خدا عمر بده،در آینده روی این شعر از جناب حافظ مقداری صحبت کنیم..

- در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی عشق داند که در این دایره سرگردانند جلوه گاه رخ او دیده من تنها نیست ماه و خورشید همین آینه می‌گردانند عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا ما همه بنده و این قوم خداوندانند مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم آه اگر خرقه پشمین به گرو نستانند وصل خورشید به شبپره اعمی نرسد که در آن آینه صاحب نظران حیرانند لاف عشق و گله از یار زهی لاف دروغ عشقبازان چنین مستحق هجرانند مگرم چشم سیاه تو بیاموزد کار ور نه مستوری و مستی همه کس نتوانند گر به نزهتگه ارواح برد بوی تو باد عقل و جان گوهر هستی به نثار افشانند زاهد ار رندی حافظ نکند فهم چه شد دیو بگریزد از آن قوم که قرآن خوانند گر شوند آگه از اندیشه ما مغبچگان بعد از این خرقه صوفی به گرو نستانند I حضرت‌حافظ I -

دقت کنید به شعر، به نظر من این غزل مربوط به عصر سوم زندگی حضرت حافظ میشه. عصر رندی و عشق همون عصری که انسان کاملی رو که خود حافظ در دوره های قبل مطرح کرده بود بهش رسیده. تو این دوره حافظ به تنعمی که از زندگی میخواست واصل شده و به یک نوع تصوف عشقی رسیده و از تصوف زهدی مرحله اول حیاتش گذر کرده.. و اینه که آدم رو به تحیر وامیداره...🚶🏻‍♂

در بعضی از غزلیات حافظ اشارات و مکنوناتی نهفته که کنایه از تجلی بارقه ای از ذات حضرت دوست(جذبه‌های الهی) دارد. این نوع اشعار بسیار زیبا،فنی ورندانه بیان شده و بافت و میزانسن آن کاملا از دیگر غزلیات ایشان و سایر حکمای صحنه ادب و عرفان متمایز است. به طور کلی انتخاب کلمات هم اینقدر دقیق و به‌جاست که انگار جناب حافظ سعی دارد از ساحتی عرفانی و دور از سطح زندگی عادی مردم سخن بگوید..

در بیت دهم مصراع دوم، ایهام یا شاید هم کژتابی لطیفی هست. اون هم اینکه آیا دیو از قوم قرآن خوان می گریزد؟ یا دیو به واسطه ی قرآن خواندن از آن قوم می گریزد؟ همچنین در این غزل دو بار به تضاد عقل و عشق اشاره شده که درنوع خودش جذابه، اینکه آیا واقعا حافظ در این مقطع زمانی از زندگی خود هنوز درگیر ارتباط فلسفی عقل و عشق است؟ یا منظور دیگری پشت این تضاد نهفته؟

در کل مسلما در مقطعی که این شعر سروده شده، مراحل اولیه عرفان برای حافظ تمام شده بوده. زهد و عقل مفاهیمی هستند که حافظ بقول خود، رندانه آنها را به چالش کشیده است. قطعا اکثر اشعار حافظ برای بسیاری از ما به روشنی قابل فهم نیستند. من در این بین، به ناچار بیشتر سعی میکنم که از مطالعه آنها لذت ببرم.

به عقیده من این شعر از حافظ از منظر مغهوم خیلی شبیه این شعر سهراب سپهریه که دقیقا توی اون هفت مرحله‌ی عرفان رو بیان میکنه: باید کتاب را بست. باید بلند شد در امتداد وقت قدم زد، گل را نگاه کرد، ابهام را شنید. باید دوید تا ته بودن. باید به بوی خاک فنا رفت. باید به ملتقای درخت و خدا رسید. باید نشست نزدیک انبساط جایی میان بیخودی و کشف. I سهراب‌سپهری I -

در آخر همان جمله همیشگیم را میگویم: ای دوستان من عاشق شوید زندگی به عشق است...

- payamenashenas.ir/Majnun نظر شما چیه..؟ I میـڪـده I -

- در آن دنیا برای دیدنت شاید مجالی شد همانا مرگ پایان سرور آمیز دلتنگیست... I سجادسامانی I -

- قول نمیدم. ولی چشم...

- حتما..