به وقت سرمای‌ِزمستان که خونِ رگ‌هایم را خُشکانده برایت روایت می‌کنم ؛
در این لحظه می‌خواهم درگاهِ قلب خود را باز کنم تا برایت از دلتنگی‌هایم بگویم؛
لبانم خشکیده از سوز سرمای‌ِزمستان می‌دانی؟
کمی باران زیارت، مهمان لَبانم نمیکنی؟
کمی از تلألو بارگاه زیبایت را مهمان چشمان بیقرارم نمیکنی؟
چه بگویم که بدانی از همه چیز خالی‌ام و، بند بندِ وجودم سرشار از توست.
چه واژه ای در وصف تو به کار برم، که انعام این دلِ بیقرارم، بودن‌در بین‌الحرمینت باشد؟
چه وصفی از حال‌ِخویش کنم، که دلسوزیت برایم مانند ضامنِ‌آهو باشد؟
اصلا از قصه‌ی خودت مغموم‌تر هست؛ تا برایت روایت کنم؟
از مادری بگویم؛ که میان در و دیوار ماند؟ از آن اشک خشکیده‌ی بر گونه‌اش بگویم، یا درد بی‌محسن‌شدنش؟
از نگاه حسن بگویم، که چه دید و چه آتشی در قلبش افتاد؟ یا از دستان کوچک و نحیفش بگویم، که سپر تازیانه‌ی کوفیان شده بود.
از نگاه علی بگویم یا پایی که دیر آمده بود و شرم رفتن به سوی فاطمه را داشت؟
کدام را بگویم،که ته این قصه بشود زیارت من ؟
از داغیِ دستی، که برگونه‌ی مادر خورده بود بگویم برایت؟
بگویم چه زهرِ کشنده‌ای بر جان ما افتاد؟
بگویم ارباب؟
یا از آن شبِ غربت ماهِ ۱۸ ساله، و تنهایی علی بگویم؛ که با دستان خود فاطمه اش را به خاک سپرد و تنها شاهد او ماهِ آسمان بود. . .
کدامین قصه دلِ‌غمگین من را به زیارت می‌رساند که روایتش کنم، کدامین ؟
#زینب_محمدی
از اعضای محترم مبتلا
@mobtalaaa
