#حکمت4 ☘☘☘☘🌺☘🌺☘☘☘☘ ✅ وَ قَالَ ( علیه السلام ) : الْعَجْزُ آفَةٌ وَ الصَّبْرُ شَجَاعَةٌ وَ الزُّهْدُ ثَرْوَةٌ وَ الْوَرَعُ جُنَّةٌ وَ نِعْمَ الْقَرِینُ الرِّضَی. 🌸و درود خدا بر او فرمود: ناتوانی آفت، و #شکیبایی شجاعت، و زهد ثروت، و پرهیزکاری سپر نگهدارنده است. و چه همنشین خوبی است، راضی بودن و خرسندی. [قوىّ و صبور باش] 🔻 امام در چهارمین کلمه از کلمات قصارش به پنج وصف از اوصاف انسانى اشاره مى کند که یکى منفى و چهار وصف از آن مثبت است و آثار هر کدام را در جمله بسیار کوتاهى بر مى شمارد. ✅ نخست مى فرماید: ;عجز و ناتوانى آفت است (الْعَجْزُ آفَةٌ). 🌸 #عجز مفهوم وسیعى دارد که هرگونه ناتوانى علمى، جسمى، اقتصادى و فکرى را شامل مى شود و به یقین اینها بزرگ ترین آفات زندگى انسان است; 🌷همان گونه که در حدیث جالبى که کلینى در کافى از امیر مؤمنان على(علیه السلام) نقل کرد مى خوانیم: 🔶 ;إِنَّ الاَْشْیَاءَ لَمَّا ازْدَوَجَتْ ازْدَوَجَ الْکَسَلُ وَالْعَجْزُ فَنُتِجَا بَیْنَهُمَا الْفَقْرَ; 🌸 هنگامى که اشیاء با یکدیگر ازدواج کردند تنبلى و ناتوانى نیز به هم پیوستند و فرزند آنها فقر بود ;. ▫️🔹🔸🔹🔶🔷🔶🔹🔸🔹◽️ سپس در دومین نکته اشاره به آثار مثبت صبر و شکیبایى کرده مى فرماید: ☘صبرشجاعت است☘ ☘همان گونه که در حدیثى در جلد دوم کافى 📘از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) نقل شده است که مى فرماید: 🔶 ;الصَّبْرُ ثَلاَثَةٌ صَبْرٌ عِنْدَ الْمُصِیبَةِ وَصَبْرٌ عَلَى الطَّاعَةِ وَصَبْرٌ عَنِ الْمَعْصِیَة ; ☘☘☘🌷☘☘🌷☘☘☘ 🌸 در کلمات بزرگان نیز تعبیرات جالبى درباره صبر آمده است از جمله این که گفته اند: 🔶 ;الصَّبْرُ مُرٌّ لا یَتَجَرَّعُهُ إلاّ حُرٌّ; صبر تلخ است ولى جز آزادگان این شربت ناگوار را نمى نوشند 📋وهم چنینگفته اند: دوران هاى خوب و بد عمر و اجلى دارند مانند عمر و اجل انسان ها; 🌸 به هنگامى که دوران سختى پیش آید صبر کنید تا عمرش پایان گیرد و اجلش فرا رسد ;.

حدیث (3) امام صادق عليه السلام : المومِنُ لَا یَمضِی عَلَیهِ اربَعُونَ لَیلَه الَا عَرَضَ لَهُ امرُ یَحزُنُهُ یُذَکَرُ بِهِ. چهل شب بر بنده مومن نگذرد مگر اینکه واقعه ای برایش رخ دهد و او را غمگین سازد و به واسطه آن ، متذکر گردد. اصول کافی(ط-الاسلامیه) ، ج2 ، ص 254 (باب شدة ابلاء المومن حدیث 11)

ندگینامه امام جعفر صادق(ع) امام جعفر صادق (ع) در پگاه روز جمعه یا دوشنبه هفدهم ربیع الأول سال 80 هجرى، معروف به سال قحطى، در مدینه دیده به جهان گشود. اما بنا به گفته شیخ مفید و كلینى، ولادت آن حضرت در سال 83 هجرى اتفاق افتاده است. لیكن ابن طلحه روایت نخست را صحیح ‏تر میداند و ابن خشاب نیز در این باره گوید: چنان كه ذراع براى ما نقل كرده، روایت نخست، سال 80 هجرى، صحیح است. وفات آن امام (ع) در دوشنبه روزى از ماه شوال و بنا به نوشته مؤلف جنات الخلود در 25 شوال و به روایتى نیمه ماه رجب سال 148 هجرى روى داده است. با این حساب مى‏توان عمر آن حضرت را 68 یا 65 سال گفت كه از این مقدار 12 سال و چند روزى و یا 15 سال با جدش امام زین العابدین (ع) معاصر بوده و 19سال با پدرش و 34 سال پس از پدرش زیسته است كه همین مدت، دوران خلافت و امامت آن حضرت به شمار میآید و نیز بقیه مدتى است كه سلطنت هشام بن عبد الملك، و خلافت ولید بن یزید بن عبد الملك و یزید بن ولید عبد الملك، ملقب به ناقص، ابراهیم بن ولید و مروان بن محمد ادامه داشته است.

فضایل امام جعفر صادق (ع) مناقب آن حضرت بسیار است كه به اختصار از آنها یاد می ‏كنیم. فضایل امام صادق بیش از آن است كه بتوان ذكر كرد. جمله ای از مالك بن انس امام مشهور اهل سنت است كه: «بهتر از جعفر بن محمد، هیچ چشمی ندیده، هیچ گوشی نشنیده و در هیچ قلبی خطور نكرده است.» از ابوحنیفه نیز این جمله مشهور است كه گفت: «ما رأیت افقه من جعفر بن محمد» یعنی: «از جعفر بن محمد، فقیه تر ندیدم.» و اگر از زبان خود آن حضرت بشنویم ضریس می گوید: امام صادق در این آیة شریفة: كل شیء هالك الا وجهه، یعنی: «هر چیز فانی است جز وجه خدای متعال،» فرمود: «نحن الوجه الذی یوتی الله منهم» یعنی «ماییم آیینه ای كه خداوند از آن آیینه شناخته می شود.» بنابراین امام صادق (ع) فرموده است او آیینه ذات حق تعالی است.

تاریخ شهادت امام صادق (ع) این که امام در چه ماهی وفات یافته، روایات مختلف است. برخی بیست و پنجم شوال و برخی نیمه رجب را روایت کرده اند، اما روایت بیست و پنجم شوال مشهورتر است. لحظه‌های آخر حیات امام صادق (ع) شیخ طوسی از سالمه، کنیز حضرت صادق (ع) روایت کرده که گفت، من در وقت احتضار نزد حضرت صادق (ع) بودم که بی هوش شد و، چون به هوش آمد فرمود:: به حسن بن علی بن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب (ع) معروف به افطس، هفتاد سکه طلا بدهید به فلان و فلان، فلان مقدار بدهید. من گفتم: به مردی که بر تو با کارد حمله کرد و می‌خواست تو را بکشد، عطا می‌کنی و می‌بخشی؟ فرمود:: می‌خواهی من از آن کسانی که خدا ایشان را به صله رحم کردن ستایش نموده، نباشم؛ که در وصف ایشان فرمود: ه: «وَ الَّذِین َ. یَصِلُونَ ما اَمَرَاللهُ بِهِ اَن یُوصَلَ وَ یَخشَونَ رَبَهُّم وَ یَخافُونَ سُوءَ الحِسَابِ؛ و آنان که پیوندهائی را که خداوند به آن امر کرده برقرار می‌نمایند (صله رحم می‌کنند) و از خدایشان می‌ترسند و از محاسبه بدفرجام بیمناکند». پس فرمود::‌ای سالمه به درستی که حق تعالی بهشت را خلق کرد و آن را خوشبو گردانید و بوی مطبوع آن از فاصله‌ای به مسافت دو هزار سال به مشام می‌رسد و بوی آن را کسی که عاق والدین شده و کسی که ارتباط خود را با خویشاوندان و رحم خود قطع نموده نمی‌شنود و درنمی یابد.

وصایای امام صادق (ع) هنگام وفات او در لحظه مرگ وصایایی چندی می‌نماید که برخی در امر امامت برخی در زمینه مسائل خانوادگی و بخشی در مورد عامه است. به فرزندان خود گفت: فَلا تَمُوتُنَّ اِلاُّ وَاَنتُم مُسلِموُن بکوشید که جز مسلمان نمیرید. به کسان و خویشان فرمود:: اِنَّ شَفاعَتَنَا لاتَنالُ مَستَخِفّاَ بِالصَّلاةِ. شفاعت ما به کسی که نماز را کوچک بشمارد نمی‌رسد. به خانواده خود وصیت کرد که پس از مرگش تا چند سال در موسم حج در منی برای او مراسم عزاداری بر پا کنند.

کار کردن در گرمای تابستان یکی از ویژگی‌های امام جعفر صادق علیه‌السلام این بود که نه تنها دیگران را دعوت به کار می‌کردند، بلکه خودشان نیز برای کسب روزی حلال تلاش می‌کردند. ایشان با وجود مشغله زیاد، درس و مناظرات باز هم از کسب روزی حلال غافل نمی‌شدند. یکی از یاران امام صادق علیه‌السلام نقل می‌کنند که در یکی از روزهای گرم تابستان حضرت را در باغ‌شان دیده‌اند که با یک لباس زبر و خشن در حالی که بیل در دست‌شان بود، مشغول کار کردن بودند. ایشان در حالی که قطرات عرق روی صورتشان نشسته بود، به درختان و گیاهان آب می‌دادند. راوی می‌گوید از حضرت خواستم که من به جای ایشان کار کنم. اما ایشان فرمودند: «من کسی را دارم که برایم این کارها را انجام بدهد، اما دوست دارم در راه کسب روزی حلال از گرمای آفتاب آزار ببینم و خداوند شاهد باشد که در پی کسب روزی حلال هستم.»

بخشش به سبک امام صادق علیه‌السلام حضرت بسیار به فکر نیازمندان و فقرا بودند. هرگاه شخص نیازمندی به ایشان مراجعه می‌کرد، به سرعت نیاز او را برطرف می‌کردند و می‌فرمودند: «مبادا زمینه از بین برود و او خود به خود از من بی نیاز گردد.» حضرت دارایی خود را با فقرا و نیازمندان تقسیم می‌کردند و از خرماهای رسیده باغ خود به اندازه ده ظرف که هر کدامش ده نفر را سیر می‌کرد، به دیگران می‌بخشید و برای پیرمرد، کودک، نیازمند و زنانی که در همسایگی باغ بودند ولی قادر به آمدن نبودند، یک مد خرما می‌فرستادند. باقی محصول خرما را هم به مدینه می‌بردند و بین فقرا تقسیم می‌کردند. در نهایت از یک محصول ۴ هزار دیناری، تنها ۴۰۰ درهم برایشان باقی می‌ماند. حضرت بسیار شکر صدقه می‌دادند، وقتی از ایشان دلیل این کار را پرسیدند، فرمودند: «هیچ چیز نزد من دوست داشتنی‌تر از شکر نیست. من دوست دارم که محبوب‌ترین چیز را صدقه دهم.»