برای همه ماشینا میزنه؟» راننده که انگار سر درد و دلش باز شده باشد گفت: «نه خواهر من! خودم زدم. خون دل خوردم تا این ماشینو خریدم. مردم مراعات نمی‌کنن که! باید خودم حواسم بهش باشه. به امید به این و اون باشیم که کلامون پس معرکه است.» با خنده‌‌ام تاییدی نثارش کردم و گفتم: «چقدر خوبه آدم به چیزی که مال خودش می‌دونه تعلق و تعصب داشته باشه، حالا چه ماشینش باشه، چه وطنش!» 🆔