📌تصاویر ویدئویی هوایی ارتش رژیم اسرائیل از حملات خود به ساختمان های مسکونی غزه

💢لینک پرداخت به پیامک‌ جریمه رانندگی اضافه می‌شود 🔹🔸رئیس پلیس راهنمایی و رانندگی: ♦️لینک پرداخت جرائم رانندگی به پیامک‌های جریمه اضافه می‌شود. ♦️به دلیل نبود لینک پرداخت در انتهای پیامک‌های جریمه رانندگی، صاحبان خودرو مجبور به پرداخت مبلغ ۵۵۰۰ تومان بابت استعلام مجدد مبلغ جریمه بودند.

💢 «العجل» ♦️اثر حسن روح‌الامین برای شهدای مظلوم بیمارستان المعمدانی غزه

💠 در هم شکستن حصر غزه، وظیفه‌ی ایران در این طوفان ✂️برش‌هایی از متن 🔸 هنگامی که نبردی سرنوشت‌ساز در منطقهٔ ما در جریان است، نمی‌توانیم سستی یا کندی کنیم، باید بهنگام و مقتدرانه تصمیم بگیریم تا از سیر سریع تحولات جا نمانیم و چنان نشود که تا مدت‌ها نتوانیم جبرانش کنیم. 🔸 به نظر می‌رسد ضربهٔ نظامی کم‌هزینه و اثرگذار به رژیم صهیونیستی، برای مقاومت حاضر در مرزهای فلسطین اشغالی فراهم‌تر باشد و قراین نیز این را تأیید می‌کند که مقاومت لبنان عهده‌دار واکنش نظامی در صورت لزوم شده‌باشد و احساس می‌شود مقاومت عراق و یمن نیز تا حدودی در برابر ورود آمریکا بازدارندگی ایجاد می‌کنند. رسانه هم در عمل و فارغ از انتخاب و اختیار ما، قسمت حامیان اسلامگرای مستقل از محور مقاومت شده، به ویژه «جزیرهٔ» قطر. پس سهم ما چه باشد؟ 🔸 آیا سهم جمهوری اسلامی –قدرتمندترین حلقهٔ مقاومت و راهبُردار (استراتژیست) آن– تنها «تهدید» و کنش سیاسی باشد؛ چنانچه این روزها از زبان سیاست‌مداران کشور مایهٔ دلگرمی مقاومت شده؟ پس چه کسی حصر انسانی را بشکند؟ 🔸 می‌توان با مباشرت ایران، برنامه‌ای مستمر و منظم برای فرستادن کشتی‌های حامل کمک‌های مردمی راه انداخت از مبدأ خلیج فارس یا مدیترانه. سازمان‌های بین‌المللی مانند آنروا اجازه می‌یابند محموله‌ها را بازدید کنند تا از بشردوستانه بودنش اطمینان حاصل کنند. این کاروان باید با هشدارهای بنیادبرافکن جمهوری اسلامی به تعرض احتمالی صهیونیست‌ها از مبدأ بدرقه شود تا به سلامت برسد و با استمرار هشدارها به پیشواز آن در مقصد بروند تا پس از بارگذاری در بندر منهدم نگردد و دست مردم از آن کوتاه نماند. 🔸 اگر این حصر شکست، نخست؛ روحیهٔ مردم –این مهمترین زیرساخت مقاومت در غزه– را پاس می‌دارد، دو دیگر؛‌ محبوبیت جمهوری اسلامی –این مهمترین منبع قدرت نرم ایران– را که به ویژه در سال‌های بحران سوریه نزد جهان اسلام خدشه برداشته، بازیافته، به اوج خواهد رساند. سه دیگر؛ این وظیفهٔ ماست! برای مطالعه متن کامل کلیک کنید: https://zaya.io/شکست_حصر_غزه

❇️ اولین سوال از شما در قیامت درباره فلسطین است! 📍آخرین کلامی که من خودم شخصا از حاج قاسم شنیدم این بود که ایشان به ما گفت مساله فلسطین آن سوالی است که روز قیامت از شما می­پرسند. اولین سوالی که از شما به عنوان افراد معاصر با این واقعه و حادثه و کسانی که در این زمان زندگی می­کنند، پرسیده می­شود مساله فلسطین است. این آخرین کلامی بود که حاج قاسم سلیمانی به من گفت و آن هم این که تو برای فلسطین چه کردی؟ این آن سوالی بود که محرک حاج قاسم برای حرکات انقلابی­‌اش بود 🖇️ بخشی از مصاحبه با ابوشریف، نماینده جهاد اسلامی در ایران برای مطالعه متن کامل کلیک کنید: https://zaya.io/شهید_قدس

📌 *ما، فلسطین و دیوارهای قطور نیابت* 🖋علیرضا قربانی ŸŸ *اول* "دخترم خیلی خسته‌ام. سی سال است که نخوابیده‌ام، اما دیگر نمی‌خواهم بخوابم...وقتی فکر می‌کنم آن دختر هراسان تویی، نرجس است، زینب است و آن نوجوان و جوانِ در مسلخ خوابانده که در حال سربریده‌شدن است حسینم و رضایم است از من چه توقعی دارید؟ نظاره‌گر باشم، بی‌خیال باشم؟" خیلی تامل کردم که این یادداشت را بنویسم یا نه. نمی‌دانم وسط معرکه جای این نوع حرف‌هاست یا نه، اما از سوی دیگر، فقط در این اوقات بحران است که مجالی برای طرح مباحث عمیق‌تر فراهم می‌شود. این کلمات حاج‌قاسم را بارها خوانده‌ام، هربار از زاویه‌ای‌. می‌خواستم یادداشت را شروع کنم که دوباره به یادش افتادم و دیدم چقدر با آن‌چه می‌خواهم بگویم مرتبط است. سی‌سال نخوابید چون فکر می‌کرد هزاران بچه مثل زینب و فاطمه دارد که در خانه‌های غزه پراکنده شده‌اند. هر بمبی که در آسمان غزه رها می‌شود، فرقی نمی‌کند به کجای شهر اصابت کند، در نهایت بچه‌های خودش شهید خواهند شد؛ امشب پنجاه بچه‌ من، فردا بیست‌تا، پس‌فردا چهل‌تا. مگر می‌توانم بخوابم؟ بچه‌ی "من" است!

🔹️ دوم تا بچه‌های غزه بچه‌ی "من" نشوند، بعید است برایشان جان بدهم. تا چیزی در محدوده‌ی "دیگری" است، حداکثر کنش ما همدلی، هم‌دردی و مختصری تلاش است. مادر چرا از خودش می‌زند و خرج بچه‌اش می‌کند، چرا جوانی و عمرش را پای او می‌ریزد و حتی لحظه‌ای هم با منطق هزینه-فایده رابطه‌اش با او را ارزیابی نمی‌کند؟ چون می‌پندارد بچه من، خود من است، منِ توسعه‌یافته. خودی که حتی جسمش از جسم من منشعب شده. پدر چرا از اینکه پسرش به‌لحاظ مالی از او متمکن‌تر شود، خوشحال می‌شود؟ چون او را جزئی از "من" خودش می‌داند؛ همان منِ توسعه‌یافته. با این منطق عجیب نیست که حتی حرام‌ترین حرام اقتصادی خدا، یعنی ربا، در ربای بین پدر و پسر حرام نیست، چون این دو یک نفرند. همین نسبت را می‌شود در ابعادی وسیع‌تر تصور کرد؟ مثلا نسبت به فرزند برادرم هم همین حس را داشته باشم که او هم فرزند من است، نه، خود من است. وسیع‌تر چطور؟ می‌شود من، فرزند همسایه‌ام را، فرزند همشهری‌ام را، فرزند هم‌وطنم را، فرزند هم‌مذهبم را، هم‌دینم را بچه خودم بدانم؟ یک مسیر دیگر را برای توسعه من باز کنیم. اگر برای یک ملت یا امت، بما هو ملت یا امت، بتوان وجودی حقیقی قائل شد و یک من بزرگ تشکیل داد، این من بزرگ، می‌تواند توسعه یابد و مثلا فرزند ملت یا امت دیگری را هم فرزند خود بداند؟ و مثلا اگر موشکی به شهری از شهرهای او خورد، قلب این هم تیر بکشد؟ توسعه من، آن من کوچک یا این من بزرگ، یعنی اینکه آن دیگریِ امروز جزئی از من فردا شود، از کدام مسیر محقق می‌شود؟ 🔹️ سوم "قلب‌های شما جایی است که کنزهای شما آنجاست. همین است که مردم اموالشان را دوست دارند و دل‌هایشان به آن متمایل است. پس کنزهایتان را در آسمان قرار دهید.." (مواعظ مسیح ع- منقول از تحف‌العقول) کنز را عمدا به گنج ترجمه نکردم، گنج لزوما یافتنی است، اما کنز می‌تواند ساختنی باشد. مجال بحث تفصیلی نیست، اما اجمالا مفهوم کنز با مفهوم انباشت‌ مرتبط است و در معنای ساختنی‌اش، کنز کردن یعنی انباشت کردن چیزی که البته به زعم انباشت گر با ارزش است. دل آدمی متمایل است به آن چیزهای باارزشش که انباشت‌شان می‌کند. آدمی به قلک‌‌های مادی و معنوی‌اش دل می‌بندد. ملت‌ها و امت‌ها هم همین‌طورند؛ دلشان پیش قلکِ انباشت تلاش‌هایشان است. عیب ما این است که این حرف‌ها را در کانتکست منفی و سلبی معنا کرده‌ایم. مسیح (ع) اتفاقا وجه ایجابی‌اش را برجسته می‌کند‌، کنز بسازید اما کنز درست در جای درست. عالم ربانی‌ای می‌گفت یکی از رموز بقای هیئات در طول تاریخ این است که مردم خودشان خرج هیئت‌ها را داده‌اند. ملت عراق برای میزبانی اربعین جان داده، مال داده، عمر داده، همین است که هیچ مانعی نمی‌تواند او را از میزبانی اربعین جدا کند. راستی ربط این حرف‌ها به ماجرای این روزها چیست؟

🔹️ چهارم مسئله فلسطین حل نمی‌شود الا اینکه فلسطین جزئی از منِ ملی و امتی ما بشود. و فلسطین جزئی از منِ جمعی ما نخواهد شد، الا اینکه کنزهایی در آنجا داشته باشیم، یعنی زحماتی انباشت‌شده برایش بکشیم. این نکته هم برای یک فرد صادق است و هم برای یک ملت و امت. یک ملت برای چیزی که دوست دارد، هزینه می‌کند و عکس قضیه‌اش این است که اگر برای چیزی هزینه بدهد، به آن دل خواهد بست و این چرخه صعودی، مرتبا تکرار خواهد شد. نکته مهم اما این است که هزینه‌دادن بیش از آنکه مسئله‌ای عینی باشد، مسئله‌ای ذهنی است‌ و هرگونه نیابت و پراکسی‌گذاشتن بر سر راه آن باعث می‌شود که من حس هزینه‌دادن نکنم و لذا حس تعلقی هم ایجاد نخواهد شد. یادم هست قدیم‌ترها مادربزرگ مرحومم گاهی برای خیرات کردن، قبض آب و برق مسجد محل را می‌پرداخت. رویه مرسومی بود که هرکس عهده‌دار یک وظیفه و هزینه مشخص ملموس در مسجد می‌شد. فرق است بین حس تعلقی که نسبت به این مسجد داری با مسجد دیگری که آن هم در همسایگی توست ولی مخارجش را از اجاره‌های مغازه‌های ساخته‌شده برای مسجد دریافت می‌کند. حتی فرق است بین آن مسجد با مسجدی که هزینه‌هایش مثلا از درصدی از مالیات مردم محل یا یک صندوق نیکوکاری در محل تامین می‌شود. مثال‌ها را عمدا شرح مبسوط دادم تا واضح شود که واریز مبلغی کم یا زیاد به صورت ماهانه به شماره حسابی برای غزه، هیچ ربطی به حرف‌هایی که زدیم ندارد‌. تو باید کنز خودت را بسازی‌. یک ملت در وجود جمعی‌اش هم همین‌طور. 🔹 پنجم آنچه گفتیم لزوما منافاتی با رویکرد سازمان‌وارگی تمدن ندارد‌، هرچند دال بر قیودی نسبت به آن است. می‌شود کنش با واسطه‌گری یک هویت‌جمعی را تصور کرد که نوعی نیابت و پراکسی هم نباشد؛ چنان‌که در یک هیئت عظیم همین‌طور است‌. برخی سمن‌ها در دنیا را سراغ دارم که به‌لحاظ قوت ساختار درونی و شدت تاثیر بیرونی از چند وزارتخانه برترند ولی افراد آن را من توسعه‌یافته خودشان می‌دانند. در این معنا، سازمان امر بین‌الامرین است؛ نه از هویت شخصی افراد کاملا منسلخ می‌شود و نه کاملا قابل تقلیل به آن است. نسبت ما با مسئله فلسطین پر است از این پراکسی‌ها و نیابت‌ها. نمی‌گویم همه مسئله این است ولی حتما بخش مهمی از مسئله است. از جمع‌آوری منابع مالی تا هزینه‌کرد آن، همه‌چیز نیابتی است. مثل همان حاجی که برای قربانی حج با کاغذی و کلیکی به سازمان حج پول و نیابت داده که آن سازمان به خریداری نیابت بدهد که او گوسفندی بخرد و بدهد کسی نیابتا ذبح کند و نیابت دیگری بدهد به کس دیگری برای توزیعش. حاجی چه کاره است؟ هیچ. هیچ نسبت واقعی بین او و این آیین و معانی عمیقش برقرار نیست. من این بی‌مزه‌شدن را وقتی فهمیدم که در مسیر کاظمین-سامرا مردمی را دیدم که پیاده عازم زیارت امامزاده سیدمحمد بودند و با خودشان‌ گوسفند می‌آوردند تا همانجا ذبح کنند و گوشتتش خورشت قیمه ظهر زائران آنجا شود. تازه فهمیدم عجب چیز جالبی است این منسک. البته ماجرا محدود به کمک مالی نیست، حتی در شیوه اعتراض به جنایات رژیم صهیونیستی، حتی در یک راهپیمایی ساده، از سیاست‌گذاری تا سیاستگزاری‌اش نیابتی است. در عالم ذهنیت، من هیچ تلاشی که به خودم مستند باشد و در طول زمان انباشت شده باشد، در مورد فلسطین نکرده‌ام. 🔹 ششم طولانی شد، اما گاهی جز به‌تفصیل نمی‌شود یک "حساسیت نظری" مثلا در مورد پدیده نیابتی‌شدن را منتقل کرد. می‌شد در مورد مصادیق نیابتی‌شدن بیشتر نوشت، اما اگر حساسیت نظری ایجاد شده باشد، مخاطب حتما بهتر از گوینده می‌تواند مصادیق ظریف‌تری را کشف کند.

انتقام، کجا و چگونه؟ عقل سرد و قلب گرم فرماندهان 🔹انتقام جنایت دیشب صهیونیست ها در غزه و نظایر آن که با بمب ها و مدیریت آمریکا انجام می شود، به چیست؟ ♦️در این که چنین جنایاتی نباید بی پاسخ بماند، تردیدی نیست. اما پاسخ مثلا منحصر در شلیک چند موشک و پهپاد به تل آویو نیست. 🔹قطعا جنایت های اسرائیل و حامی آمریکایی اش، نباید بی مجازات بماند. اما نوع رفتار جبهه مقاومت در مقابل جبهه استکبار، قرار نیست صرفا متقارن یا واکنشی باشد. ♦️واقعیت مهم میدان این است که قدرت جبهه مقاومت پیوسته و به شکل یک روند، در حال تصاعد است و دائما هم مجال بیشتری برای زدن ضربات راهبردی فراهم می کند. 🔹متقابلا جبهه استکبار، با وجود انباشت قدرت در گذشته، دائما در معرض از دست دادن گزینه ها و کاهش توانمندی ها هست. به همین دلیل هم به دست و پا افتاده و مرتکب جنایت های فاقد دستاورد راهبردی می شود. ♦️توسل به جنایات بی سابقه، نشانه مهم نقصان گزینه در جبهه دشمن است، ضمن این که حیثیت و اعتبار او را دائما نزد ملت های منطقه و حتی ملت های خود بیشتر زائل می کند. اعتراضات کم نظیر در آمریکا و اروپا و پایتخت های برخی رژیم های همسو، گواه این مدعاست. 🔹نفرت و انزجار و حسّ انتقام از رژیم صهیونیستی و آمریکا باید دائما در قلب ما شعله ور تر شود؛ و شبانه روز هم باید برای این انتقام پشیمان کننده تدارک کنیم و به اجرا بگذاریم. ♦️در عین حال، باید نگاه راهبردی داشت و نه صرفا هیجانی و گذرا. چنان که دو مجاهد حکیم به همه ما یادآور شده اند. 🔹نخست، تعبیر دقیق شهید ابومهدی المهندس که تا روز شهادتش، معمار درناک ترین و مهلک ترین ضربات به اشغالگران آمریکایی بود و در عین حال با دقت تمام گفت: "در مواقع بحران، به عقلی سرد و قلبی گرم نیاز داریم...اگر جای این دو بر عکس شود، هرج و مرج فراگیر می‌شود". ♦️دوم، بیان حکیمانه جناب سید حسن نصرالله، که درباره کیفیت و ابعاد انتقام در تراز خون شهید سلیمانی گفت: 🔹"قصاص عادلانه، ایجاب می کند که شخصیتی همتراز قاسم سلیمانی باشد! چه کسی هست؟! رئیس ستاد ارتش آمریکا؟ وزیر دفاع آمریکا؟ فرمانده‌ نیروهای آمریکا در خاورمیانه؟ چه شخصیتی همتراز قاسم سلیمانی و ابومهدی هست؟ کفش‌ های قاسم سلیمانی می‌ارزد به سر ترامپ و کل فرمانده‌هانش". ♦️با تاکید باید نوشت که انتقام جنایات رژیم صهیونیستی -و آمریکا- در فلسطین، ضرورتی تاخیر ناپذیر است و به فضل خداوند، فرزندان مقاومت همین روزها ضربات دردناکی به آنان وارد می کنند. 🔹همین ضربه دردناک و ترمیم ناپذیری هم که مقاومت فلسطین در جریان "طوفان الاقصی" به رژیم صهیونیستی وارد کرد، بخشی از پرونده انتقام جنایات قبلی بود. (هر چند که برخی افراد، اینجا هم حماس را به خاطر انتقام گرفتن از جنایات پیشین اسرائیل، سرزنش کردند!). ♦️مجازات آمران و مباشران جنایت جنگی اخیر در غزه، قضا شدنی نیست و رزمندگان مقاومت، ان شاء الله از این مسئولیت فوریت دار دریغ نخواهد کرد، تا مرهمی باشد بر قلب سوخته همه آزادگان جهان. 🔹در عین حال، مجازات نهایی و هم وزن جنایات، نابودی رژیم صهیونیستی و اخراج آمریکا از منطقه است و این مهم به عنوان راهبرد اصلی، مورد اهتمام و اجراست.

تاب آوری در نبرد تمدنی؛ شیطان، دزد شکیبایی است -۱ ♦️تصاویر جنایات رژیم صهیونیستی علیه کودکان و افراد ناتوان، دل هر انسان آزاده ای را به در می آورد. حتی پایتخت های غربی، شاهد کم سابقه ترین اعتراضات به نسل کشی صهیونیست هاست. 🔹خشم و خروش و غلیان عواظف، اقتضای فطرت است؛ اما این واکنش متعالی، نباید ما را منفعل و سرخورده کند، یا به بدگمانی و تردید و بی طاقتی بکشاند. ♦️مصائب مردم مظلوم غزه، بسیار جانگداز است. اما قطعا قساوت و درماندگی اسرائیل و آمریکا، به پای قساوت یزیدیان در روز عاشورا نمی رسد. 🔹روزی که امام حسين(ع) بر ستم های وارده بر برادر و مولایش گریست، امام حسن(ع) او را دلداری داد و فرمود: "لا يوم كيومك يا ابا عبد الله؛ هيچ روزي مثل روز (شهادت) تو نیست". ♦️بنابراین، باید به زینب کبری (ع) حق باید داد که شب عاشورا، هنگامی که از ماجرای فردا و آنچه بر مولا و یارانش و اهل حرم خواهد گذشت خبر دار شد، بی طاقت شود، بگرید و بیهوش شود. 🔹اما امام حسین (ع) در همان موقعیت بسیار دشوار فرمود: "یا أُخَیَّةُ لاَ یَذْهَبَنَّ بِحِلْمِکَ الشَّیْطانُ. خواهر عزیزم! مبادا شیطان، شکیبایى ات را برباید". ♦️هر انسان صاحب وجدانی مصائب کربلا را می دید، طلب می کرد که انتقام آن جنایت بزرگ فورا گرفته شود؛ حق هم همین بود اما مشیت الهی بر این بود که بشریت از صدقه سر خون مظلومان کربلا، از جهالت بیدار شود و بدین ترتیب از حیرت گمراهی نجات یابد؛ ولو ۱۴ قرن طول بکشد. 🔹اصلا انتقام خون خدا (ع) مگر فقط به کشتن یزید و این زیاد و عمر سعد و شمر حرمله است، یا باید چنان برانگیختگی یی در بشیریت فراهم شود که ظلم طواغیت را پس بزنند؟ ♦️درباره جنگ نا برابر غزه، ما دوست داریم و امیدواریم عاملان آمریکایی- صهیونیستی جنایت هر چه زودتر مجازات شوند. برای چنان مجازاتی، هم باید تاب و صبر داشت و هم تدارک کرد. که اگر میدان را درست بنگریم، انباشته از بشارت است: 🔹امروز آمریکا و اسرائیل در حالی به جنگ نابرابر با غزه کوچ (با ۳۶۰ کیلومتر مربع مساحت) رفته اند، که زمانی نه چندان دور، در دنیا برای قدرتمندان گردن کشی می کردند. 💢ادامه دارد

تاب آوری در نبرد تمدنی؛ شیطان، دزد شکیبایی است -۲ ♦️روزگاری نه چندان دور، هماورد آمریکا، ابرقدرتی به نام شوروی بود که بلوک قدرت آن از شرق آسیا تا قلب اروپا و از غرب آسیا تا آفریقا و آمریکای لاتین امتداد یافته بود. 🔹۶۱ سال قبل (۱۹۶۲ میلادی) در پی استقرار موشک‌های بالستیک شوروی در خاک کوباُ آمریکا و شوروی تا مرز آماده باش برای جنگ هسته‌ای پیش رفتند. تهدید آمریکا چنان موثر بود که شوروی را وادار به خروج موشک هایش از کوبا کرد. سه دهه بعد هم ، شوروی را به فروپاشی کشاند. ♦️اما همین آمریکا در دو دهه اخیر چنان درمانده شده که نتوانست از اشغال افغانستان و عراق (و سپس جنگ نیابتی در سوریه) با پیروزی خارج شود و مُهر شکست بر پیشانی اش خورد. 🔹اسرائیل هم سرنوشت مشابهی دارد. رژیم نامشروعی که به پشتوانه غرب، توانست تدریجا خاک فلسطین را اشغال کند و در جنگ های متعددبا کشورهای عربی (مصر، اردن و سوریه) به پیروزی برسد، وقتی به خاکریز مقاومت رسید، سرشکستگی های بی سابقه ای را متحمل شد. ♦️شکستی را که اسرائیل در جنگ اخیر به جان خرید، با هیچ جنایتی جبران نخواهد شد. به همین علت هم آمریکا علنا وارد میدان شده و جنگ را مدیریت می کند. 🔹آمریکا به خاطر درگیری با روسیه و چین، قادر به گشایش جبهه فرسایشی جدیدی در غرب آسیا نیست. اما شدت ضربه ای که مقاومت فلسطین به اسرائیل زده، نشانگر تغییر معادلات قدرت در منطقه است و همین، بایدنِ منزجر از نتانیاهو را به دست و پا انداخته است. ♦️آمریکایی که روزگاری، پنجه در پنچه قدرت هایی مانند ژاپن و شوروی و چین (و روسیه) می انداخت، اکنون از سر اضطراب و استیصال، به جنگ غزه آمده، ولی تنها کاری که از دست شان بر آمده، بمباران کودکان و زنان و بیمارستان هاست. 🔹این جنایت، بسیار دردناک است. باید هم خون غیرت ما را به جوش آورد. باید مرتبا و به شکل برنامه ریزی شده از جهات مختلف به آمریکا و اسرائیل ضربه زد -نظیر ضرباتی که در افغانستان و عراق و سوریه و لبنان و عمق فلسطین اشغالی خورده اند- اما ضمنا نباید جنگ را هیجانی و صرفا در لحظه نگریست. ♦️این جنگ، مرحله ای از مصاف تمدنی است که در قبال آن، نه باید بی تفاوت بود و کاری نکرد، و نه اینکه رفتاری هیجانی داشت. باید شبانه روز در تکاپو و تدارک و تقابل بود. اما نباید تاب و تدبیر را از دست داد و در دام شیاطین افتاد. 🔹افق، با همه ظلمت ها و جنایاتی که بشریت را احاطه کرده، روشن است. آنچه در میدان می گذرد، برای همه ما مسئولیت آور است. مسئولیت شناسی و التزام به لوازم آن، مهمترین تکلیف امروز ماست، مشروط بر این که جانب ایمان و امید و اتحاد و هم افزایی را در "جهاد نظامی" و "جهاد تبیین و تدارک" از دست ندهیم.

🎥 حماسه ضربه‌ناپذیری اسرائیل در هم کوبیده شد و این قطعا نقشه ژئوپلیتیک منطقه را تغییر خواهد داد! 🔸بررسی جنگ رژیم صهیونیستی علیه فلسطینیان توسط کارشناسان بی‌بی‌سی: 🔺خطر اصلی برای اسرائیل، حزب‌الله لبنان با آن امکانات پیشرفته نظامی خواهد بود! 🔺درست نیست که جنگ اسرائیل با فلسطین را به منازعه بین ایران و اسرائیل تقلیل دهیم؛ آنچه که اکنون اسرائیل انجام می‌دهد یادآور کشتار صبرا و شتیلا است.