✒حق آزادی (۱۲) آزادی در مقابل "بردگی" این معنا یک مقوله اجتماعی است. در زمان‌های پیشین این‌گونه بوده که برخی انسان‌ها برخی دیگر را به بردگی می‌گرفتند و از آن‌ها کار می‌کشیدند و آن‌ها را خرید و فروش می‌کردند. این معنا نیز با سه معنای قبلی کاملا متفاوت است و احکام مخصوص به خود را دارد. معانی دیگری هم هست که از ذکر آن‌ها صرف نظر کرده و سراغ معنایی میرویم که مربوط به حقوق و سیاست است و در بحث فعلی ما مورد نظر است. ذکر این معانی از آن جهت بود که توجه کنیم آزادی معانی متعددی دارد و نباید به اشتباه آثار و احکام یک معنا را به سایر معانی سرایت داد. #آزادی #حق #زن

✒حق آزادی (۱۳) آزادی در اصطلاح حقوق و سیاست: حاکمیت بر سرنوشت خویش یک معنای رایج از آزادی در حقوق و سیاست همین معناست. انسان آزاد یعنی انسانی که تحت حاکمیت غیر نباشد و خود ، مسیر زندگی و منش و روش خویش را تعیین کند. طبعا در مقابل ، انسانی که تحت سلطه دیگری است و نمی‌تواند به دلخواه خود حرکت کند آزاد نیست. در اینجا هم دو گرایش وجود دارد : ۱. انسان باید مطلقا آزاد باشد و حاکمیت هیچ کس حتی خدا را نپذیرد. این گرایش امروزه در میان تفکرات الحادی رایج است. ۲. انسان تحت حاکمیت انسان‌های دیگر نباشد ، نه اینکه حتی از حاکمیت خدا نیز آزاد باشد. یعنی حاکمیت خدا را قبول می‌کند. معنای درست حاکمیت غیر خدا این است که حق حاکمیت اصالتاً فقط و فقط از آن خداست ولی خدا می‌تواند این حق را به انسانی منتقل کند. در این صورت حاکمیت چنین انسانی نیز پذیرفته می‌شود. ادامه دارد... #آزادی #حق #زن

✒حق آزادی (۱۴) کسانی که طرفدار گرایش اول هستند و هر گونه حاکمیتی حتی حاکمیت خدا را نفی می‌کنند منظورشان همین نفی حاکمیت بالاصاله است ، ولی حاکمیتی را که به انتخاب و اراده آزاد خود انسان‌ها باشد می‌پذیرند. آنان می‌گویند هر انسانی حاکم بر سرنوشت خویش است ، ولی می‌تواند به انتخاب و اختیار خود ، به انسان دیگری نیز حق حاکمیت و حکومت بر خود را بدهد. دموکراسی چیزی غیر از این نیست که انسان حاکمیت غیر را نمی‌پذیرد مگر اینکه خود به آن غیر حق حاکمیت و دخالت در سرنوشت خود را داده باشد. #آزادی #حق #زن

✒حق آزادی (۱۵) تفاوت عمده نگرش اسلامی با دموکراسی غربی در همین نقطه است که حق حاکمیت اصالتاً از آن کیست. دموکراسی می‌گوید از آن خود انسان است و اسلام می‌گوید از آن خداست. دموکراسی میگوید حتی خدا حق حاکمیت ندارد چه برسد به پیامبر و امام و ولی فقیه. فقط انسان است که می‌تواند حق حاکمیتش را به کسی واگذار کند. تا مردم با رای خود به کسی اجازه حکومت ندهند هیچ کس حق حاکمیت بر آن‌ها را ندارد. این نظر منحصر به غربیان نیست. امروزه کم نیستند به ظاهر مسلمانانی که چنین اعتقادی دارند. هستند کسانی که صریحا می‌گویند امیرالمومنین علیه السلام هم اگر حق حاکمیت داشت به دلیل آن بود که مردم آمدند و با آن حضرت بیعت کردند. اگر مردم به او رای نداده بودند علی علیه اسلام هیچ گاه حق حاکمیت نداشت. پس آزادی در اصطلاح حقوق و سیاست دنیای معاصر به معنای نفی حاکمیت هر کسی غیر از انسان بر اوست. #آزادی #حق #زن

🖋 حق آزادی (۱۶) یکی از مغالطه هایی که امروزه توسط برخی به کار گرفته میشود مربوط به واژه «برده» است. این واژه مربوط به رابطه دو انسان است ، رابطه ای که یکی در آن «ارباب» و دیگری «نوکر» است. در این میان عده ای از واژه «برده» سوء استفاده کرده و میگویند : برده یا بنده بودن به کلی مذموم است و بنابراین انسان نباید حتی بنده خدا باشد!! این در حالی است که قرآن از شریفترین انسان ها یعنی پیامبر گرامی اسلام صل الله علیه و آله با عنوان «عبد» یاد کرده : "سبحان الذی أسری بعبده لیلاً " . حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام بعد از عبادت های فراوان سر به سجده می‌گذاشت و عرض میکرد: "إلهی کفی بی عزّاً أن أکون لک عبداً " (این افتخار برای من بس هست که عبد تو باشم) بنابراین در فرهنگ قرآن و اهل بیت عبد بودن بر حقارت و پستی دلالت نمیکند. ادامه دارد... #آزادی #حق #زن

حق آزادی (۱۷) برخی می گویند اصطلاحاتی نظیر «عبد» یا «بنده» که در آیات و روایات ما وجود دارد بر اساس فرهنگ حاکم در زمان گذشته و متناسب با اوضاع اجتماعی آن دوران به کار رفته است. در حکومت های پیشین نظام «ارباب_بنده» یا «ارباب_رعیتی» حاکم بود. مردم آن جامعه همه روزه با مفهوم «برده یا نوکر» سر و کار داشتند و قرآن و پیامبر هم با همان زبان سخن گفته اند. از نظر اینان رابطه «عبد و مولا» که بین «انسان و خدا» وجود دارد ، متأثر از نظام اجتماعی آن زمان است. امروزه که انسان ها دارای فرهنگ «مدرن» یا «فوق مدرن» هستند دیگر دوران آن مفاهیم گذشته و مسأله به کلی دگرگون شده است. پس جایی برای مفاهیمی مانند «عبد و مولا» وجود ندارد. #آزادی #حق #زن

حق آزادی (۱۸) اما باید توجه داشت که قرآن کلام خداست و برای تمام دوره ها و زمان ها نازل شده است.بنابراین وقتی قران تعابیری نظیر «یا عبادِ یعنی ای بندگان من» و امثال آن را به کار می گیرد، اختصاصی به مردم زمان پیامبر اکرم (ص) ندارد؛ بلکه مخاطب آن همه انسان ها در تمام دوران ها تا روز قیامت هستند. رکن اصلی پذیرش یک دین الهی ، اعتقاد به خدای یگانه است. خدایی که «ربّ» یعنی مالک مدبّر همه عالمیان است ( الحمد للّه ربّ العالمین) و همه انسان ها (بلکه همه چیز) «عبد» او هستند. (فإنّهم عبادک. مائده آیه ۵) انکار این اعتقاد، به منزله انکار توحید و انکار توحید به منزله انکار اساسی دین است. دینی که فاقد اصل «توحید» باشد دین نیست. اعتقاد به توحید اساس همه ادیان الهی است. چنین امری هم برهان فلسفی و هم برهان تعبدی (نقلی) دارد. ادامه دارد... #آزادی #حق #زن