📌 صفحه نخست روزنامه‌های امروز پنجشنبه ۹ اسفند ماه ۱۴۰۳ 💠 کانال واحد سیاسی مؤسسه مصاف (نجوا) 🔗 تلگرام | اینستاگرام |توئیتر | ایتا |یوتیوب | آپارات|سایت|منتظران‌صبح ایران 💠@masaf_najva

📌بشر در جست‌وجوی کمال مطلق‌ 🔹و این بشر یک خاصیت‌هایی دارد که در هیچ موجودی نیست. مِن جمله این است که در فطرت بشر؛ طلبِ قدرتِ مطلق است، نه قدرت محدود. طلبِ کمال مطلق است، نه کمال محدود. علم مطلق را می‌خواهد؛ قدرت مطلقه را می‌خواهد. و چون قدرت مطلق در غیر حق تعالی تحقق ندارد، بشر به فطرت حق را می‌خواهد، و خودش نمی‌فهمد. یکی از ادله محکم اثبات کمال مطلق همین عشق بشر به کمال مطلق است. عشقِ فعلی دارد به کمال مطلق. نه به توهّم کمال مطلق؛ به حقیقت کمال مطلق. عاشقِ فعلی بدون معشوقِ فعلی محال است. 👇ادامه

🔹در این‌جا توهّم و ساختن نفسی تاثیر ندارد، برای اینکه فطرت دنبال واقعیت کمال مطلق است؛ نه دنبال یک توهّم کمال مطلق تا کسی بگوید بازی خورده است. فطرت بازی نمی‌خورد. 🔹در فطرت همه بشر این است که کمال مطلق را می‌خواهد. و برای خودش هم می‌خواهد. بشر انحصار طلب است. کمال مطلق را می‌خواهد که خودش داشته باشد. و این کمال مطلق آن‌جایی که همه پیدا بکنند یکی می‌شود. متعدد نیست تا اینکه آن‌جا دیگر انحصار باشد. همه یک است. 🔹اگر یک نفر - فرض کنید - حکومت یک شهری [را داشته‌] باشد، در قلبش راضی نیست؛ برای اینکه می‌بیند که دلش می‌خواهد حکومت یک استان [را داشته‌] باشد. وقتی استاندار شد، باز راضی نیست. دلش می‌خواهد که تمام یک کشور در دست او باشد. بعد که به دستش‌ آمد، راضی نیست. می‌خواهد که کشورهای دیگر هم تحت سلطه او باشد. شما می‌بینید که الان این دو قدرتی که در عالم هست، در زمین است، این دو قدرت هیچ‌کدام راضی به آن ابرقدرتیِ خودشان نیستند. 🔹دولت آمریکا می‌خواهد که روسیه شوروی نباشد و خودش باشد. شوروی هم می‌خواهد که آمریکا نباشد و خودش باشد. و توهّم این را می‌کنند که کافی است برایشان! و حال آنکه اگر تمام زمین را به یکی بدهند، می‌رود دنبال آنچه ندارد. قانع نمی‌شود به آنچه دارد. دنبال آن چیزی است که ندارد، برای اینکه عشق به کمالِ مطلق دارد، عشق به قدرت مطلقه دارد. اگر تمام عالم را، تمام این کهکشان‌ها و تمام این سیّارات و ثوابت و هر چه هست در تحت سلطه یک نفر بیاید، باز قانع نمی‌شود، برای اینکه این‌ها کمال مطلق نیست. تا نرسد به آن‌جایی که اتصال به دریای کمال مطلق پیدا بکند و فانی در آن‌جا بشود، برایش اطمینان حاصل نمی‌شود. الا بِذِکرِ اللهِ تَطمَئِنُّ القُلُوبُ. نه به ریاست جمهوری و نه به نخست‌وزیری و نه به قدرت قدرت‌های بزرگ و نه به دارا بودن همه مُلک و ملکوت. آنی که اطمینان می‌آورد و نفس را از آن تزلزل که دارد و خواهش که دارد بیرون می‌آورد «ذکر الله» است. نه ذکر الله به اینکه با لفظ، ما لا إله إلّا الله بگوییم. ذکر الهی که در قلب واقع می‌شود، یاد خدا، توجه به او: الا بذِکْرِ اللهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ. و بعد در آیات دیگر می‌فرماید که یَا ایَّتُهَا النَّفْسُ المُطْمَئِنَّهُ ارْجِعی‌ إِلی‌ رَبِّکِ رَاضِیَهً مَرضِیَّهً فَادْخُلِی فِی عِبَادی وَ ادْخُلِی جَنَّتِی. 🔹اگر انسان بخواهد خصوصیات این آیات شریفه را بگوید طولانی است. من یک اشاره به آن بکنم. و آن اینکه آن «نَفْس مطمئنّه»؛ یعنی آن نفسی که دیگر هیچ خواهشی ندارد. این‌طور نیست که حالا نخست‌وزیر شده می‌گوید این کم است، باید رئیس‌جمهور بشوم؛ رئیس‌جمهور شده است می‌گوید این کم است، من باید رئیس‌جمهور کشورهای اسلامی باشم. به اینجا رسید می‌گوید این کم است. به هر جا برسد کم‌ است. 🔹تمام عالم را اگر یک لقمه کنند و به دست او بدهند، وقتی فکر می‌کند می‌بیند نقیصه دارد؛ خواهشش غیر این است. آن وقت مطمئن می‌شود که به کمال مطلق برسد. کمال مطلق آن وقتی است که او باشد؛ غیر او نباشد در کار. توجه به ریاست، توجه به سلطنت، توجه به عالم ماده، توجه به عالم‌های دیگر به غیب، به شهادت، هیچ نباشد. یاد منحصر شده باشد به یاد خدا. آنجا نفس «مطمئن» می‌شود. آن وقت است که مورد این خطاب واقع می‌شود که یا اَیَّتُها النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ‌ای نفسی که به آن‌جا رسیدی که مطمئن شدی؛ از لغزش بیرون رفتی و توجه نداری به جای دیگر. یا اَیَّتُها النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ ارْجِعی‌ إلی‌ رَبِّکِ. حالا دیگر هیچ‌چیز دیگر برای تو نمی‌شود. تو برگرد به سوی خدای «خودت»: «رَبِّکِ». امام خمینی (رحمةالله‌علیه)؛ ۲۸ اسفند ۱۳۵۹ 👈#صحیفه_بخوانیم 💠@masaf_najva