📝 «تناقض میان سیاست‌های انقباضی و تسهیل کسب‌‌وکارها‏» 🔖 ‏«توسعه» یا «حفظ» کسب‌کارها در شرایط «فشار هزینه» مستلزم تامین مالی و «انبساط پولی» است 🔖 تجربه «چین» در اواسط قرن جدید با هدف نیل به «توسعه» فعلی که اساسا بر پایه «تسهیلات‌‌دهی گسترده با نرخ‌ ترجیحی» شکل‌گرفت؛ بسبار قابل مطالعه است. 🔖 انبساط‌ پولی شدید «آمریکا و اروپا» در دوران کرونا برای «حفظ» کسب‌وکارها هم از دیگر تجربیات قابل مطالعه می‌باشد که در نمودارهای بالا در انبساط ترازنانه فدرال رزرو و بانک مرکزی اروپا(ECB) مشخص است. 📌 بنابراین نه تسهیلات‌دهی هدفمند و هدایت اعتبار به معنای گداپروری است و نه نرخ‌های ترجیحی به معنای رانت است. 📌 اساسا توسعه کسب‌و‌کارها بدون «سیاست‌های انبساطیِ» هدفمند، میسر نخواهد شد 🔖 در واقع همزمانیِ انقباض پولی فعلی با برنامه توسعه کسب‌کارها در شرایط فشار سنگین هزینه‌ یک «پارادوکس کامل» است 🔖 صرفا به عنوان یک مثال؛ در آمریکا در اوایل دهه ۲۰۲۰: 📈 رشد نقدینگی به بالاترین حد ۷۰ سال اخیر رسید 📈 حجم پول(M1) هم در مدت حدود یک سال ۴۰۰٪ رشد کرد 📈 سطح بدهی دولتی در آستانه رسیدن به سقف تعیین شده قرار گرفت 📈 مخارج دولت با رشدی بی‌سابقه به بالاترین سطح تاریخی خود رسید. 📍 بنابراین از این رو است که آمریکا توانست با حمایت از اقتصاد تحت فشارهزینه، سطح دستمزدها را به سطحی بیشتر از دوران قبل از کرونا باز گرداند.(نمودارهای بالا)

و به همین شیوه نرخ مشارکت اقتصادی و اشتغال را هم به بالاتر از سطح قبل از کرونا برگرداند... متنی که برادر عزیزم جناب رحیمی نوشته اند بخشی از آن چیزی است که به آن می گوییم "پیوست عدالت". یعنی برای بررسی سیاست کنترل تورم باید دقت کرد که آیا ابعاد دیگر اقتصاد و فرهنگ و سیاست و ... را تحت تاثیر می گذارد یا خیر؟ وقتی آقا فرمودند رشد تولید و مهار تورم گفتیم نئولیبرالهای وطنی قطعا مهار تورمش را می گیرند و رشد تولیدش را فراموش میکنند اما آقا با هوشمندی تمام فرمودند: مهار تورم متوقف بر رشد تولید است. این به آن معنا نیست که اگر رشدتولید نباشد نمی توان تورم را مهار کرد. شاید بتوان با سیاست های شدید انقباضی و فشار بر طبقات پایین جامعه تورم را برای مدت کوتاهی مهار کرد اما قطعا این مهار عادلانه و در راستای پیشرفت جامعه نیست. پیشرفت توامان با عدالت یعنی مهار تورم همراه با رشد تولید که توصیه میکنم با دقت نمودارها و مطلب جناب رحیمی را بخوانید و نشر دهید.

میگوید سیاست افزایش سن بازنشستگی از منظر #کارشناسی قابل دفاع است. میپرسم از کدام منظر کارشناسی؟! از منظر کارشناس حسابداری؟ یا کارشناس حکمرانی؟ یا کارشناس اقتصادی؟ یا کارشناس فقهی؟ یا کارشناس حقوقی؟ یا کارشناس سیاسی؟ یا کارشناس اداری؟ یا کارشناس منابع انسانی؟ کدام کارشناس باکدام تخصص و با کدام مبنا و با کدام رویکرد و در چه شرایطی از لحاظ جایگاه و منافع و دستمزد از این سیاست دفاع میکند؟ اگر این سیاست ناکارآمد بود چه کسی محاکمه میشود؟! الان تکلیف ۸سال معطل کردن کشور توسط محمدجواد ظریف به پای برجام یا تکلیف ضربه‌فنی صنعت نفت و گاز توسط زنگنه یا تکلیف عباس آخوندی که با افتخار به عدم ساخت یک واحد مسکن در ۸سال و عدم توسعه هیچیک از زیرساخت‌های جاده‌ای و ریلی و هوایی و خسارت به کشور و به بار آوردن تورم‌های گسترده و ایجاد نارضایتی عمومی کشور با تصمیمات قابل دفاع از منظر #کارشناسی کشور را اداره کرد چیست؟! هروقت به این سوالات پاسخ دادید میتوانید درباره فایده و اثر یک سیاست نتیجه‌گیری کنید. ✍سیدامیرحسین حسینی

بازار آزاد رقابتیشونه حق ندارید کالاهای صهیونیست‌ها رو نخرید! #خرید_دستوری :))))))))

🔴 باج بدهید تا خنجر نخورید 🔸 هیچ مولفه‌ای زیر عنوان مشارکت، رضایت عمومی، ساز و کارهای دمکراتیک، جامعه مدنی یا امثال اینها حتی به صورت حداقلی «بازدارنده» نیست. اینها می‌توانند جلوی بحران داخلی را بگیرند که حتما دشمن آن را تمهید و بعد سوء استفاده خواهد کرد اما به صورت مستقیم و برای دفاع در مقابل هجوم خارجی: مردم، نیروی توده‌ای و پیاده، یا تظاهرات و انتخابات ابدا ترسی نمی‌سازند. لفاظی‌ها و کلنجارهای زبانی - شعاری را باید کنار گذاشت و تنها به واقعیت خیره شد. 🔹 تکاپوی اصلاحطلب‌ها هدف مشخصی دارد: تسلیحات دفاعی را رها کنید و حواس‌تان به ما باشد تا شورش و فتنه به راه نیاندازیم آن هم چاره‌اش این است که دربست قدرت را به ما بسپارید. رفتارشان با احمدی‌نژاد که حداکثرِ حمایت مردمی را داشت و همین حالا توان رویارویی و پیروزی بر او را ندارند نشان می‌دهد مقصودشان از «مردم» چیست و چرا سیاست داخلی را به دفاع گره می‌زنند. می‌گویند سرنوشتی جز شکست ندارید: یا با مذاکره و توافق یا از پشت خنجر می‌خورید. 🔸 حمایت مردمی بسیار بالا هم که باشد در ملایم‌ترین حالت با حمله سایبری یا ویروسی مثل استاکس‌نت اهداف‌شان را ویران خواهند کرد. یک پله بالاتر، شخصیت دوم مملکت‌ را با محبوبیتِ خیره‌کننده ترور می‌کنند و به تشییع میلیونی‌اش پوزخند می‌زنند. بمباران محدود یا گسترده نیز از این قاعده مستثنی نخواهد بود. مردم چطور می‌توانند بازدارنده باشند؟ رفاه عمومی و عدالت اجتماعی هم دستورِ خداوند است هم جلوی افزایش مشکلات را می‌گیرد اما در برابر دشمن خارجی؟ اثری ندارد. 🔹 خطاب این نوشته قطعا هیچ غرب‌گرا یا اصلاحطلبی نیست‌. آنها مصمم، بدون اینکه ثانیه‌ای به هیچ انتقاد یا مخالفتی اهمیت بدهند منافع‌شان را دنبال می‌کنند. طرف گفتگو فقط کسانی هستند که به ارزشِ تسلیحات در دفاع باور دارند اما هنوز در رودربایستی با شعارها مانده‌اند و از این جهت میدانِ تکاپو را به کسانی می‌سپارند که دشمن را نه آمریکا که رقیب داخلی می‌دانند و از توصیف داعشی و طالبانی هم ابا ندارند. خلطِ مشارکت با توان دفاعی، یک: دروغ است، دو: خودزنی. 🔸 برای بیرون آمدن از شاعرانگی جا دارد بعضی واقعیت‌ها را هر روز مرور کنیم: دفاع مقدس با مشارکت اقلیت پیش رفت، ۸۸ در اوجِ رفاه و‌ رضایت در تاریخ انقلاب رخ داد‌، ترورها و تحریم‌ها پس از انتخاباتِ پرشور افزایش یافت، این سال‌ها مشارکت کم و شورش‌ها زیاد شد اما تهدیدهای خارجی ضعیف‌تر،... زیبا نیست و نمی‌شود با اینها سخنرانی کرد و محبوبیت خرید اما واقعیت است: مردم اثری در دفاع ندارند، یک جناح در درون نظام از مشارکت هم بحران می‌سازد. ✍دانشطلب

🎥 اعتراف سرباز زن اسرائیلی به خودزنی در حمله هفت اکُتبر! سرباز: «ممکن است شهرک‌نشین‌ها هم آنجا باشند؟» فرمانده: «نمی‌دانم. فقط شلیک کن!» 🔸 با بیرون آمدن این دست ویدئوها مشخص می‌شود که بخش عمده‌ای از تلفات در حمله هفت اکتبر ناشی از دستپاچگی و خود زنی اسرائیلی‌ها بوده است.

🔸 باز دوره افتاده‌اند که آیت الله مصباح یزدی را ترور کنند. از شهید سلیمانی و سید حسن نصرالله هم مایه می‌گذارند برای دوگانه ساختن تا تهمت تندروی و خشونت بزنند. 🔹 تفرقه و جدایی می‌سازند اما توقع رواداری و‌ همگرایی دارند.

✔️نتیجه رویا فروشی ده‌ها رسانه فارسی زبانی که ایران را جهنم و غرب را مدینه فاضله معرفی می‌کنند! 🔹نتیجه خیانت چند سال اخیر اپوزیسیون خارج کشور به ایران که باعث شده تا عرق به وطن به بهای اندکی فروخته شود. 🔸مردم غزه زیر صدها تن بمب و موشک از جای خود تکان نمی‌خورند، اما ویرانی طلبان چنان به وطن فروشی رونق بخشیدند که حساسیت ملی با اندک فشاری در مردم از بین می‌رود و مردم خود را چنین آواره و بیچاره می کنند.