«فإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا…» به یادآر... آن‌شبی که با بغض و گریه سر کردی... هر ثانیه‌اش، هزارسال می‌گذشت. انگار شب را پایانی نبود، اما سپیده‌دم با تلنگر آفتاب بیدار شدی، غم را از صورتت تکاندی و نفس عمیقی کشیدی… از جایت بلند شدی و ایستادی تا قـوی‌تر از روزهای قبل تلاش کنی. غصه‌ها همین‌قدر کـوتاهند و سختی‌ها و انتظار همین‌قدر زودگذر… تمام شب‌ها صبح می‌شوند فقط کمی صبر می‌خواهد… و تو در تمامی این لحظات از او کمک می‌خواستی از اویی که دلت آرام می‌گرفت از بودنش و گاهی صبرت را نذر ظهورش می‌کردی! #دلنوشته_مهدوی @mimmim1401